Momencik, trwa przetwarzanie danych   Ładowanie…

Szukaj



Znalazłem 950 takich demotywatorów

poczekalnia
Każde rodzeństwo doskonale to zrozumie – codzienność praktycznie każdego rodzeństwa
Brat i siostra ze złotymi medalami igrzysk olimpijskich! – Do historycznego wydarzenia doszło dziś w Tokio. Uta i Hifumi Abe – dwoje japońskich judoków, a prywatnie.. rodzeństwo. Dziś obydwoje zdobyli złote medale najważniejszej sportowej imprezy świata. Pierwsza swój medal zdobyła Uta Abe, która w finale kategorii do 52kg pokonała przez technikę „ippon” Francuzkę Amandine BuchardZaledwie kilkanaście minut później wyczyn 21-latki powtórzył jej 2 lata starszy brat, Hifumi. W kategorii do 66kg pokonał on techniką „waza-ari” Gruzina Ważę Margwelaszwilego To pierwszy przypadek w historii Igrzysk Olimpijskich, gdzie rodzeństwo wygrywa złote medale tego samego dnia w sportach indywidualnych. Rodzina Abe ma więc podwójną okazję do świętowania
Źródło: https://www.polsatnews.pl/wiadomosc/2021-07-2…
To zdjęcie obiegło świat – Wzruszająca historia siostrzanej miłościNa początku 2019 roku internet obiegło wzruszające zdjęcie, na którym widać było, jak trzyletnia dziewczynka opiekuje się chorym na białaczkę młodszym bratem.Chłopiec większość życia spędził w szpitalachSzczęśliwie mógł liczyć na wsparcie starszej o rok siostry, która nie odstępowała go w nawet najtrudniejszych chwilach.Rodzeństwo zamiast bawić się na podwórku, spędzało czas w atmosferze choroby.Walka została wygrana, a dziś Beckett szykuje się do swoich szóstych urodzin i do nowego etapu w życiu, jakim będzie pójście do szkoły.Brawa dla was za walkę i wytrwałość!

Dzieciaki to takie małe wulkany energii. Kiedy jednak się zmęczą, zasypiają błyskawicznie tam gdzie stoją (14 obrazków)

Dzieciaki to takie małe wulkany energii.Kiedy jednak się zmęczą, zasypiają błyskawicznie tam gdzie stoją –
Źródło: brightside.me
Zabiorę Ci mamę, tatę, rodzeństwo, przyjaciół, kolegów, koleżanki a nawet Twoje ulubione zwierzątko,nie interesuje mnie czy jesteś bogaty czy biedny, dobry czy zły,przystojny czy brzydki... i na Ciebie przyjdzie pora!"To ja nazywam się czas" –
A okazało się, że listy były takie sprośne, wyuzdane i napalone, że kilkoro z nich nie dało rady i musiało wyjść z pokoju –
– MAMA CZESAŁA TATUŚ CZESAŁDZIADEK CZESAŁ rodzeństwo czesało
–
To jest Warrick Dunn. Jego mama była policjantką- została zastrzelona, gdy był w klasie maturalnej. Wychował 5 rodzeństwa w trakcie studiów, ukończył je i przeszedł do NFL. Zbudował i zapłacił za ponad 173 domy dla samotnych matek, przeznaczając miliony dolarów, aby mogły mieć lepsze życie –

To były czasy!

Pokaż cały obrazek…
To były czasy! – My, urodzeni w latach 50-60-70-80 tych, wszyscy byliśmy wychowywani przez rodziców patologicznych.Na szczęście nasi starzy nie wiedzieli, że są patologicznymi rodzicami. My nie wiedzieliśmy, że jesteśmy patologicznymi dziećmi. W tej słodkiej niewiedzy przyszło nam spędzić nasz wiek dziecięcy. Wszyscy należeliśmy do bandy osiedlowej i mogliśmy bawić się na licznych budowach. Gdy w stopę wbił się gwóźdź, matka go wyciągnęła i odkażała ranę fioletem. Następnego dnia znowu szliśmy się bawić na budowę. Matka nie drżała ze strachu, że się pozabijamy. Nie chodziliśmy do prywatnego przedszkola. Rodzice nie martwili się, że będziemy opóźnieni w rozwoju. Uznawali, że wystarczy, jeśli zaczniemy się uczyć od zerówki.Nikt nie latał za nami z czapką, szalikiem i nie sprawdzał czy się spociliśmy. Z chorobami sezonowymi walczyła babcia. Do walki z grypą służył czosnek, miód, spirytus i pierzyna. Dzięki temu nie stwierdzano u nas zapalenia płuc czy anginy. Zresztą lekarz u nas nie bywał, zatem nie miał szans nic stwierdzić. Stwierdzała zawsze babcia. Dodam, że nikt nie wsadził babci do wariatkowa za smarowanie dzieci spirytusem. Do lasu szliśmy, gdy mieliśmy na to ochotę. Jedliśmy jagody, na które wcześniej nasikały lisy i sarny. Mama nie bała się ze zje nas wilk, zarazimy się wścieklizną albo zginiemy. Skoro zaś tam doszliśmy, to i wrócimy.Latem jeździliśmy rowerami nad rzekę, nie pilnowali nas dorośli. Nikt nie utonął.Zimą któryś ojciec urządzał nam kulig starym fiatem, zawsze przyspieszał na zakrętach. Czasami sanki zahaczyły o drzewo lub płot. Wtedy spadaliśmy. Nikt nie płakał, chociaż wszyscy trochę się baliśmy. Dorośli nie wiedzieli, do czego służą kaski i ochraniacze. Siniaki i zadrapania były normalnym zjawiskiem. Szkolny pedagog nie wysyłał nas z tego powodu do psychologa rodzinnego.W sobotę wieczorem zostawaliśmy sami w domu, rodzice szli do kina. Nie potrzebowano opiekunki. Po całym dniu spędzonym na dworze i tak szliśmy grzecznie spać. Pies łaził z nami – bez smyczy i kagańca. Srał gdzie chciał, nikt nie zwracał nam uwagi. Raz uwiązaliśmy psa na sznurku i poszliśmy z nim na spacer, udając szanowne państwo z pudelkiem. Ojciec powiązał nas później na sznurkach i też wyprowadził na spacer. Zwróciliśmy wolność psu, na zawsze. Mogliśmy dotykać inne zwierzęta. Nikt nie wiedział, co to są choroby odzwierzęce.Sikaliśmy na dworze. Zimą trzeba było sikać tyłem do wiatru, żeby się nie obsikać lub „tam” nie zaziębić. Każdy dzieciak to wiedział. Oczywiście nikt nie mył po tej czynności rąk. Stara sąsiadka, którą nazywaliśmy wiedźmą, goniła nas z laską. Ciągle chodziła na nas skarżyć. Rodzice nadal kazali się jej kłaniać, mówić Dzień Dobry i nosić za nią zakupy. Wszystkim starym wiedźmom musieliśmy mówić Dzień Dobry. A każdy dorosły miał prawo na nas to Dzień Dobry wymusić. Dziadek pozwalał nam zaciągnąć się swoją fajką. Potem się głośno śmiał, gdy powykrzywiały się nam gęby.Skakaliśmy z balkonu na odległość. Musieliśmy znać tabliczkę mnożenia, pisać bezbłędnie. Nikt nie znał pojęcia dysleksji, dysgrafii, dyskalkulii i kto wie jakiej tam jeszcze dys… Nikt nas nie odprowadzał do szkoły. Każdy wiedział, że należy iść lewą stroną ulicy i nie wpaść pod samochód, bo będzie łomot.Gotowaliśmy sobie obiady z deszczówki, piasku, trawy i sarnich bobków. Czasami próbowaliśmy to jeść. Jedliśmy też koks, szare mydło, Akron z apteki, gumy Donaldy, chleb masłem i solą, chleb ze śmietaną i cukrem, oranżadę do rozpuszczania oczywiście bez rozpuszczania, kredę, trawę, dziki rabarbar, mlecze, mszyce, gotowany bob, smażone kanie z lasu i pieczarki z łąki, podpłomyki, kartofle z parnika, surowe jajka, plastry słoniny, kwasiory/szczaw, kogel-mogel, lizaliśmy kwiatki od środka. Jak kogoś użarła przy tym pszczoła to pił 2 szklanki mleka i przykładał sobie zimną patelnię.Ojciec za pomocą gwoździa pokazał, co to jest prąd w gniazdku. To nam wystarczyło na całe życie. Czasami mogliśmy jeździć w bagażniku starego fiata, zwłaszcza gdy byliśmy zbyt umorusani, by siedzieć wewnątrz. Jak się ktoś skaleczył, to ranę polizał i przykładał liść babki. Jedliśmy niemyte owoce prosto z drzewa i piliśmy wodę ze strugi, ciepłe mleko prosto od krowy, kranówkę, czasami syropy na alkoholu za śmietnikiem żeby mama nie widziała, lizaliśmy zaparowane szyby w autobusie. Nikt się nie brzydził, nikt się nie rozchorował, nikt nie umarł. Żarliśmy placek drożdżowy babci do nieprzytomności. Nikt nam nie liczył kalorii.Nikt nam nie mówił, że jesteśmy ślicznymi aniołkami. Dorośli wiedzieli, że dla nas, to wstyd. Nikt się nie bawił z opiekunką.Od zabawy mieliśmy siebie nawzajem. Bawiliśmy się w klasy, podchody, chowanego, w dwa ognie, graliśmy w wojnę, w noża (oj krew się lała ), skakaliśmy z balkonu na kupę piachu, graliśmy w nogę, dziewczyny skakały w gumę, chłopaki też jak nikt nie widział. Oparzenia po opalaniu smarowaliśmy kefirem. Jak się głęboko skaleczyło to mama odkażała jodyną albo wodą utlenioną, szorowała ranę szczoteczką do zębów i przyklejała plaster. I tyle. Nikt nie umarł.W wannie kąpało się całe rodzeństwo na raz, później tata w tej samej wodzie. Też nikt nie umarł. Podręczniki szanowaliśmy i wpisywaliśmy na ostatniej stronie imię, nazwisko i rocznik. Im starsza książka tym lepiej. Jedyny czas przed telewizorem to dobranocka. Mieliśmy tylko kilka zasad do zapamiętania. Wszyscy takie same. Poza nimi, wolność była naszą własnością.Nasze mamy rodziły nasze rodzeństwo normalnie, a po powrocie ze szpitala nie przeżywały szoku poporodowego – codzienne obowiązki im na to nie pozwalały. Wszyscy przeżyliśmy, nikt nie trafił do więzienia. Nie wszyscy skończyli studia, ale każdy z nas zdobył zawód. Niektórzy pozakładali rodziny i wychowują swoje dzieci według zaleceń psychologów. Nie odważyli się zostać patologicznymi rodzicami.Dziś jesteśmy o wiele bardziej ucywilizowani. My, dzieci z naszego podwórka, kochamy rodziców za to, że wtedy jeszcze nie wiedzieli jak nas należy „dobrze” wychować. To dzięki nim spędziliśmy dzieciństwo bez ADHD, bakterii, psychologów, znudzonych opiekunek, żłobków, zamkniętych placów zabaw.A nam się wydawało, że wszystkiego nam zabraniają!
„Dzisiaj powiedziałam synowi, że jego młodsza siostra jest chora. Muszę podzielić się z Wami jego reakcją... – Właściwie nie wiem, dlaczego nigdy wcześniej mu tego nie powiedziałam. Nie ukrywaliśmy tego, ale mu o tym nie mówiliśmy. Córka nadal wygląda zupełnie „normalnie”. Jednak z wiekiem coraz bardziej zacznie się wyróżniać i jej niepełnosprawność będzie już dla wszystkich oczywista. Różnica w rozwoju między nią a rówieśnikami będzie też coraz większa. Wiedzieliśmy, że kiedyś porozmawiamy o tym z synem. Jednak właśnie dzisiaj zadał mi pytanie, które idealnie zapoczątkowało tą rozmowę.Syn znalazł plakietkę z konferencji, na której byliśmy, o nazwie „Zespół Mowata Wilsona”. Zapytał, co jest na niej napisane, a ja mu odpowiedziałam. Po chwili zadał też inne pytania. 'Co to znaczy? Czy to dlatego moja siostra urodziła się z połową serca?'Wyjaśniłam mu, że tak. Ma zespół niedorozwoju lewego serca i to sprawia, że będzie inna również pod innymi względami. Powiedziałam mu, że będzie się jej trudno mówić, i że być może nigdy nie będzie mówić tak, jak my, więc uczymy jej języka migowego. Może też będzie się jej trudno chodzić, więc kiedy dorośnie, prawdopodobnie będzie chodzić inaczej niż my lub może będzie potrzebować jakiegoś urządzenia, które jej w tym pomoże. Wyjaśniłam mu, że może jej być trudniej się uczyć, i że będzie wyglądać trochę inaczej niż my. Właśnie miałam mu też powiedzieć, że to uczyni ją wyjątkową na swój własny sposób, tak jak każdy z nas jest wyjątkowy na swój własny sposób, a on powiedział: 'Ale czy ona zawsze będzie chciała bawić się ze mną? Czy on mnie będzie kochać?Zachciało mi się płakać! Powiedziałam: 'Oczywiście! ZAWSZE będzie Cię kochać i będzie chciała się z tobą bawić. Wierzę, że zawsze będziesz jej najlepszym przyjacielem!' Wtedy podbiegł do niej, żeby ją przytulić i powiedział, że wszystko będzie dobrze. Liczy się to, że będzie się z nim bawić i go kochać. Doskonała odpowiedź. Pokazał mi czym jest niewinność dziecka. Nie ma znaczenia dla niego, jak jego siostra będzie mówić, czy będzie miała trudności z chodzeniem lub, że będzie wygląda inaczej niż my. Jest moim małym bohaterem, ale przede wszystkim jest bohaterem dla swojej siostry! Zrobiłam to zdjęcie zaraz po naszej rozmowie”.
W czasach kiedy nie było laptopów, możliwości oglądania seriali na telefonach i był 1 telewizor – Tylko ci, którzy mielirodzeństwo są to wstaniezrozumieć.
Młodsze rodzeństwo takie już jest... – Moja siostra Moja siostra, na co dzień: kiedy czegoś

Każdy kto ma rodzeństwo, doskonale wie, że wkurzanie, trollowanie i drobne złośliwości, to po prostu przejaw miłości (17 obrazków)

Każdy kto ma rodzeństwo, doskonale wie, że wkurzanie, trollowanie i drobne złośliwości, to po prostu przejaw miłości –
Źródło: brightside.me
Rodzeństwo przy wodopoju –
archiwum – powód
Kiedy mama każe ci się pogodzić z bratem –
0:17
Ten samotny przybrany tata był jedynym chętnym rodzicem, który zaadoptował wszystkie dzieci. "Rozumiem, przez co przeszli, więc to naprawdę mnie poruszyło. Kiedy zobaczyłam, jak płaczą, powiedziałam: "Dobrze, wezmę całą piątkę, żeby zostały razem." –

48 000 osób głosowało na to, którzy celebryci mają piękniejsze rodzeństwo niż oni (14 obrazków)

48 000 osób głosowało na to,którzy celebryci mają piękniejszerodzeństwo niż oni –
Źródło: brightside.me
archiwum
Rodzina kucharzy –
Kiedy nie masz co robić i pozostaje ci jedynie wnerwiać młodsze rodzeństwo –
0:16