Momencik, trwa przetwarzanie danych   Ładowanie…

Szukaj



Znalazłem 84 takie demotywatory

„Ta wiosna pozostanie jedyną, jeśli nie zareagujemy. Co narysują nasi przyszli artyści? O czym będziemy marzyć, jeśli nie będzie już wiosny?” –
0:20
 –  Nigdy nie zrozumiemfacetów, którzy ubliżająkobietom marzącymo odpowiedniousytuowanym finansowomężczyźnie. Opróczmiłości zapewni namkomfort finansowy.O czym mamy marzyć?O spłukanym chłopcuktóry każe płacić 50/50co do grosza i robiawantury mając się za niewiadomo kogo?aaantaliaNajgłośniej z końca sali szczekająci którzy mają naj... Zobacz więcej♫ IDGAF (Zawiera muzykę185615517987
A dzień by wstać i te marzenia spełnić –

Oto przykłady "miejskiego piekła", które ludzie sami dla siebie zbudowali To nie tylko slumsy w wielkich metropoliach, ale i uporządkowane, czyste dzielnice, w których jednak trudno marzyć o komforcie życia (21 obrazków)

 –  Żaneta14 godz. temuNie podoba mi się zachowanie mojego sąsiada, który zainstalowałchuśtawkę dla dzieci na swoim podworku i nie pozwala mojej córce z niejkorzystać. Od kiedy zobaczyła tę chuśtawkę, moja córka zaczęła się niązachwycać i marzyć o tym, żeby na niej posiedzieć. Niestety, gdypróbujemy podejść do chuśtawki, sąsiad nieustannie nam to uniemożliwia.Twierdzi, że chuśtawka jest tylko dla jego dzieci i dla ich przyjaciół. To dlamnie absolutnie nie do zaakceptowania. Jak można być tak egoistycznym inie pozwalać innym dzieciom na zabawę? Co gorsza, nie rozumiem,dlaczego sąsiad trzyma chuśtawkę tylko dla swoich dzieci, skoro wyglądana to, że jest na tyle duża, aby mogły na niej bawić się również inne dzieciz naszej okolicy. To nie jest pierwszy raz, kiedy sąsiad zachowuje się wtaki sposób. Niestety, już wcześniej mieliśmy problemy z nim, a teraz tasytuacja tylko pogorszyła nasze stosunki. Myślę, że jest to nie tylkoniesprawiedliwe, ale również nieodpowiedzialne zachowanie. Chciałabymwięc zaapelować do mojego sąsiada, aby zrozumiał, że chuśtawka jest dlawszystkich dzieci z okolicy, a nie tylko dla jego dzieci. To ważne, aby dziecimiały przestrzeń do zabawy, a chuśtawka jest jednym z najlepszychsposobów na to. Mam nadzieję, że nasz sąsiad zrozumie, że nasze dziecizasługują na równe szanse do zabawy na chuśtawce i pozwoll im na niąwejść.
Dzięki temu zdjęciu, biedny 12-latek otrzymał dożywotni karnet na siłownię – 12-latek  stoi przed dużym oknem siłowni, przygląda się ćwiczącym. Mimo chłodu, na nogach ma tylko sandały. Chłopiec zarabia na życie jako pucybut. Na plecach dźwiga stołek, będący jego warsztatem pracy. Stara się jak może, aby uczciwie zarobić na ulicach miasta.Nie stać go, aby kupić wejściówkę do klubuWzruszające zdjęcie szybko obiegło Internet, dotarło również do właścicieli siłowni, przy której zostało zrobione. Jeden z nich zamieścił na Instagramie prośbę o pomoc, w odszukaniu małego bohatera fotografii.Po niedługim czasie przekazał pomyślne wieści: Znaleźliśmy go. Poinformował także, że chłopiec dostał dożywotni karnet na siłownię.„Zawsze marzyłem o utracie wagi i teraz wierzę, że mogę to zrobić poprzez ćwiczenie” – mówi 12 latek.Według doniesień jest obecnie w trakcie programu treningowego kardio, najbardziej odpowiedniego dla nastolatków.Teraz chłopak ma możliwości, o których wcześniej mógł tylko marzyć 12-latek  stoi przed dużym oknem siłowni, przygląda się ćwiczącym. Mimo chłodu, na nogach ma tylko sandały. Chłopiec zarabia na życie jako pucybut. Na plecach dźwiga stołek, będący jego warsztatem pracy. Stara się jak może, aby uczciwie zarobić na ulicach miasta.Nie stać go, aby kupić wejściówkę do klubuWzruszające zdjęcie szybko obiegło Internet, dotarło również do właścicieli siłowni, przy której zostało zrobione. Jeden z nich zamieścił na Instagramie prośbę o pomoc, w odszukaniu małego bohatera fotografii.Po niedługim czasie przekazał pomyślne wieści: Znaleźliśmy go. Poinformował także, że chłopiec dostał dożywotni karnet na siłownię.„Zawsze marzyłem o utracie wagi i teraz wierzę, że mogę to zrobić poprzez ćwiczenie” – mówi 12 latek.Według doniesień jest obecnie w trakcie programu treningowego kardio, najbardziej odpowiedniego dla nastolatków.Teraz chłopak ma możliwości, o których wcześniej mógł tylko marzyć
 –
Nigdy nie przestawaj marzyć! –
 –  Zatankowałem właśnie samochód za 450 zł - dla większości z Nas, sporo kasy. Z sentymentem przypomniałem sobie gdy ta sama czynność kosztowała mnie 250 zł. Nie chcę by był to kolejny post z serii „w Polsce wacha drożeje” bo jest ich miliony. Jednak wspomniana wyżej procedura tankowania dała mi do myślenia „jak ciężkie czasy nadchodzą dla milionów Polaków”.Paliwo - wiadomo, powoli docieramy do czasów gdy posiadanie samochodu stanie się luksusem. Śmieszne? Weź to powiedz studentowi, którego rodzice nie mają za dużo, a na uczelnie trzeba dojechać. Pracownikowi z magazynu, który ma 20 km do pracy, a musi jeszcze przed robotą rzucić dzieci do szkoły. Czy samotnej matce, która ma co tydzień badania z córką w Gliwicach. Węgiel - tu matma jest prosta. 3 tys zł za tonę? Powiedz to babci, której mąż już nie żyje, a do ogrzania jest kwadraciak, który w latach 80 sami wybudowali. Emerytura? Bądźmy poważni. Zima będzie straszna.Żywność - chleb, śmietana, mleko, masło. Kiedyś babcia robiła mi sernik swojego przepisu, dziś to naprawdę droga robota.Stopy procentowe - stabilnie do góry przez cały rok. Dziś młody człowieku nie warto marzyć. W tym samym okresie rocznym Pan Glapiński odnotowuje zarobek w wysokości blisko 1 miliona złotych co jest podwyżką o 20% względem poprzedniego. Dobry szeryf, który zna realia polskich portfeli. Podobno walczymy z inflacją? Idą powoli wybory, rząd proponuje 700+,1000+? Takie propozycje padają do przestrzeni publicznej. Warto zadać sobie pytanie czy w ogóle powinny mieć miejsce. Z czego te pieniądze? Za co? Jest tak dobrze w naszym kraju? Cholera, nie chcę tu wchodzić w politykę, ale czy z nami leci jeszcze pilot?
Kraj, w którym, jeżeli nie masz orzeczenia o niepełnosprawności,to nawet nie możesz marzyć o pracyw ochronie –
Tak, musiała o tymmarzyć od urodzenia –  Polscy youtuberzy założyli Instagramapółtorarocznej córce. "Bardzo tego chciała"1 462Komentarze: 370 • Udostępniono 11 razyO Lubię to!Dodaj komentarzA UdostępnijMój dwuletni syn chciał Xboxa iczteropak. Co miałem zrobić, kupiłem,dzieciom się nie odmawia.
Rata statystycznego kredytu wzrośnie o 134 złote. Przeciętny kredytobiorca zapłaci o 221 zł więcej niż na początku października, przed pierwszą podwyżką stóp. Na szczęście słowa Adama Glapińskiego bardzo mnie uspokoiły: – "Polski model wzrostu gospodarczego jest powszechnie na świecie studiowany i jest wzorcem dla krajów, które doganiają kraje najbogatsze.Ceny mieszkań fluktuują na wolnym rynku pod wpływem popytu i podaży. Całe szczęcie, polskie rodziny są coraz bogatsze i coraz więcej osób może brać kredyt i marzyć o własnym mieszkaniu"
„Dziś malowałam w pracy paznokcie nowej mieszkańce domu spokojnej starości. Przeglądając kolory lakierów, stwierdziła, że nie chce ich malować. Jedyna myśl, jaka przyszła mi wtedy do głowy to, że nie malując ich, pozbawia się całej frajdy. Zapytałam ją, dlaczego chce zostawić niepomalowane, a ona odpowiedziała: – 'Moje ręce są brzydkie, nie chcę żeby przyciągały uwagę'. Na co powiedziałam: 'Twoje ręce są odzwierciedleniem Twojego życia. Opowiadają o miłości, troskach i przygodach. Te ręce dotykały i doświadczyły rzeczy, o których większość ludzi może tylko marzyć'. Po tych słowach zdecydowała się na położenie różowego lakieru na paznokcie. Czasami w tym, co wzbudza w nas niepewność inni dostrzegają piękno”.
A gdyby tak... nietrzeźwym pieszym, którzy stwarzają zagrożenie na drodze i niejednokrotnie doprowadzają do wypadków zabierać zasiłki, (np. 500+) żeby nie mieli za co pić… – Zabierzmy im chociaż buty, żeby nie mieli jak chodzić po ten alkohol i marzyć o cudzych autach… Co o tym sądzicie?
 –  Nie lubię się chwalić:. Chcę za to inspirować. I mam nadzieję, że moja historia właśnie Ciebie zainspiruje do działania.Byłem zwykłym chłopakiem. Polska powiatowa, kochający rodzice, skończona zawodówka. Miałem przed sobą przyszłość - mogłem albo pracować u ojca i dziadka w warsztacie i potem go przejąć, albo u wujka w lakierni. Babcia obiecała, że przepisze na mnie dom, a póki żyją, i znajdę sobie jakąś pannę, to możemy całą górą domu mieć dla siebie. Mogłem mieć spokojne życie. Całkiem niezłe. Pewnie wielu o takim nawet marzy. Aleja chciałem czegoś więcej. Chciałem pobiec dalej, skoczyć wyżej, zobaczyć świat dokładniej...Nie poddałem się, nie spocząłem na laurach. Największym zagrożeniem dla nas samych jest nasze lenistwo. Mogłem zostać w wygodnym domu z wygodną pracą, ale patrzyłem dalej. I dojrzałem!Dzisiaj mam wielkie biuro na ostatnim piętrze naszego wieżowca. Przychodzę do niego, jak najdzie mnie ochota. Na pewnym stanowisku nie trzeba pracować 5 dni w tygodniu. Czas dzielę pomiędzy spotkania z moimi znamienitymi znajomymi, grę w golfa, podróże. Mam piękną żonę i jeszcze piękniejszą kochankę.Wszystko zawdzięczam podążaniem za marzeniami. Zawsze marzyłem, żeby tata został ministrem i wkręcił mnie do spółki skarbu państwa i taksie stało.Przestańcie bać się marzyć!
A tak drogie dzieci, wyglądały niektóre boiska. Co za czasy. Ba, nikt nie narzekał. O dzisiejszych Orlikach nikt nie śmiał marzyć –

Rosalyn Ferrer i Rommel Basco z Filipin są bezdomną parą już od 24 lat. Żyją głównie ze zbierania śmieci i dotąd mogli tylko marzyć o weselu. Wtedy zjawił się pewien właściciel salonu fryzjerskiego, który z pomocą przyjaciół postanowił zorganizować im uroczystość i sesję zdjęciową. Tak się zmienili przy pomocy profesjonalistów:

 –
 –
 –  Oglądałem z koleżanką film z pewnym znanym zagranicznym aktorem. Wyszukała go sobie w internecie podczas seansu i mówi do mnie ze smutkiem: „o nieeeee, on ma żonę". A ja tak sobie myślę: „no tak, to rzeczywiście tylko jedna przyczyna, dla której nie możecie być razem

List osoby homoseksualnej skierowany do prezydenta Andrzeja Dudy:

 –  Daniel Lis13 godz. · Napisałem list do Prezydenta RP Andrzeja Dudy.Udostępniajcie, proszę. Może go przeczyta.Szanowny Panie Prezydencie,nie było mi łatwo napisać ten list. Nie jestem osobą publiczną, nie jestem aktywistą, w życiu nie byłem na żadnym marszu równości, nie jestem wyznawcą żadnej ideologii. Tak naprawdę, gdy widzę w jednym miejscu dużo tęczowych flag, czuję się trochę nieswojo. Nie mam też w zwyczaju dzielić się ze światem swoim życiem prywatnym. Ale Pan najwyraźniej nie wie, co to znaczy być gejem w naszym kraju, więc zrobię dla Pana wyjątek.Wychowałem się w małym miasteczku w województwie zachodniopomorskim. Dwadzieścia tysięcy mieszkańców, jedno duże gimnazjum, wszyscy się znają. Byłem radosnym dzieckiem, takim – wie Pan – wygadanym, niczego się nie bałem, inne dzieci w klasie mnie lubiły. Bardzo dobrze się uczyłem. Gdy po latach rozmawiałem o tym z rodzicami, mama stwierdziła, że moja wesołość zniknęła bardzo nagle. Rzeczywiście, to widać nawet na różnych rodzinnych nagraniach wideo. Byłem radosnym dzieckiem. A potem przestałem.Pierwsze myśli samobójcze miałem w wieku mniej więcej trzynastu lat. To był czas, kiedy zrozumiałem, że nie jestem taki, jak większość kolegów z klasy. Pięknie byłoby powiedzieć, że pomogli mi przyjaciele albo najbliższa rodzina, ale to nie byłaby prawda. Nie dałem im nawet szansy. Byłem zbyt przerażony, żeby z kimkolwiek o tym porozmawiać czy prosić o pomoc. Przez wiele lat nie powiedziałem na ten temat rodzicom ani słowa. Gdy jesteśmy dziećmi, boimy się różnych rzeczy, a potem z tego lęku wyrastamy. Tutaj mamy sytuację odwrotną: do tego lęku się dorasta. Proszę sobie wyobrazić, że pewnego dnia wszyscy przyjaciele się od Pana odwracają, że rodzina wyrzuca Pana z domu, że ksiądz w kościele, do którego chodzi pan od zawsze, zaczyna straszyć swoich wiernych takimi jak Pan. Ten lęk każdego dnia towarzyszy tysiącom młodych ludzi w naszym kraju. Nie mija po dniu, tygodniu czy miesiącu. Trwa latami. Nigdy do końca nie znika.Gdy miałem siedemnaście lat, byłem już pewny, że samobójstwo to jedyne rozwiązanie. Byłem wtedy uczniem szczecińskiego liceum. O tym, że wszystko ze mną w porządku i że tak naprawdę niczym szczególnym nie różnię się od wszystkich innych ludzi, dowiedziałem się z amerykańskich filmów i książek. To dzięki nim odkładałem to nieuniknione, aż okazało się możliwe do uniknięcia. Na myślach się skończyło, nie miałem prób samobójczych. Na studia wyjechałem do Krakowa. Dojście ze sobą do ładu, otworzenie się przed przyjaciółmi i rodzicami, zajęło mi około dziesięciu lat, a i tak uważam się za szczęściarza.Pan się pewnie dziwi, co to za przyjaciele, rodzice i nauczyciele, jeśli niczego się nie domyślają przez tyle lat? Powiem Panu: najlepsi na świecie, o jakich każdy młody człowiek może marzyć. Nastolatkowie są jednak mistrzami kamuflażu. My – geje, lesbijki, osoby biseksualne i transseksualne – bardzo wcześnie uczymy się ukrywać nasze lęki i problemy przed światem, obudowywać się pancerzami, w każdych warunkach udawać, że nic nas nie dotyka, reagować śmiechem lub kpiną. Jeśli ktoś słyszy o samobójstwie czy jakichkolwiek innych problemach młodego człowieka, zamiast zastanawiać się, gdzie byli jego najbliżsi, powinien dokładnie przyjrzeć się swojemu otoczeniu. Bo uczymy się też unikać ludzi, którzy nam zagrażają. Nieustannie zachowujemy czujność, badamy grunt, po którym stąpamy. Słuchamy uważnie komentarzy, żartów, uwag kolegów, koleżanek, cioci czy dziadka przy wielkanocnym stole, nauczycieli, księży. Jeden komentarz potrafi zepsuć najlepszą rodzinną imprezę. To nie muszą być radykalne wypowiedzi. Wystarczy, że któraś matka powie: „O, ten Duda ma rację, to ideologia” i świat jej syna czy córki właśnie rozpada się na kawałki.Większość z nas, gdy przychodzimy do pierwszej pracy, jest już obudowana solidnym pancerzem. Głupawe żarty i odzywki kolegów i przełożonych, rzucone na zebraniu czy przy ekspresie do kawy, nie robią na nas specjalnego wrażenia. Wiemy, że nie robią tego celowo, bo gdyby wiedzieli, że żartują z nas, nigdy by sobie na to nie pozwolili. Bo nas lubią. Ale my ich już wtedy nie lubimy tak bardzo, bo przypominają nam o najgorszych chwilach w życiu.Ostatni rok pokazał mi, że te nasze pancerze nie są bardzo wytrzymałe. Wystarczyło obejrzeć relację telewizyjną z marszu równości w Białymstoku, usłyszeć porównanie nas przez hierarchę kościelnego do „czerwonej zarazy” i latami budowany pancerz kruszy się w oczach. Ideologia nie cierpi ze strachu na bezsenność, my – tak. Dla tych z nas, którzy uważają się za patriotów i patriotki i jeszcze z tego kraju nie wyjechali, Pańskie słowa o „ideologii LGBT”, o „nie ludziach”, o „neobolszewizmie” to seria kopnięć w brzuch.O mnie niech się Pan nie martwi, poradzę sobie. Mam kochających rodziców, partnera, wspaniałych przyjaciół i współpracowników. My wszyscy – dorośli geje, lesbijki, osoby biseksualne i transseksualne – sobie poradzimy. Jesteśmy silni, musieliśmy wypracować sobie poczucie godności i własnej wartości. Bez nich nie moglibyśmy przetrwać w naszym kraju. Proszę jednak pamiętać, że nastolatków nie chroni jeszcze żaden pancerz. Są przerażeni. Uważnie nasłuchują, w panice przyglądają się wszystkim wokół, szukają pomocy i wsparcia. Ich życie zależy teraz tylko od tego, czy znajdą przy sobie kogoś, kto im powie: „Nie martw się, kocham Cię bez względu na wszystko. Jakoś się ułoży. Nie jesteś sam / nie jesteś sama. Wytrzymaj jeszcze trochę. Będzie lepiej”. Jeśli nie znajdą nikogo, kto chciałby albo umiałby udzielić im wsparcia lub pomocy, będą chwytali się ostatniej nadziei: że ludzie im najbliżsi będą przynajmniej uważali na słowa, że nie przyklasną Panu, że nie powtórzą kolejnego głupiego żartu. To naprawdę może ocalić komuś życie.Nie przywróci Pan życia ani zdrowia młodych ludzi i ich bliskich oświadczeniem, że Pana wypowiedź wyjęto z kontekstu. Te rany się nie goją. Zrozumiałby to Pan, gdyby choć przez chwilę, tak po ludzku, spojrzał na Polskę z naszego punktu widzenia.Z wyrazami szacunku,Daniel Lis