Momencik, trwa przetwarzanie danych   Ładowanie…

Szukaj



Znalazłem 717 takich demotywatorów

Była dziennikarka TVN o mobbingu w stacji:

Pokaż cały obrazek…
– aniawendzikowskaPiszę ten post, a z oczu lecą mi łzy.Przepraszam, jeśli to ,za dużo prywaty" dla kogoś.Ale potrzebowałam tego oczyszczenia.Piszę to dla siebie siebie ale i dla wszystkich innych, którzymierzą się z podobnymi rzeczami. Widzę WasPamiętajcie, depresja jest symptomem. Pytanie: co jest podspodem?Przez cztery ostatnie miesiące próbowałam tego nie napisać,zostawić, dać spokój, iść dalej. Ale nie potrafię już milczeć.Mówiono mi, ostrzegano: nie mów o tym, nikt nie zrozumie,będzie hejt, a ty będziesz ,,niezatrudnialna", straciszkontrakty.. trudno. Już się nie boję. A jeśli ktoś mnie niezatrudni, bo stanęłam w prawdzie, to ja i tak nie chcę takiejpracy...Zło rodzi zło, dobro rodzi dobro, a prawda nas wyzwoliJako nastolatka miałam przygodę z modelingiem iwtedy usłyszałam, że mam niezwykleprzekonujący „sztuczny" uśmiech. Wiecie, ten zazawołanie, do zdjęcia.. wtedy myślałam, że tosuper, ale nie miałam pojęcia, że będę go używaćw życiu.. jako ochrony, żeby nie było widać co siędzieje w środku. I że ten uśmiech stanie się nadługo więzieniem, w którym nieuwolnione,prawdziwe emocje będą, niby stłumione, siałyspustoszenie..Dlaczego się uśmiechasz, kiedy twoja duszakrzyczy z bólu? Pewnie każdy człowiek z depresjąodpowie na to pytanie inaczej. Ale na pewno każdyto zna... ja uśmiechałam się ze wstydu..wstydziłam się smutku, bólu, wstydziłam się tego,jak okropnie myślę o sobie. I ze strachu. Tak,bałam się. Wydawało mi się, że kiedy ja, która zpozoru ma takie piękne życie powiem, że coś jestnie tak, to nikt nie zrozumie. Że zostanę wyśmiana.Mobbing to takie nowe słowo. Kiedyś poniżanie,gnębienie, krzyki, przekleństwa to była norma wwielu firmach. Na pewno w mediach. Podobnie jakteksty w stylu: nie podoba się to do widzenia,wiesz ile osób chętnych jest na twoje miejsce? Dopolskiej TV trafiłam po 4 lata pracy w Londynie.Znałam inne standardy. Nie miałam na to zgody.Zgłaszałam, jasne że zgłaszałam. Na początku jestjeszcze ogromne poczucie niesprawiedliwości.Potem się cichnie..Byłam poniżana, gnębiona, codziennie drżałam opracę. Niby gwiazda z telewizji", a ja byłamtraktowana jak dziewczynka z podstawówki, którąco chwilę bije się po łapkach za każdeniedociągnięcie. Tak naprawdę byłam w swoimschemacie niewidzialności, niedocenienia iciągłego udowadniania swojej wartości. Ale o tympóźniej. Kiedy zdjęto z anteny moje wejścia wstudio usłyszałam: sorry, Anka, ,,nie oglądasz się".Pomyślałam, cóż, trudno, chodzi o dobroprogramu. Ale coś mnie tknęło i sprawdziłamwyniki oglądalności z ostatnich tygodni. Wmomencie mojego wejścia wykres oglądalnościpikował w górę. Wtedy usłyszałam: oglądalnośćnie jest najważniejsza. Prosiłam o pomoc, żebymnie musiała sama montować materiałów, żebym niemusiała robić tłumaczeń sama. Albo żebymprzynajmniej mogła robić montaż z domu, zdalnie.Nie wyrabiałam się ze wszystkim przy dzieciakach.Byłam z nimi sama. Usłyszałam: nikt tu nie maspecjalnych praw. Ja chyba miałam „specjalneprawa", ale takie represyjne. Jeśli mój materiał niebył gotowy na 48h przed emisją, z nagranymtłumaczeniem, podpisami, to spadał z emisji, a janie dostawałam pieniędzy. Dla porównania innireporterzy kończyli swoje materiały w ostatniejchwili, czasami późno w nocy, tuż przed porannymprogramem. Czy to mobbing? Teraz wiem, że tak.Tych sytuacji były dziesiątki, jeśli nie setki. Tomateriał na książkę, a nie na post..Wtedy sądziłam, że to co mi się przytrafia to mojawina. Że jestem zła, nieudolna, trudna.. że możejeśli bardziej się postaram to wszystko będziepięknie, a problem zniknie. Nie znikał, było corazgorzej. Na zewnątrz wyglądało to tak pięknie.,,O co ci chodzi? Byłaś na Oscarach" I tym bardziejczułam, że nie mogę nic powiedzieć. Byłam wbłędnym kole.Nikt nie wie, że poleciałam na wywiad do LosAngeles trzy tygodnie przed porodem. Musiałammieć pisemną zgodę od lekarza. Cały lotsiedziałam jak na szpilkach. Bałam się, że urodzęw samolocie.. Nikt nie wie, że poleciałam na jednąnoc do Filadelfii zostawiajac dziecko z nianią, kiedymiało dwa tygodnie. Wiele osób wie natomiast, żewróciłam do pracy sześć dni po porodzie. Jakstrasznie wieszaliście za to na mnie psywiedzieliście, jak bardzo bałam się, że ciąża będzieidealnym pretekstem, żeby się mnie pozbyć... a japotrzebowałam tej pracy, a przynajmniej wtedy, wburzy hormonów, tak właśnie myślałam. Bo byłamsama i miałam dwójkę dzieci na utrzymaniu..NieWięc trwałam w tym, bo myślałam, że nie mamwyjścia. Będę miła, będę profesjonalna, będę robićwszystko na 100%, jak mi zabiorą jeden czy drugiwywiad, zatrudnią kolejną, i kolejną osobę torobienia mojej roboty, choć i tak jest jej corazmniej... to będę patrzeć w drugą stronę. Znalazłamsobie ciche, w miarę spokojne miejsce izaakceptowałam rzeczywistość.Były leki, była terapia, na jakiś czas pomagało. Alez przemocą jest tak, że jak się na nią godzisz to jejpoziom rośnie..To nie jest historia oale o tym, dlaczego w tym trwałam. W ciszy ipoczuciu winy, że mnie to spotkało..Najprościej byłoby stwierdzić, że mobbing byłprzyczyną depresji. Ale myślę, że było zupełnieinaczej. Przyczyną mojej sytuacji w pracy, byłymoje nieuleczone traumy i schematy, któresprawiły, że akceptowałam takie traktowanie. Adepresja to był bezpiecznik. Wywaliła, żebymzwróciła uwagę na to, co się ze mną dzieje.Głęboko, głęboko w środku.Jest taki moment, kiedy już nie widzisz wyjścia zsytuacji. Nie widzisz światełka w tym ciemnymtunelu, którym kroczysz przecież tak długo.Tracisz nadzieję, że możesz cokolwiek zrobić i żekiedykolwiek będzie lepiej. To jest właśniedepresja. Pamiętam, jak się zastanawiałam, czyskok z piątego piętra, na którym mieszkam załatwisprawę czy trzeba jednak wejść wyżej... wpisałamw google: z którego piętra trzeba skoczyć, żeby ...przeraziło mnie, ile jest w Internecie pytań na tentemat. Czuję potworny wstyd pisząc o tym, alewiem, że czas dać mu przestrzeń. Nie maodrodzenia bez uznania prawdy o sobie. Tejpięknej, alei tej trudneji bolesnej.tym, jak byłam źle traktowana,Paradoksalnie równoległy kryzys mnie uratował.Doświadczenia osobiste sprawiły, że musiałamsięgnąć głębiej. Nic nie dzieje się bez przyczyny.Świat zewnętrzny jest lustrem. Nie ma nic nazewnątrz, czego nie ma w środku. Ludzie traktująsami sobie myślimy. Nie chodzi o to,Raczej o to, żeschematy myślenianas tak,jakoże sami jesteśmy sobie winni.wszystkodookoła potwierdzao sobie i o świecie, które nam wgrano na twardydysk w dzieciństwie. Tkwiłam w krzywdzącychtoksycznych sytuacjach i relacjach, bo idealniepotwierdzały to, co myślałam o sobie: jesteśniewystarczająca, nieważna. Na miłość trzebazasłużyć. Na uznanie pracować. Ciężko.Codziennie.A inni i tak zawsze są lepsi. JestemDDA. Całe dzieciństwo walczyłam o uznanie imiłość rodziców. A potem całe dorosłe życiewchodziłam w znajomo krzywdzące relacje. Byłoznajomo... teraz kiedy jestem po drugiejco się wydarzyło byłodla mnie.. żebym mogła to zobaczyć i uzdrowić.źle, alestronie wierzę,żewszystkodwa tygodnie, którewszystko kliknęło.tylko o tym, jakZaczęłam czytać, słuchać podcastów, oglądaćvideo wywiady. Medytowałam, godzinę dziennie,codziennie przez rok. Ćwiczyłam jogę. Robiłamafirmacje. Hipnozę, integrację emocji w oddechu,oddechy z Wimem Hoffem, morsowanie.Spróbowałam wszystkiego. Mój układ nerwowy sięregulował. Powoli wracałam do siebie.Prawdziwym przełomem byłyspędziłam w Gwatemali. TamKiedyś napiszę o tym więcej. Terazcodziennie o świcie spotykaliśmy się na porannemedytacja, potem ćwiczyliśmy jogę. Może toprzypadek,cały tydzieńpoświeciliśmy na pracę nad odwagą serca...codziennie układałam dłonie w mudrę abhayahridaya (mudry to gesty wykonywane palcami iktóre mają oddziaływać na energię całegoodwaga, żeby pójść za sercem przyszła.już wiedziałam, żezrobić coś jeszcze. Niemnie poprowadziło.wz San Marcos doCity. To była kilkugodzinna podróż.alemożetak miałobyć, żedłońmi,zciała) iZanim wyjechałamodejdę z pracy. Aleplanowałam tego. CośtaksówcemiałamSiedziałamGuatemalaCzytałamniusy w necie.Wyskoczył mi postwkolejnejmojejjakiśna FB o kolejnej sytuacji mobbinguorganizacji medialnej i pod spodem jednym zkomentarzy był komentarz byłej koleżanki zWyleciała z pracysłabej sytuacji,szczegółów nietych sytuacji było mnóstwo.kiedy ktoś odważyredakcji.wjakiejśktórejpamiętam, bo przez lataNapisała: ciekawesię powiedzieć prawdę o tym,co siędziejew tejktóra co rokuzostajeTV,pracodawcą roku.że to muszębyć ja. Napisałamsiebie,dla dlamoże nie czuli, żektórzykolegów,ich działania mogątrwało latami. Tak,Bo status quodochodzenie,Nie, to nie tylkoTych historiiGwatemaliWtedywięcmożepoczułam,Niemejla.siębali, azmienić.cośtoja zapoczątkowałamktóre zakończyło się zwolnieniami.moja historia to spowodowała.kilkadziesiąt i moja wcale nie byłabyło szybkie ibyłonajgorsza. Działanietymrazemzdecydowane. Ale dla mnie nie było odwrotu. Tewszystkie emocje, które adrenalina przez lataskutecznie tłumiła wywaliły na powierzchnię.Płakałam przez kilka dni, a płacz przyniósł ulgę.Żeby odzyskać sprawczości i zacząćodbudowywać poczucie własnej wartościmusiałam zamknąć tamte drzwi. Nikt mnie niezatrzymywał.
Źródło: https://www.instagram.com/p/CjL4978N9qT/?utm_…
–
Pieczęć Pokoju przyznawana jest w uznaniu dla twórczyń kina, autorek dzieł poruszających tematykę wojny, rasizmu, prześladowań na tle płci – Organizatorzy podkreślili, że polska reżyserka wyróżnia się wolnością wypowiedzi i odwagą podejmowania najtrudniejszych i najpilniejszych tematów
Źródło: https://www.pap.pl/aktualnosci/news%2C1430683…
–
Podziwiam ludzi, którzy nie boją się nurkować w takich miejscach –
Oczywiście, że mogą i kłamią, a premier chce za to wręczyć medal – W państwie PiS odwagą jest mówienie prawdy, a największe nawet bajdurzenie jest nagradzane, jeśli tylko pozwoli utrzymać się tej partii przy władzy

Odważne i popularne kobiety, które wiodą prym w definiowaniu własnych standardów piękna Wbrew wszystkiemu żyją według własnych zasad (11 obrazków)

Wbrew wszystkiemu żyją według własnych zasad –
–
0:34
archiwum – powód
–
–
0:29
To czasami prawdziwa odwaga –
Nagrywający przeżył –
0:44
Źródło: https://wiadomosci.wp.pl/niezwykle-nagranie-t…
archiwum
To raczej zabawny fakt historyczny – Ostatnio czytałem o Józefie Menciku, ostatnim rycerzu czeskim. Był on miłośnikiem historii z międzywojennej Czechosłowacji. Mieszkał w zrujnowanym zamku niedaleko granic Niemiec, uczył miejscowe dzieci historii i żył zgodnie ze średniowiecznym kodeksem honorowym. W 1938 r., kiedy Wehrmacht zaatakował jego wioskę, założył zbroję i wsiadł na konia. Następnie wyjechał i zablokował drogę. Naziści uznali go za wariata i pozwolili mu żyć. Nie odniósł żadnego zwycięstwa, ale na pewno miał jaja ze stali. To są historie, które w dużej mierze są zapomniane, ale o których powinno się uczyć. Pojedyncze akty odwagi ludzi, którzy postanowili się nie poddawać. Ludzie tacy jak Mencik czy człowiek z placu Tiananmen pokazują nam, że nawet pojedynczy człowiek może przeciwstawić się złu Ostatnio czytałem o Józefie Menciku, ostatnim rycerzu czeskim. Był on miłośnikiem historii z międzywojennej Czechosłowacji. Mieszkał w zrujnowanym zamku niedaleko granic Niemiec, uczył miejscowe dzieci historii i żył zgodnie ze średniowiecznym kodeksem honorowym. W 1938 r., kiedy Wehrmacht zaatakował jego wioskę, założył zbroję i wsiadł na konia. Następnie wyjechał i zablokował drogę. Naziści uznali go za wariata i pozwolili mu żyć. Nie odniósł żadnego zwycięstwa, ale na pewno miał jaja ze stali. To są historie, które w dużej mierze są zapomniane, ale o których powinno się uczyć. Pojedyncze akty odwagi ludzi, którzy postanowili się nie poddawać. Ludzie tacy jak Mencik czy człowiek z placu Tiananmen pokazują nam, że nawet pojedynczy człowiek może przeciwstawić się złu
Witalij Kliczko, burmistrz Kijowa, zostanie uhonorowany nagrodą Arthura Ashe za odwagę, podczas ESPY 2022 w środę 20 lipca –
Źródło: https://people.com/sports/former-boxer-and-ky…

Te historie będą dobrym przykładem dla ludzi, którzy pragną jakiejś odmiany, ale obawiają się zrobić ten pierwszy krok (21 obrazków)

–
Kilogramowy mięsny ziemniak,bez żadnych umiejętności ofensywnychani defensywnych, drący ryja na 50 razywiększą małpę, bo przyniosłachujową sałatę –
Jurij Szewczuk, lider legendarnego rosyjskiego zespołu rockowego DDT, wypowiedział się o wojnie i ojczyźnie podczas koncertu w Ufie. Po występie muzyka zatrzymano i sporządzono w jego sprawie protokół. Teraz Szewczuk ma stanąć przed sądem – 21 kwietnia zespół odwołał koncert w Tiumeniu z powodu wiszących na sali liter Z i V, symboli rosyjskiej inwazji na Ukrainę
0:24
Źródło: https://twitter.com/Bielsat_pl/status/1527229…
–
0:26
1936, Igrzyska Olimpijskie w Berlinie, zwycięzca konkursu skoku w dal, Amerykanin Jesse Owens pod rękę ze zdobywcą srebrnego medalu, Luzem Longiem – Niemiec w trakcie dekoracji karnie wyciągnie rękę w geście „Heil Hitler!”, ale teraz wykazuje się sporą odwagą cywilną, pozując z rywalem do wspólnych zdjęć. Po igrzyskach obaj lekkoatleci będę utrzymywali kontakt korespondencyjny. W 1943 roku, w słusznym przeczuciu bliskiej śmierci, walczący w nazistowskim mundurze na Sycylii Luz Long w ostatnim liście do swojego wielkiego rywala napisze: „Nie martwię się o siebie. Martwię się o żonę i mojego synka Karla, który nie będzie pamiętał ojca (…) Gdy to wszystko się skończy, proszę wybierz się do Niemiec, odszukaj go i opowiedz mu o czasach, zanim podzieliła nas ta wojna i o tym jak może być między ludźmi na tej planecie”. Owens spełni jego ostatnie życzenie trzydzieści lat później.
Źródło: https://www.facebook.com/krotkahistoriajedneg…
Miasto zostanie odbudowane i znów będzie dumnie się prezentować- Vukovar- Chorwacja. ''Sława Ukraina'' –