Momencik, trwa przetwarzanie danych   Ładowanie…

Szukaj



Znalazłem 16 takich demotywatorów

Rzeczy, które myślałem, że będę miał jako dorosły, kiedy miałem 13 lat: – Oszałamiająca kariera, niesamowici znajomi, imponujący stan konta.Rzeczy, które mam jako dorosły:Siatka pełna innych siatek, ulubiona łyżka, nerwica
A niechaj narodowie wżdy postronni znają, iż Gliwice nie gorsze, i swoje kanalie mają. – Dziś po południu zgłosiła się mieszkanka Gliwic, informując o niebezpiecznym incydencie, który mógł skończyć się tragicznie dla 12-latki. 31 października dziewczynka wraz ze swoją rówieśniczką wyruszyły na halloweenową zbiórkę słodyczy po osiedlu – napisano w sobotę wieczorem na stronie KWP Katowice. Mieszkańcy chętnie wrzucali łakocie do ich siatek. Po powrocie do domu jedna z dziewczynek sięgnęła po cukierek. Tylko dzięki temu, że jej brat zauważył metalowy element wystający z cukierka, dziecko uniknęło tragedii– dodaje śląska policja. – Jak się okazało, w cukierku był kawałek metalowego przedmiotu o ostrych krawędziach, co wskazuje na czyjeś celowe działanie. FFEEchoner Srabo501, VIDRIначинCHEOOH OCD001.baixaHONΤρου10TH 💡 WIĘCEJ
Źródło: www.24gliwice.pl
Ogromny szacunek dla Pana Tomka! – Tomek_TV13 godz..>WYCIĄGNĄŁEM PONAD 2,5 TONY ŚMIECI Z JEZIORA →...I to tylko z jednego jeziora, jeziora Drawsko. Tak można podsumować te 5 miesięcy jakwymyśliłem sobie postanowienie noworoczne i ciągle w nim trwam Śmieciuchy na zdjęciach tokolejne kilkanaście siatek i opon które ubyły z wody w maju.Z ciekawości zważyłem te śmieci i wychodzi że jedna siatka waży średnio 10kg, to drugie tyle comam na sobie balastu pod wodą - dwukrotne przeciążenie dla nurka Opona od osobówki toteż ok 1... Wyświetl więcej
Zagłosuj

Dziś jest Światowy Dzień Backupu. Czy robisz kopie zapasowe danych?

Liczba głosów: 803
Brawo Iga z paletkom! – Iga Świątek wygrywa w Billie Jean King Cup! Polskaprowadzi ze SzwajcariąIga Światek rozpoczęła mecz Polska - Szwajcaria w Billie Jean King Cup od wygrania z Simoną Waltert 6:3,6:1, choć niesiona entuzjazmem rywalka próbowała nawiązać walkę. Teraz swój pojedynek stoczyMagdalena Fręch.Publikacja: 12.04.2024 15:01Iga ŚwiątekVosy 💡 WIĘCEJ
Źródło: sport.rp.pl
– Zasady ogó1.Leśnicy w czasie wykonywania zadań służbowych są obowiązani do noszeniaprzepisowego umundurowania, odznak i oznak leśnych.2.Nieprzestrzeganie „Regulaminu mundurowego" stanowi przewinienie dyscyplinarne.3.Zabrania się noszenia bądź eksponowania elementów naruszających powagęmunduru, a w szczególności:1. ozdób: z wyjątkiem niezbędnych rzeczy osobistych (zegarek na pasku wkolorze brązowym albo na bransoletce w kolorze srebmym, obrączka; wprzypadku kobiet także biżuteria w postaci niedużego pierścionka i małychkolczyków lub klipsów);2. okularów w jaskrawych oprawkach;3. noszenia reklamówek i siatek na zakupy;4. ekstrawaganckich fryzur: w przypadku leśników włosy powinny być krótkoostrzyżone, dopuszcza się krótki i schludny zarost; w przypadku kobiet, jeżeliwłosy są dłuższe niż do ramion, powinny być na czas wykonywania zadańsłużbowych krótko upięte lub związane;5. intensywnego makijażu;6. widocznego tatuażu;1. piercingu.LPaństwowe Gospodarstwo LeśneLasy Państwowe5www.lasy.gov.pl
Rzeczy, które mam jako dorosły: Siatka pełna innych siatek, ulubiona łyżka, nerwica –
W Peru wymyślili jak łapaćwodę z mgły! – W Peru, gdzie na skutek działalności chłodnego Prądu Peruwiańskiego potrafi nie padać miesiącami i latami,formują się gęste mgły, które utrzymują się całymi tygodniami.Dlatego mieszkańcy korzystają z nietypowej, ale bardzo pomysłowej, metody łapania mgły. Na specjalnych siatkach o powierzchni metra kwadratowego każda, które ustawiane są prostopadle do wiejącego wiatru, osadzają się kropelki mgły, które następnie spływają do zbiorników.W ten sposób „łapacze mgieł” są w stanie w ciągu jednej tylko doby zebrać do 3 litrów wody na każdy metr kwadratowy siatki, co daje im w sumie nawet od 200 do niemal 500 litrów wody z całego systemu siatek. Jak na lokalne potrzeby to wystarczająca ilość W Peru, gdzie na skutek działalności chłodnego Prądu Peruwiańskiego potrafi nie padać miesiącami i latami, formują się gęste mgły, które utrzymują się całymi tygodniami.
Rzeczy, które mam jako dorosły:Siatka pełna innych siatek,ulubiona łyżka, nerwica –
Po wprowadzeniu opłaty recyklingowej za używanie plastikowych siatek ich zużycie spadło 30-krotnie. W 2017 roku statyczny Polak zużywał 300 foliówek rocznie, w 2018 roku - tylko 9 –
Źródło: www.portalspozywczy.pl
Całe szczęście, że tyle ludzi walczy o zakaz plastikowych słomek i siatek... –
Chińczycy wypowiadają wojnę plastikowi – Spore ograniczenia w używaniu i produkcji jednorazowych plastikowych przedmiotów to nowe przepisy, które coraz bardziej rygorystycznie będą wchodzić w codzienne życie. Koniec ze słomkami, plastikowymi opakowaniami jedzenia na wynos czy foliowych siatek. Jeżeli to dojdzie do skutku to rzeczywiście w znacznym stopniu poprawi to jakość powietrza, ponieważ Chiny są ogromnym przemysłowym potentatem, a jak wiadomo Azjaci potrafią być bardzo sumienni w swoich postanowieniach...
Źródło: www.donald.pl
Spotkaliśmy się w restauracji – Przyjechałam wcześniej, żeby zarezerwować prywatną salę i powiedziałam obsłudze, w czym rzecz.Wszyscy kelnerzy płakali gdzieś w kącie.Siedzę teraz w kawiarni kilkaset metrów dalej, bo chciałam im dać swobodę i wypłakać się w spokoju.Adopcyjna mama wyjaśniła mi przed chwilą, że wybrali różowe róże, bo ten kolor oznacza "na zawsze".Co ważniejsze od tych róż, przywieźli też ze sobą zestaw walizek, żeby nie musiała pakować swoich rzeczy do siatek czy worków na śmieci. Walizki pasują do ich walizek, bo to zestaw na rodzinne wycieczki.I teraz my też płaczemy
Rzeczy, które mam jako dorosły: Siatka pełna innych siatek, ulubiona łyżka, nerwica –

Przetrwałem straszliwą apokalipsę pierwszej niedzieli z zamkniętymi sklepami

Pokaż cały obrazek…
Przetrwałem straszliwą apokalipsę pierwszej niedzieli z zamkniętymi sklepami – W moim przypadku kluczowa okazała się sobota rano. Ledwie kilka godzin wcześniej gruchnęła wiadomość, że sklepy mają być zamknięte w całą drugą niedzielę marca aż do poniedziałku. Kilkadziesiąt godzin skondensowanego piekła. Wstałem jak co rano, jak co rano się ubrałem i jak co sobotę ruszyłem do Lidla. Parking pod sklepem, zazwyczaj senny o tej porze, przypominał zaatakowany przez szerszenie ul.Tłoczące się wszędzie samochody wypełniały – niemałą przecież – przestrzeń do ostatniego miejsca. Ludzie przemykali pomiędzy nimi pośpiesznie, chcąc czym prędzej zrobić zapasy. Niektórzy omijali auta ostrożnie, ale inni – ci, którzy nie potrafili zachować zimnej krwi – nie mieli tyle szczęścia i ginęli pod kołami rozpędzonych do 20 kilometrów na godzinę samochodów. Widząc upiorne zagęszczenie, właściciele aut rezygnowali nawet z podjeżdżania pod same drzwi sklepu, nie tarasowali wejścia swoimi budzącymi zachwyt maszynami, tylko zatrzymywali się w najdalszych zakamarkach parkingu, w miejscach, z których wyrastały dwumetrowe chaszcze. Dalej za to stawali na trawnikach. Wybiegający ze sklepu ludzie, czekający na otwarcie od wczesnych godzin porannych, usiłowali wskrzesić w sobie choć wspomnienie człowieczeństwa na tym wybiegu ludzkich pragnień i ostrzegali, by nie wchodzić do środka, bo tam rozgrywa się dramat, który będzie śnił się nam po nocach. Nie chciałem wierzyć, ale oni nie cofali się nawet po wypadające z siatek ziemniaki. Uwierzyłem. Nikomu jednak nie przyszło nawet do głowy odejść, przeczekać, przyjść później. Przecież już wstali, już się ubrali, może nawet nagrzali samochód w ten chłodny poranek. Wszyscy wiedzieli, że to najpoważniejsza gra – gra, która toczy się o ich życie i życie ich bliskich. Zamknięty w potrzasku zbiorowy umysł, który będzie parł dopóki nie osiągnie swojego celu. Wszyscy wiedzieliśmy, że pisowski reżim nie zatrzyma się, więc i my nie mogliśmy się zatrzymać. Łudziliśmy się, że opór coś zmieni. Choć sytuacja wyglądała potwornie, ruszyłem i jakimś cudem udało mi się wejść do sklepu.Nawet będąc pomnym sytuacji na parkingu, tliła się we mnie nadzieja, że nie jest tak źle. Nie może być. Przecież jesteśmy ludźmi. LUDŹMI, DO DIABŁA. Ale ci od wypadających ziemniaków nie kłamali – w „moim” Lidlu rozgrywały się dantejskie sceny. Od wejścia uderzył mnie odór ciepłej krwi. W tym momencie utraciłem wszelką nadzieję. W myślach pożegnałem się z żoną i dziećmi, ale wiedziałem, że dla nich muszę podjąć tę, być może ostatnią w życiu, walkę. Tu nie szło o jakiegoś tam karpia czy Crocsy. Chciałem, żeby byli ze mnie dumni. Tylko jak długo przetrwają, gdy mnie zabraknie? Myśli zaczęły wędrować z złym kierunku, traciłem czas, więc czym prędzej ruszyłem po bułki. Próbowałem nie patrzeć na półki z herbatą i dżemem, pod którymi leżały zwłoki kilku kobiet w średnim wieku. Najwidoczniej walczyły o ostatnie opakowanie earl greya. „Jezu, to krew czy powidła śliwkowe?” – natychmiast odsunąłem od siebie makabryczną myśl, bo na horyzoncie pojawiło się stoisko z pieczywem. Są jeszcze nasze ulubione bułki gryczane! Tylko co tam robi ten facet? Chryste, gryzie rękę kobiety, która dokłada pieczywo! Błagam, niech mnie tylko nie zauważy, bym mógł zapakować kilka bułek i ruszyć dalej. Gdzie są torby papierowe?! Nie ma papierowych – są tylko foliówki. Czy to już ostateczna granica upodlenia? Przecież dopiero tu wszedłem. Oczami wyobraźni widzę wszystkie żółwie z Pacyfiku, które połkną tę foliówkę. Przepraszam, ale albo wy, albo ja i moja rodzina. Obyście trafiły w lepsze miejsce. Nie mam czasu na dłuższy rachunek sumienia. Ominąwszy ukradkiem żarłacza białego w ludzkiej skórze, przechodzę obok uderzającego miarowo w ścianę wózka elektrycznego prowadzonego wcześniej przez młodego chłopaka, który teraz zwisał przez kierownicę martwy, z porem w oku, i zdaję sobie sprawę z tego, że zbliżam się do stoiska z warzywami. Wokoło słychać krzyki ludzi, trzask łamanych kości i brzęk tłuczonych butelek, ale staram się nie zwracać uwagi na rozgrywające się wokoło dramaty. Uwaga, lecące jabłko. Niewiele brakowało. W końcu dotarłem do warzyw i owoców. Jakieś nogi wystające spod skrzynek z bananami trzęsą się w rytm zapewne ostatniego tchnienia właściciela kończyn. Może ulżę mu choć trochę – odciążam skrzynie i ładuję kiść bananów do koszyka. W międzyczasie strząsam dłoń, która chwyta mnie za nogę nie wiadomo skąd. Idę po awokado. Kurwa, znowu twarde. Jakiś dzieciak zaczyna szarpać mnie za rękaw. Oczy ma zapłakane, nie potrafi wydusić z siebie słowa, wskazuje tylko na coś palcem. Podnoszę wzrok i widzę całkiem młodą kobietę, która pyta drugą, czy ta nie mogłaby oddać jej mrożonego pstrąga, którego ma w koszyku, bo ojciec tej pierwszej „uciekł z jakąś bezdzietną lambadziarą, a czasy dla młodych matek są trudne, a synek by się ucieszył, bo tak lubi pstrąga”, na co ta z pstrągiem odpowiada, że nie bardzo, bo też lubi pstrąga, a poza tym była pierwsza, na co pytająca reaguje słowami: „To się pierdol, po co się obnosisz tak z tym pstrągiem?!”. Patrzę z powrotem na dzieciaka. Oddaję mu awokado, ja i tak nie będę miał czasu czekać, aż dojrzeje. Przed oczami widzę obraz własnych dzieci. Muszę ruszać dalej.Czekała mnie trudna decyzja: wybrać krótszą, ale bardziej ryzykowną drogę pomiędzy warzywami a zamrażarkami, czy dłuższą, ale bezpieczniejszą drogę wzdłuż ściany z przyprawami? Wąska droga przez szlak warzywno-zamrażarniczy to doskonałe miejsce na zasadzkę. Droga Cynamonowa wzdłuż półki daje z kolei lepszą widoczność, ale tam tłum ludzi kotłuje się o ostatnią butelkę przyprawy do zup w płynie. Czas ucieka, podejmuj decyzję. Niech będzie Przewężenie Bakłażana. Ruszam ostrożnie, za pas zatykam pora niczym wielki wojownik swój miecz. Procentuje doświadczenie zebrane przy wózku elektrycznym chwilę wcześniej. Podchodzę, zbliżam się do przewężenia, ostrożnie wychylam się zza stoiska za papryką. SZAST! Przed oczami przelatuje mi podstarzały ochroniarz. Chyba próbował uspokoić sytuację na stoisku z produktami „deluxe”, gdzie właściciel terenowego volvo, którego minąłem na parkingu, ładował już trzeci wózek chałwy. Pozostawione przez wózek ślady krwi dały mi jasno do zrozumienia, że ten człowiek bardzo lubi chałwę. Odwróciłem szybko wzrok. Nie chciałbym lubić chałwy aż tak mocno. Na szczęście udało mi się przedostać na wędliny bez większych problemów. Tam szybko biorę opakowanie Żywieckiej i filetu z kurczaka i mknę na nabiał. „Po co ci glebogryzarka o 8 rano, człowieku?!” – myślę sobie na widok nieszczęśnika w średnim wieku omamionego „promocją z gazetki”. Po drodze chwytam duże opakowanie goudy. Jednak los się do mnie dzisiaj uśmiecha. Za wcześnie! Skup się, masz rodzinę, która na ciebie liczy. Ale fakt, już niedaleko. Przede mną najtrudniejsza część przeprawy: dział z alkoholem.Zdyszany docieram do Kanionu Wysokich i Niskich Oktanów. Gdybym nie znajdował się w Lidlu, to przysiągłbym, że jakimś cudem dotarłem na plan filmowy „Hooligans”. Ludzie pakują do wózków wszystko. Przy półce z winem dostrzegam sąsiadkę, która zazwyczaj gardzi winami poniżej pięciu dych za butelkę, ale teraz pakuje każdą ocalałą Kadarkę. Na podłodze szkło, okaleczeni ludzie wiją się z bólu. Ktoś próbował wyjechać z paletą Argusa na wózku widłowym, ale został zatrzymany i zjedzony na miejscu. Przeskakuję między ciałami i – na tyle, na ile to możliwe – ostrożnie zbliżam się do kas. Kątem oka dostrzegam jeszcze butelkę piwa rzemieślniczego. Czy to możliwe? Czy promień słońca naprawdę rozświetlił to mroczne miejsce? Udaje mi się, chwytam butelkę. Jestem już przy kasach. Jezu, jak dobrze, że nie działają, 6 złotych za pilsa – kto to widział? Zrównuje się ze mną mężczyzna, na oko w moim wieku. Patrzymy na siebie, potem na swoje zakupy. Gość uśmiecha się z politowaniem, ja jestem pod wrażeniem kilkudziesięciu opakowań mięsa mielonego, czterech zgrzewek niegazowanej wody Saguaro, worka ziemniaków, kartonu kasz, trzech litrów oleju rzepakowego, dziesięciu bochenków chleba i opakowania mentosa, które miał w swoim wózku. Mentosy! Chwytam jeszcze jakieś słodycze znajdujące się przy kasach i kieruję się do wyjścia. Koleś od wózka zaklinował się przy przejściu między kasami i desperacko próbuje się uwolnić. Zauważam biegnących w jego kierunku ludzi o wygłodniałych spojrzeniach. Nie czuję triumfu. Na wszelki wypadek chwytam leżący przy kasie egzemplarz nowej książki Okrasy i im go rzucam. Wybiegam na parking, a zza pasa wylatuje mi por, o którym zdążyłem dawno zapomnieć. Niewiele się tu zmieniło – może poza rosnącą liczbą ciał. Krzyczę do przebiegających obok ludzi, żeby nie wchodzili, ale oni nie słuchają. Teraz wszystko rozumiem. Biorę oddech świeżego powietrza i wracam do domu.Udało mi się wrócić do rodziny. Zabarykadowaliśmy się w mieszkaniu i resztę dnia spędziliśmy na wspominaniu lepszych czasów. W niedzielę nie wyszliśmy z domu, bo się baliśmy. Podobno po to właśnie wprowadzono nowe prawo – by ludzie mogli cieszyć się wspólnie spędzonym czasem. Jestem pewien – chciałbym być – że prawodawcy nie przewidzieli jednak rozmiaru skutków ubocznych swoich własnych działań. Zasunęliśmy rolety w mieszkaniu, żeby nie widzieć kłębów dymu. Z radia dowiedzieliśmy się o zamieszkach, o policji, która używa ostrej amunicji wobec demonstrantów i szabrowników. Niektórzy nie zdążyli zrobić zakupów i usiłowali plądrować sklepy. Wiele osób umarło z głodu. Odgłosy wystrzałów i syren zagłuszaliśmy radiem. Modliliśmy się o to, by nikt nie zapukał do naszych drzwi.Niepokój rośnie. Nikt nie wie, co będzie dalej. Pierdol się, pisowski reżimie
Źródło: joemonster.org
Stary, to było straszne! Teraz nie będę mógł zasnąć! –
Kiedyś w szkołach uczono dobrych manier, wiecie - całowanie kobiecej ręki, przepuszczanie w drzwiach, noszenie siatek starszych osób, ustępowanie miejsca w tramwaju – a później wszedł feminizm
Źródło: rekordyguinessa.pl

1

 
Color format