Momencik, trwa przetwarzanie danych   Ładowanie…

Szukaj



Znalazłem 49 takich demotywatorów

Kiedy w Dzień Wagarowicza razem z wychowawczynią zrywacie się ze szkoły, ale natrafiacie na dyrektorkę –
Gafa wychowawczyni: – Końcówka sierpnia, tuż przed rozpoczęciem roku szkolnego. Jestem jeszcze w trakcie urlopu wypoczynkowego. Idę zamyślona ulicą. Nagle z zamyślenia wyrywa mnie radosny głos napotkanego przypadkiem ojca jednej z moich wychowanek z grupy przedszkolnej (pan w sędziwym wieku, niewyglądający na ojca czterolatki, raczej na jej dziadka):- Dzień dobry pani Aniu! - woła ucieszony tata dziewczynki.- O, dzień dobry. Jak tam Sara? - pytam równie radośnie.- A, STARA jak to stara. - odpowiedział mocno zmieszany, coś tam jeszcze dopowiedział i szybko się ze mną pożegnał.Stałam jak wryta. Uświadomiłam sobie, że przecież to nie jest dziadek Sary (za którego go wzięłam), tylko tata Zuzi. Pomyliło mi się totalnie, a starszy pan zamiast "Sara" musiał usłyszeć "STARA". Najgorsze, że już nigdy nie miałam okazji tego sprostować
Tak się robi 100 tysięcy na demonstracji – I niech każdy weźmie ze sobą parasol Paranoja.Od razu powiem, że nie chodzi o wywoływanie tu dyskusji politycznej czy światopoglądowej... może raczej o tym, jak daleko powinni posuwać się nauczyciele w "wychowywaniu" młodzieży.Moja siostra ma 16 lat, chodzi do (podobno) najlepszego liceum w mieście. Mądre dzieciaki, nauczyciele z powołania itd. W piątek, 30.09.16, wychowawczyni jej klasy poprosiła całą klasę o ubranie się na czarno w poniedziałek, 3.10.16, z przyczyn chyba wiadomych. Siostra nie zastosowała się do tej prośby, widocznie miała swoje powody, może brak czarnych ciuchów w szafie, a może świadoma decyzja o niebraniu udziału w proteście. Była jedyną osobą w klasie, która nie ubrała się na czarno i z tego powodu usłyszała wiele nieprzyjemnych komentarzy od kolegów i nauczycieli. Tego dnia pani od polskiego całą lekcję mówiła o projekcie ustawy Stop Aborcji, na koniec lekcji dodając, że ma nadzieję zobaczyć całą klasę na demonstracji w centrum miasta po południu. Zaproponowała nawet zbiórkę pod szkołą, obiecując, że każdy, kto się weźmie udział dostanie dodatkowe punkty z języka polskiego.Nie wiem, czy tylko mi zachowanie tych nauczyciel wydaje się oburzające? Nie przypominam sobie, aby któryś z moich nauczycieli w szkole forsował na lekcjach swoje poglądy polityczne czy obyczajowe czy zachęcał uczniów do aktywności politycznej (z wyraźnym wskazaniem kierunku...), już nie mówiąc o (jak dla mnie) wykorzystywaniem dzieciaków do brania udziału w demonstracjach, gdzie ta młodzież czasem nawet nie jest świadoma, po co i przeciw czemu protestuje.
Źródło: http://piekielni.pl/

O tym jak dzieciak chciał zostać narkotykowym gangsterem w... podstawówce:

Pokaż cały obrazek…
– Mój młodszy brat (przyrodni, na szczęście dzielę z tym małym kurwiem tylko połowę genów) postanowił zostać narkotykowym bossem swojej podstawówki. Oczywiście gówniarz żadnych dragów nigdy nie widział na oczy, co najwyżej w GTA, ale co to za przeszkoda dla początkującego Pablo Escobara, Janusza Tracza XXI wieku!Wraz ze swoim koleżką Staszkiem – wioskowym głupkiem i dzieckiem lokalnej patologii – zbierał i suszył jakieś polne zioła. Kiedy matka go spytała, po co mu te chabazie, to wmówił jej, że to taki projekt na przyrę.Dla bardziej wymagającej klienteli wśród podbazowych amatorów wrażeń tłukli na proszek paracetamol, pakowali do małych woreczków (nie mieli żadnych samarek, więc robili takie zawiniątka z reklamówek z Biedry) i rozprowadzali po szkolnych kiblach.Gnojek tak wczuł się w rolę gangstera, że zmienił nazwisko na fejsie na „Romek KMWTW” i jako profilowe wrzucił fotę, jak siedzi w fotelu z kotem i szklanką herbaty, że niby whisky pije. W jego historii wyszukiwania w Google znalazłem hasło „tanie złote łańcuchy”. Zapytał mnie też, jaki raper jest najbardziej gangsterski – powiedziałem mu, że Mezo, więc przez dobre dwa tygodnie z głośników napierdalało „Aniele tak wiele dla ciebie bym zrobił”.Narkobiznes braciszka kwitłby i za zarobione środki mógłby kupić już niejedną drożdżówkę, gdyby nie to, że na jednej ze szkolnych dyskotek jakiemuś gówniarzowi puściła się krew z nosa po wciągnięciu paracetamolu. Ogarnijcie: gówniak płacze, podłoga obmazana jego juchą, a wychowawczyni wzywa bagiety. Oczywiścietesty wykazały skład podejrzanego białego proszku, zaś braciszek wykręcił się, że to tylko takie żarty były i skończyło się na comiesięcznych wizytach u szkolnej pedagog (i niedoszłym zawale matki). Braciak usunął konto na fejsie i rozpowiadał znajomym, że został „świadkiem koronnym”.Na chwilę obecną brat pożegnał się z życiem na krawędzi – wraz ze Staszkiem postanowili rozliczyć się z przeszłością nagrywając rapową płytę. Za ostatnie pieniądze kupili najprostszy mikrofon i nagrywają piosenki – do podpierdolonych z internetu bitów – o życiu ulicy i gniewie blokowisk. To nic, że żyjemy we wsi na 600 mieszkańców i najbliższe bloki są dopiero w mieście powiatowym.
Źródło: http://joemonster.org/art/37443/
Jak drugiego dnia nauki zapewnić rodzicom wezwanie do wychowawczyni –

"Dziecko nie jest Twoim przyjacielem" - kontrowersyjny tekst, który daje do myślenia

Pokaż cały obrazek…
"Dziecko nie jest Twoimprzyjacielem" - kontrowersyjny tekst, który daje do myślenia – Współczesny trend bycia „przyjacielem dziecka” uważam za niepokojący. Mimo że jestem blisko ze swoimi córkami, nie przyjaźnimy się.Geny i styl życia pomagają mi utrzymać dość młody wygląd, natomiast moja 15-letnia córka, jak typowa nastolatka, chce wyglądać na starszą niż jest w rzeczywistości, co doprowadza do tego, że niektórzy sądzą, że jesteśmy siostrami. Mimo, że dzieli nas jedynie 19 lat, nie ma wątpliwości, kto tu jest rodzicem i kto ustala zasady gry.Współczesny trend bycia przyjacielem dziecka uważam za niepokojący. Twoje dziecko nie jest Twoim przyjacielem, Twoje dziecko jest Twoim dzieckiem.Przyjaciel to ktoś, na kim można polegaćJestem ze swoją 15-letnią córką blisko, czasem wygłupiamy się, przekomarzamy, pozwalam jej wyrażać własne zdanie, wchodzić ze mną w polemikę, dyskutować, jednocześnie jednak nie ma wątpliwości, kto tu ustala reguły gry: ja.Chcę, żeby córka wiedziała, że może mi zaufać, że może zawsze na mnie liczyć, że może na mnie polegać, że lubię spędzać z nią czas. Chcę, żeby miała świadomość, że może do mnie przyjść z każdym problemem: sercowym, szkolnym, zdrowotnym, rozterką, porażką, nadzieją, lękiem. I ja jej pomogę, będę przy niej.Przyjaźń to relacja obustronna i wpisana jest w nią wzajemnośćJednak to nie działa w drugą stronę: staram się nie czynić córki powiernikiem moich życiowych spraw i trosk. Tak jak dziecko powinno liczyć na mnie, tak jak nie muszę wcale liczyć na nie. Nie chcę wzbudzać w nim poczucia, że powinno mi się odwdzięczyć. Więcej o tym pisałam w tekście Czy możemy żądać od dzieci wdzięczności za nasze poświęcenie?Przyjaciel to ktoś z podobnym bagażem doświadczeń, przemyśleńDziecko ma zdecydowanie mniejsze doświadczenie niż rodzic. Nie jest intelektualnie ani emocjonalnie gotowe na to by być z na tym samym poziomie co rodzic. Znajduje się w innym punkcie życia.Często słyszę, że fajnie że urodziłam córkę w tak młodym wieku, bo mogę mieć z nią bliższy kontakt. Uważam, że nie ma specjalnego znaczenia, czy między rodzicem a dzieckiem jest 20, 30 czy 40 lat różnicy. Rodzic jest rodzicem i niezależnie od tego o ile lat jest od dziecka starszy pochodzi z innego świata.Przyjaciel to ktoś, kto może podejmować równoprawne decyzje. Nie konsultujmy z dziećmi naszych życiowych dylematówMama znajomej, którą wychowywała samotnie, poprosiła kiedyś córkę o radę.— Oświadczył mi się, wiesz? Kocham go, nawet bardzo, ale chciałam spytać cię – czy odpowiada ci? Akceptujesz go? Godzisz się na to, żeby został moim mężem? Czy wolisz, żebyśmy nadal mieszkały sobie same we dwie?— Chcę, żebyśmy mieszkały same we dwie!Mama posłuchała głosu swojej małej przyjaciółki, nie przyjęła oświadczyn, rozstała się z mężczyzną i nigdy się już z nikim nie związała. Córka do dziś żałuje, że tak matce poradziła.Nie obciążajmy dzieci naszymi problemami. Nie wciągajmy dzieci w nasze dorosłe sprawyKiedy dziecko prosi cię o nowe ubranie, a ty nie masz pieniędzy lepiej powiedzieć:– Nie mogę sobie na to w tym miesiącu pozwolić.Niż przybitym tonem wprowadzać je w szczegóły twojej tragedii:– Nie mam nawet za co zapłacić rachunków. Wiesz, prawdę mówiąc nie mam pojęcia, co dalej zrobić, jestem załamana.Nie chodzi o to, żeby udawać przed dzieckiem, że wszystko gra. Nie, uczciwość zawsze w cenie. Jednak uważam, że od niektórych dorosłych problemów lepiej trzymać dzieci z daleka. Tak jak przyjaciółce mogę pożalić się i wypłakać, tak dziecko lepiej, żeby postrzegało mnie jako człowieka stabilnego emocjonalnie i dojrzałego.Ja: rodzic ustalam zasadyI ty, dziecko, musisz się do nich stosować. Nie mam na myśli ślepego posłuszeństwa i bezwzględnego poddania. Wprost przeciwnie: zawsze dopuszczałam dzieci do wyrażania swojego głosu i opinii, bo chciałam żeby wykształciły w sobie tę umiejętność. Jednak stawiam też pewne granice i oczekuję respektowania granic.W szkole zaś twoim szefem jest nauczycielCórka przynosi czasem ze szkoły różne historie o nauczycielach. Słucham jej uważnie i interweniuję, gdy coś mnie niepokoi, jednak zdecydowanie ucinam kpiące wyrażanie się o pedagogach.– Hola, hola, nie możesz w taki sposób wyrażać się o swojej pani.Chcę, żeby dzieci opowiadały mi o tym, co dzieje się w szkole. Chcę być na bieżąco. Chcę, by umiały krytycznym okiem spojrzeć na zachowanie nauczycielki, tak jak i na każde inne niepokojące zachowanie, jednak niech wiedzą, że w szkole szefem jest nauczyciel i należy mu się szacunek.– Jeżeli nie podoba ci się coś w zachowaniu nauczycielki, możesz jej to w uprzejmy sposób zakomunikować, bądź przyjść z tym do mnie, jednak pamiętaj: to nauczyciel rządzi i to ty musisz się dostosować do niego a nie on do ciebie.Nie wypowiadajmy się o innych dorosłych w sposób szyderczy, nie krytykujmy nauczycieli, nie obgadujmy sąsiadów, nie kpijmy z teściów i dziadków. Kiedy razem z dzieckiem odzieramy z szacunku autorytety nie dziwmy się jeżeli sami zostaniemy go pozostawieni.Dla moich dzieci chcę być przede wszystkim matką.Na koniec, żeby nie było aż tak pompatycznie, przytoczę dialog, który rozbrzmiał rok temu w naszym domu:– Jak twoja nowa wychowawczyni? – dopytuję.– Szczerze?– Szczerze.– Podobna do ciebie. Bywa wredna, często czepia się i ciągle robi dziwne miny. Poza tym nawet fajna.
Źródło: nishka.pl
Byłem u syna na wywiadówce, ich wychowawczyni postanowiła przytoczyć uwagę z dzienniczka... "Na prośbę, aby starł tablicę, odparł, że przecież pani ma bliżej." – Kiedyś nie do pomyślenia...
"Od trzech lat zadaniem nauczyciela nie jest nauczać tylko zrealizować podstawę programową" – Do tego przyznała się mojej klasie nasza wychowawczyni, podczas kiedy większość nauczycieli nadal wciska nam ten sam kit, że ich zadaniem jest nas uczyć, chociaż realizując cały materiał z podręcznika nie dowiedzieliśmy się zbyt wielu pożytecznych rzeczy
Źródło: moja nauczycielka od matmy wychowawczyni
Wychowawczyni była w szoku – ...jak cicho i grzecznie zachowywały się dzieci pod jej nieobecność