Momencik, trwa przetwarzanie danych   Ładowanie…

Szukaj



Znalazłem 26 takich demotywatorów

Polska to nie kraj, to stan umysłu (23 obrazki)

Polska to nie kraj, to stan umysłu – TchibePAT WATE36% TANIEJA4999REMSEYCZARNAHITESLOYDThe Mage ExperimetYUNNANLong basSUPERCENA9929HERB. EXP CZARNAIMBIR KURK REMSEY 20 tbSUPERCENA59955HERS LOYD LISCYUNNAN EARL GREY BOYINGSUPERCENA3.99HERBATA OWOCOWATEEKANNE MIX 20 TB20% TANIEJLOVETEEK(88)TEEKANNENELOVEPINK GRAPEFRUITSAGA OLES MAL 24.993IG-ACTIVCIASTKA MCVITIESDIGESTIVES MIX 200-250GSUPERCENA899LOVE2525TOREBEXCEYLBLACK TEATRAIBIG-ACTI腐LON202.25 g 45gTEEKANNEQUALITY BRANDCOLLECTIONGERBAIN GLARIA 25 MFLAVOURSCREYSVCOLLECTkompozycjaAryreatesencjonalnymonijna-ACTIVEYLONTEA 100%PROFXCEYLON TESSUPERCENA599HERBATA CZARNA BIGACTIVE MIX 25TBawCIASTECZKA O SMAKUBEZY CYTRYNOWEJ 120G20% TANIEJ9914.99112BAKLAVA ORZECHOWAEPHESUS 200 GSUPERCECIASTRABesy CytrynowyBAK250
A tylko nieliczni swoimi czynami przechodzą do historii, tym stawia się prawdziwe pomniki lub pozostają oni w pamięci rodziny na pokolenia – SPKAMPAMARIAKAMPAFRANCISZERKRIESELSUPRICTSPKUCZKOWSCYHENRYKMALGORSPMATCZAKEARLSP JANWSKISPJAN JACEKJACKOWSKISP GERTALDAJACKOWSKAMARWINSCYZE SPOCZYWA BAGESPAWERSBack58JAN AURKMARIA NUKELBIETABORK$1JERZYTARASIUKSP15AMNOWAFRANCIS
Empire State Building i hołd dla zmarłego Jamesa Earla Jonesa, czyli niezapomnianego głosu Dartha Vadera – FaiRENTINGMON
Zagłosuj

Jaki rodzaj książek preferujesz?

Liczba głosów: 2 431
Darth Vader żegna się ze swoim głosem – RIPJ.E. JONESJAYPALD3031410-06160UT BIO77790NO 110 927 4015
Niech Moc zawsze będzie z Tobą –
Źródło: nationaltoday.com
Przy tej na pewno wytrwam dłużej niż przy poprzednich – AbmaHayTILEOCarrotCream CheeseSay1ChocolateHazelnutTagBananaPeanut ButterCaramelO32OOreoRed VelvetEarl GreyRaspberryOOOBlack Forest
Ten człowiek jest najmilsząosobą na ziemi – Dziś wieczorem nasz sąsiad Earl zorganizował przyjęcie z pizzą dla wszystkich ludzi na naszym blokowisku. Ma 95 lat i jest najsłodszą, najbardziej opiekuńczą osobą, jaką kiedykolwiek spotkałem. Chociaż jego żona odeszła, a dzieci i wnuki są już dorosłe, on nigdy nie przestaje starać się kochać ludzi. Andrew i ja chodziliśmy z nim wiele razy na kolacje, a Earl zawsze nam powtarzał, że może być naszym "dziadkiem z sąsiedztwa". Nigdy nie mieliśmy lepszego sąsiada. Mam nadzieję, że w moim życiu będę choć w połowie tak dbający, troskliwy i niesamowity jak on
"Mężczyzna siedzący na krześle to pan Earl, który mieszka w domu opieki obok mojego zakładu fryzjerskiego. Cierpi na zaniki pamięci, więc jeśli coś powiesz mu danego dnia, to jutro już nie będzie tego pamiętał. Będzie mu się wydawać, że to dla niego zupełnie nowa informacja. Jego brat przychodził do mnie co tydzień i płacił za obcinanie jego włosów. – Zawsze potem przychodził Earl i pytał mnie, czy jego brat za niego zapłacił. Zawsze odpowiadałem, tak proszę pana, należność jest już uregulowana. Jednak brat Earla zmarł 5 lat temu, a on o tym nie pamięta. Nadal przychodzi co tydzień i zawsze pyta mnie, czy za niego zapłacono… .JA W DALSZYM CIĄGU ODPOWIADAM TAK SAMO, ŻE NALEŻNOŚĆ JEST UREGULOWANA i obcinam mu włosy… .Wiem, że brat pana Earla jest w niebie i patrzy w dół spoglądając na nas i to jest dla mnie już wystarczająca zapłata … niektóre rzeczy są ważniejsze niż pieniądze… .AMEN.”

Pamiętacie Ethana Suplee znanego z "American History X" i "My Name Is Earl"?

Pokaż cały obrazek…
–

Bezpański kogut pewnego dnia zjawił się u progu warsztatu samochodowego i tak po prostu postanowił, że tam zostanie. Pracownicy nadali mu imię Earl i uznali go za współpracownika. Mówią o kogucie, że zawsze zjawia się jako pierwszy i wychodzi jako ostatni

Pokaż cały obrazek…
–
Szkoda, głos Dartha Vadera już nigdy nie będzie tak dobry –
Jego brat przychodził do salonu co tydzień i płacił za obcięcie włosów. Później Earl wpadał i pytał, czy jego brat zapłacił już za wizytę, a ja odpowiadałem "tak, panie Earl, pański rachunek już został opłacony" – Brat Earla nie żyje od 5 lat, ale on o tym nie pamięta i co tydzień przychodzi z pytaniem, czy brat zapłacił rachunek. Zawsze odpowiadam, że tak i obcinam mu włosy. Wiem, że brat Earla jest teraz w Niebie i z góry obserwuje swojego brata. Są rzeczy ważniejsze od pieniędzy
Każdy ma swój własnyokrzyk bojowy – uva@earlIdę dzisiaj sobie mokotowską uliczką, przede mną jakiś pan.Nagle pan zaczyna srogo kichać. Rozgląda się, patrzy w góręna jakieś (pylące zdaje się) drzewo, rzuca krótkie "o ty kurwo",kicha i idzie dalej
A za wszystko otrzymał7500 dolarów –

Przetrwałem straszliwą apokalipsę pierwszej niedzieli z zamkniętymi sklepami

Pokaż cały obrazek…
Przetrwałem straszliwą apokalipsę pierwszej niedzieli z zamkniętymi sklepami – W moim przypadku kluczowa okazała się sobota rano. Ledwie kilka godzin wcześniej gruchnęła wiadomość, że sklepy mają być zamknięte w całą drugą niedzielę marca aż do poniedziałku. Kilkadziesiąt godzin skondensowanego piekła. Wstałem jak co rano, jak co rano się ubrałem i jak co sobotę ruszyłem do Lidla. Parking pod sklepem, zazwyczaj senny o tej porze, przypominał zaatakowany przez szerszenie ul.Tłoczące się wszędzie samochody wypełniały – niemałą przecież – przestrzeń do ostatniego miejsca. Ludzie przemykali pomiędzy nimi pośpiesznie, chcąc czym prędzej zrobić zapasy. Niektórzy omijali auta ostrożnie, ale inni – ci, którzy nie potrafili zachować zimnej krwi – nie mieli tyle szczęścia i ginęli pod kołami rozpędzonych do 20 kilometrów na godzinę samochodów. Widząc upiorne zagęszczenie, właściciele aut rezygnowali nawet z podjeżdżania pod same drzwi sklepu, nie tarasowali wejścia swoimi budzącymi zachwyt maszynami, tylko zatrzymywali się w najdalszych zakamarkach parkingu, w miejscach, z których wyrastały dwumetrowe chaszcze. Dalej za to stawali na trawnikach. Wybiegający ze sklepu ludzie, czekający na otwarcie od wczesnych godzin porannych, usiłowali wskrzesić w sobie choć wspomnienie człowieczeństwa na tym wybiegu ludzkich pragnień i ostrzegali, by nie wchodzić do środka, bo tam rozgrywa się dramat, który będzie śnił się nam po nocach. Nie chciałem wierzyć, ale oni nie cofali się nawet po wypadające z siatek ziemniaki. Uwierzyłem. Nikomu jednak nie przyszło nawet do głowy odejść, przeczekać, przyjść później. Przecież już wstali, już się ubrali, może nawet nagrzali samochód w ten chłodny poranek. Wszyscy wiedzieli, że to najpoważniejsza gra – gra, która toczy się o ich życie i życie ich bliskich. Zamknięty w potrzasku zbiorowy umysł, który będzie parł dopóki nie osiągnie swojego celu. Wszyscy wiedzieliśmy, że pisowski reżim nie zatrzyma się, więc i my nie mogliśmy się zatrzymać. Łudziliśmy się, że opór coś zmieni. Choć sytuacja wyglądała potwornie, ruszyłem i jakimś cudem udało mi się wejść do sklepu.Nawet będąc pomnym sytuacji na parkingu, tliła się we mnie nadzieja, że nie jest tak źle. Nie może być. Przecież jesteśmy ludźmi. LUDŹMI, DO DIABŁA. Ale ci od wypadających ziemniaków nie kłamali – w „moim” Lidlu rozgrywały się dantejskie sceny. Od wejścia uderzył mnie odór ciepłej krwi. W tym momencie utraciłem wszelką nadzieję. W myślach pożegnałem się z żoną i dziećmi, ale wiedziałem, że dla nich muszę podjąć tę, być może ostatnią w życiu, walkę. Tu nie szło o jakiegoś tam karpia czy Crocsy. Chciałem, żeby byli ze mnie dumni. Tylko jak długo przetrwają, gdy mnie zabraknie? Myśli zaczęły wędrować z złym kierunku, traciłem czas, więc czym prędzej ruszyłem po bułki. Próbowałem nie patrzeć na półki z herbatą i dżemem, pod którymi leżały zwłoki kilku kobiet w średnim wieku. Najwidoczniej walczyły o ostatnie opakowanie earl greya. „Jezu, to krew czy powidła śliwkowe?” – natychmiast odsunąłem od siebie makabryczną myśl, bo na horyzoncie pojawiło się stoisko z pieczywem. Są jeszcze nasze ulubione bułki gryczane! Tylko co tam robi ten facet? Chryste, gryzie rękę kobiety, która dokłada pieczywo! Błagam, niech mnie tylko nie zauważy, bym mógł zapakować kilka bułek i ruszyć dalej. Gdzie są torby papierowe?! Nie ma papierowych – są tylko foliówki. Czy to już ostateczna granica upodlenia? Przecież dopiero tu wszedłem. Oczami wyobraźni widzę wszystkie żółwie z Pacyfiku, które połkną tę foliówkę. Przepraszam, ale albo wy, albo ja i moja rodzina. Obyście trafiły w lepsze miejsce. Nie mam czasu na dłuższy rachunek sumienia. Ominąwszy ukradkiem żarłacza białego w ludzkiej skórze, przechodzę obok uderzającego miarowo w ścianę wózka elektrycznego prowadzonego wcześniej przez młodego chłopaka, który teraz zwisał przez kierownicę martwy, z porem w oku, i zdaję sobie sprawę z tego, że zbliżam się do stoiska z warzywami. Wokoło słychać krzyki ludzi, trzask łamanych kości i brzęk tłuczonych butelek, ale staram się nie zwracać uwagi na rozgrywające się wokoło dramaty. Uwaga, lecące jabłko. Niewiele brakowało. W końcu dotarłem do warzyw i owoców. Jakieś nogi wystające spod skrzynek z bananami trzęsą się w rytm zapewne ostatniego tchnienia właściciela kończyn. Może ulżę mu choć trochę – odciążam skrzynie i ładuję kiść bananów do koszyka. W międzyczasie strząsam dłoń, która chwyta mnie za nogę nie wiadomo skąd. Idę po awokado. Kurwa, znowu twarde. Jakiś dzieciak zaczyna szarpać mnie za rękaw. Oczy ma zapłakane, nie potrafi wydusić z siebie słowa, wskazuje tylko na coś palcem. Podnoszę wzrok i widzę całkiem młodą kobietę, która pyta drugą, czy ta nie mogłaby oddać jej mrożonego pstrąga, którego ma w koszyku, bo ojciec tej pierwszej „uciekł z jakąś bezdzietną lambadziarą, a czasy dla młodych matek są trudne, a synek by się ucieszył, bo tak lubi pstrąga”, na co ta z pstrągiem odpowiada, że nie bardzo, bo też lubi pstrąga, a poza tym była pierwsza, na co pytająca reaguje słowami: „To się pierdol, po co się obnosisz tak z tym pstrągiem?!”. Patrzę z powrotem na dzieciaka. Oddaję mu awokado, ja i tak nie będę miał czasu czekać, aż dojrzeje. Przed oczami widzę obraz własnych dzieci. Muszę ruszać dalej.Czekała mnie trudna decyzja: wybrać krótszą, ale bardziej ryzykowną drogę pomiędzy warzywami a zamrażarkami, czy dłuższą, ale bezpieczniejszą drogę wzdłuż ściany z przyprawami? Wąska droga przez szlak warzywno-zamrażarniczy to doskonałe miejsce na zasadzkę. Droga Cynamonowa wzdłuż półki daje z kolei lepszą widoczność, ale tam tłum ludzi kotłuje się o ostatnią butelkę przyprawy do zup w płynie. Czas ucieka, podejmuj decyzję. Niech będzie Przewężenie Bakłażana. Ruszam ostrożnie, za pas zatykam pora niczym wielki wojownik swój miecz. Procentuje doświadczenie zebrane przy wózku elektrycznym chwilę wcześniej. Podchodzę, zbliżam się do przewężenia, ostrożnie wychylam się zza stoiska za papryką. SZAST! Przed oczami przelatuje mi podstarzały ochroniarz. Chyba próbował uspokoić sytuację na stoisku z produktami „deluxe”, gdzie właściciel terenowego volvo, którego minąłem na parkingu, ładował już trzeci wózek chałwy. Pozostawione przez wózek ślady krwi dały mi jasno do zrozumienia, że ten człowiek bardzo lubi chałwę. Odwróciłem szybko wzrok. Nie chciałbym lubić chałwy aż tak mocno. Na szczęście udało mi się przedostać na wędliny bez większych problemów. Tam szybko biorę opakowanie Żywieckiej i filetu z kurczaka i mknę na nabiał. „Po co ci glebogryzarka o 8 rano, człowieku?!” – myślę sobie na widok nieszczęśnika w średnim wieku omamionego „promocją z gazetki”. Po drodze chwytam duże opakowanie goudy. Jednak los się do mnie dzisiaj uśmiecha. Za wcześnie! Skup się, masz rodzinę, która na ciebie liczy. Ale fakt, już niedaleko. Przede mną najtrudniejsza część przeprawy: dział z alkoholem.Zdyszany docieram do Kanionu Wysokich i Niskich Oktanów. Gdybym nie znajdował się w Lidlu, to przysiągłbym, że jakimś cudem dotarłem na plan filmowy „Hooligans”. Ludzie pakują do wózków wszystko. Przy półce z winem dostrzegam sąsiadkę, która zazwyczaj gardzi winami poniżej pięciu dych za butelkę, ale teraz pakuje każdą ocalałą Kadarkę. Na podłodze szkło, okaleczeni ludzie wiją się z bólu. Ktoś próbował wyjechać z paletą Argusa na wózku widłowym, ale został zatrzymany i zjedzony na miejscu. Przeskakuję między ciałami i – na tyle, na ile to możliwe – ostrożnie zbliżam się do kas. Kątem oka dostrzegam jeszcze butelkę piwa rzemieślniczego. Czy to możliwe? Czy promień słońca naprawdę rozświetlił to mroczne miejsce? Udaje mi się, chwytam butelkę. Jestem już przy kasach. Jezu, jak dobrze, że nie działają, 6 złotych za pilsa – kto to widział? Zrównuje się ze mną mężczyzna, na oko w moim wieku. Patrzymy na siebie, potem na swoje zakupy. Gość uśmiecha się z politowaniem, ja jestem pod wrażeniem kilkudziesięciu opakowań mięsa mielonego, czterech zgrzewek niegazowanej wody Saguaro, worka ziemniaków, kartonu kasz, trzech litrów oleju rzepakowego, dziesięciu bochenków chleba i opakowania mentosa, które miał w swoim wózku. Mentosy! Chwytam jeszcze jakieś słodycze znajdujące się przy kasach i kieruję się do wyjścia. Koleś od wózka zaklinował się przy przejściu między kasami i desperacko próbuje się uwolnić. Zauważam biegnących w jego kierunku ludzi o wygłodniałych spojrzeniach. Nie czuję triumfu. Na wszelki wypadek chwytam leżący przy kasie egzemplarz nowej książki Okrasy i im go rzucam. Wybiegam na parking, a zza pasa wylatuje mi por, o którym zdążyłem dawno zapomnieć. Niewiele się tu zmieniło – może poza rosnącą liczbą ciał. Krzyczę do przebiegających obok ludzi, żeby nie wchodzili, ale oni nie słuchają. Teraz wszystko rozumiem. Biorę oddech świeżego powietrza i wracam do domu.Udało mi się wrócić do rodziny. Zabarykadowaliśmy się w mieszkaniu i resztę dnia spędziliśmy na wspominaniu lepszych czasów. W niedzielę nie wyszliśmy z domu, bo się baliśmy. Podobno po to właśnie wprowadzono nowe prawo – by ludzie mogli cieszyć się wspólnie spędzonym czasem. Jestem pewien – chciałbym być – że prawodawcy nie przewidzieli jednak rozmiaru skutków ubocznych swoich własnych działań. Zasunęliśmy rolety w mieszkaniu, żeby nie widzieć kłębów dymu. Z radia dowiedzieliśmy się o zamieszkach, o policji, która używa ostrej amunicji wobec demonstrantów i szabrowników. Niektórzy nie zdążyli zrobić zakupów i usiłowali plądrować sklepy. Wiele osób umarło z głodu. Odgłosy wystrzałów i syren zagłuszaliśmy radiem. Modliliśmy się o to, by nikt nie zapukał do naszych drzwi.Niepokój rośnie. Nikt nie wie, co będzie dalej. Pierdol się, pisowski reżimie
Źródło: joemonster.org
Weteran Earl Granville, który w Afganistanie stracił nogę, przeniósł przez metę biegu kobietę, która doznała kontuzji i nie była w staniekontynuować biegu –

Poznajcie Earla, psa rasy puggle, który jest psim odpowiednikiem słynnego grumpy cat: Przypomina mi siebie z rana...

Pokaż cały obrazek…
Przypomina mi siebie z rana... –
"Picie rumu przed 10'tą rano czyni cię piratem, a nie alkoholikiem" - Earl Dibbles Jr. – A ludzie z klubu AA próbowali mi wmówić chorobę...
Earl Wojciechowski – Mało kto wie, że Polak był największym wrogiem Ala Capone
POLSKA – Kraj w którym z kranu leci Earl Grey

 
Color format