Momencik, trwa przetwarzanie danych   Ładowanie…

Szukaj



Znalazłem 4 takie demotywatory

Dzisiaj wróciłem do pracy, zapomniałem przepustki, więc zostawiłem zapięty rower przed stacją metra – Wyszedłem z pracy o 18:00, aby znaleźć tylko wycięty zamek z zapięcia roweru. Kompletnie zrezygnowany, ponieważ nigdy nie zobaczę mojego 'wozu', ponownie zapytałem stację, czy mają kamery. Pojawił się facet, który machał do mnie i poprosił, żebym wpisał kod do mojego wyciętego zamka. Odpowiedział "Mam twój rower" z uśmiechem, którego nigdy nie zapomnę!!!Nazywa się Abdul Muneeb i pracuje na stacji.Miał przerwę, kiedy zobaczył, jak złodziej przeciął zamek. Odebrał mu go, potem czekał 4 godziny po zakończeniu swojej zmiany, aby osobiście upewnić się, że jestem właścicielem roweru i w ten sposób go odzyskałem. Świat potrzebuje więcej takich ludzi. Jest wzorem człowieka i zaszczytem dla swojego pracodawcy Wyszedłem z pracy o 18:00, aby znaleźć tylko wycięty zamek z zapięcia roweru. Kompletnie zrezygnowany, ponieważ nigdy nie zobaczę mojego zaufanego 'wozu', ponownie zapytałem stację, czy mają kamery. Pojawił się facet, który machał do mnie i poprosił, żebym wpisał kod do mojego wyciętego zamka. Odpowiedział "Mam twój rower" z uśmiechem, którego nigdy nie zapomnę!!!Nazywa się Abdul Muneeb i pracuje na stacjiMiał przerwę kiedy zobaczył, jak złodziej przeciął zamek. Odebrał mu go, potem czekał 4 godziny po zakończeniu swojej zmiany, aby osobiście upewnić się, że jestem właścicielem roweru i w ten sposób go odzyskałem. Świat potrzebuje więcej takich ludzi. Jest wzorem człowieka i zaszczytem dla swojego pracodawcy
Marcin Banot (BNT) zdobył 210 metrowy biurowiec Montparnasse w Paryżu, wspinając się po budynku o własnych siłach i bez asekuracji – Montparnasse to drugi co do wielkości wieżowiec w Paryżu, wyprzedza go tylko Tour First. Początkowy plan zakładał wspinaczkę po szerokiej ścianie elewacji, natomiast finalnie BNT zdecydował się na łatwiejszą, węższą ścianę, która dawała możliwość przerw na odpoczynek.W drugiej połowie wyprawy BNT towarzyszył ratownik wysokościowy, który starał się go nakłonić do zapięcia uprzęży i wciągnięcia na górę. BNT uprzejmie odmówił pomocy, stwierdzając później, że "nie było takiej potrzeby" i zdobył szczyt o własnych siłach. Co ciekawe, niektóre media opisując ten wyczyn podały informację, jakoby ratownik przechwycił BNT i wciągnął go na górę. Oczywiście jest to nieprawda, a cała "interwencja" raczej utrudniła Polakowi zadanie, niż mu pomogła. BNT z powodzeniem wspiął się na dach i został momentalnie przejęty przez służby.To oczywiście nie pierwszy taki wyczyn w jego karierze; wcześniej zdobył m.in. hotel Mariott w Warszawie (140m do dachu), hotel Sky Melia w Barcelonie (117 m) czy nieczynny maszt radiowy w Niemczech (363 m)
Źródło: https://www.sport.pl/inne/7,64998,26345433,po…

Historia rodem z "Zielonej mili", która wydarzyła się naprawdę

Pokaż cały obrazek…
Historia rodem z "Zielonej mili", która wydarzyła się naprawdę – Ten 14-letni chłopiec, tuż przed egzekucją, w ramach ostatniego życzenia poprosił o słodki batonik. Był za mały, żeby dosięgnąć pasów do zapięcia głowy na krześle elektrycznym, więc posadzono go na książce telefonicznej. Zginął niesłusznie.Historia rozpoczyna się w momencie, gdy dowiedziano się o zgwałceniu i zabiciu dwóch dziewczynek - jedenastoletniej Betty June Binnicker i ośmioletniej Mary Emmy Thames na terenie hrabstwa Clarendon w Karolinie Południowej. Betty i Mary zostały zgwałcone, następnie zabite poprzez uderzenie dużą, metalową belką. George Junius Stinney, czarnoskóry chłopak z sąsiedztwa, w dniu poprzedzającym zabójstwo spotkał się z obiema dziewczynkami. To wystarczyło, żeby padł na niego cień podejrzeń. Rodzina Stinneya musiała wyemigrować, żeby uniknąć linczu, jaki spadł na całą rodzinę.Proces chłopca rozpoczął się 24 kwietnia 1944 roku. Ława przysięgłych złożona była z dwunastu białych ludzi, istnieje jednak szereg kontrowersji dotyczących rzetelnego doboru składu ławy. Adwokat chłopca, zamiast realizować swoje zadanie i bronić klienta, wysłał George'a jedynie na badania psychiatryczne. Wyrok zapadł po niecałych trzech godzinach, co było dla opinii publicznej wręcz szokujące. Chłopak został skazany na karę śmierci.Podobno George przyznał się do winy, istnieją jednak wiarygodne przesłanki, że podczas przesłuchania był torturowany. Co do samej winy już od początku były wątpliwości - George ważył 40 kilogramów i miał jedynie 155 centymetrów wzrostu, wobec czego trudno byłoby mu choćby utrzymać belkę, która była narzędziem zbrodni - nie mówiąc o zabiciu obu dziewczynek. Adwokat chłopca nie poinformował go nawet o możliwości odwołania się od wyroku, bo, jak sam powiedział, "nie było po co, skoro rodzina i tak nie miała pieniędzy na adwokata".Sama egzekucja była makabryczna i groteskowo nieludzka. Chłopiec był za mały, żeby spętać go pasami, dodatkowo natężenie prądu na krześle elektrycznym było tak duże, że po włączeniu go, z twarzy chłopca spadła maska mająca uchronić gapiów od "makabrycznego widoku twarzy". George był najmłodszym człowiekiem skazanym na karę śmierci w USA w XX wieku.Po latach, lecz dopiero w 2014 roku, przyjrzano się sprawie ponownie. O pośmiertne ułaskawienie postarała się siostra chłopca, Catherine Robinson. 18 grudnia 2014 roku ustalono, że został skazany niesłusznie, na podstawie wymuszonych zeznań, bez żadnego konkretnego dowodu i bez zapewnienia chłopcu podstawowych praw konstytucyjnych.Mówi się, że cała sytuacja miała podłoże rasistowskie - w latach 40. rasizm na terenie USA szerzył się dość mocno i z racji tego, że obie ofiary były białe - nie wydaje się to być "naciąganą" wersją wydarzeń biorąc pod uwagę cały proces i jego oburzająco niedbały przebieg
Źródło: Ciekawe czasy
Kobieta usiadła z dzieckiem w samolocie obok tego mężczyzny, który z wyglądu przypominał typowego maczo. Jej wpis udowadnia, że pierwsze wrażenie może być bardzo mylące: – Lecieliśmy Westjet #1221 z Fort Lauderdale o 21.30 (wylądował w Toronto wczoraj po północy) z dzieckiem, które po raz pierwszy leciało tydzień wcześniej.Gdy tylko Cię zobaczyłam (duży, umięśniony mężczyzna po 20) martwiłam się, że nie będziesz zadowolony siedząc obok dziecka. Byłam w błędzie, za co jestem ogromnie wdzięczna.Przez turbulencje zapalił się znak zapięcia pasów, co oznaczało, że mój syn, zamiast siedzieć na kolanach u mnie lub u dziadka, musiał siedzieć obok Ciebie.Nie wiem, jak masz na imię, ale dziękuję za wielokrotne podniesienie koca, gdy mu spadał. Dziękuję za odwrócenie od niego lampki, gdy wreszcie zasnął. Dziękuję za bycie przyjaznym i rozmowę z nim, mimo że nie musiałeś. Dziękuję za zaproponowanie mu (i nam) cukierków i gumy na zatkane uszy. Dziękuję za to, że pozwoliłeś mu oprzeć o siebie zmęczone nogi. I dziękuję za to, że zaoferowałeś pomoc przy niesieniu bagażu ręcznego, abym nie musiała go budzić.Chociaż mój syn jest zazwyczaj cichy i uprzejmy, martwiłam się jego reakcją na wylot i lądowanie. Ludzie potrafią być nieprzyjemni i niecierpliwi, zwłaszcza w stosunku do małych dzieci.Dziękuję, za uczynienie z lotu lekcji na temat współczucia i empatii. Mały chłopiec pewnego dnia wyrośnie na mężczyznę (mam nadzieję, że podobnego do Ciebie) i wyniesie z Twojego zachowania o wiele więcej, niż Ci się wydaje. Pewnego dnia, jeśli zechcesz, będziesz cudownym tatą.Pozdrawiam,Zmartwiona mama

1