Świat potrzebuje więcej takich ludzi – Bion Ge Świat potrzebuje więcej takich ludzi
Jestem tak stary, że pamiętam, jak na influencerów mówiło się po prostu "bezrobotni" – Jestem tak stary, że pamiętam, jak na influencerów mówiło się po prostu "bezrobotni&q…
Istnieje specjalne miejsce w piekle dla ludzi, którzy porzucają albo przestają dbać o swoje zwierzęta, kiedy im się znudzą – Istnieje specjalne miejsce w piekle dla ludzi, którzy porzucają albo przestają dbać o sw…
Poznaj Lucky'ego, który bronił swojego domu przed bandziorami i został wielokrotnie postrzelony – Oto moment, w którym opuszcza szpital po 54 dniach i 3 operacjach chirurgicznych Banheiro Poznaj Lucky'ego, który bronił swojego domu przed bandziorami i został wielokrotnie p…
26 września 1983 roku Stanisław Pietrow, oficer radzieckich Sił Obrony Powietrznej, otrzymał wiadomość, że z amerykańskiej bazy wystrzelono pięć pocisków nuklearnych przeciwko Związkowi Radzieckiemu – Słusznie zakładając, że był to fałszywy alarm, Pietrow nie przeprowadził ataku odwetowego, dzięki czemu udało się uniknąć wojny nuklearnej na skalę światową. Zmarł w 2017 roku w wieku 77 lat 7225 22 456 22225 26 września 1983 roku Stanisław Pietrow, oficer radzieckich Sił Obrony Powietrznej, otrzym…
Super reklama, która działa od lat. Ktoś wie po ile bilety? – FOT. GRZEGORZ CELEJEWSKI / LTD Katolicy protestują przeciw koncertowi Behemotha. "Nie pozwolimy, aby Hala Stulecia stała się miejscem kultu zła" O Super reklama, która działa od lat. Ktoś wie po ile bilety?
Nasz wspaniały Jastrząb, czyli prezes NBP Adam Glapiński dostał 4% inflacyjnej podwyżki i zarabia teraz prawie 2 razy więcej niż szef banku centralnego USA – Tak zarabiającemu kredytobiorcy stopy procentowe niestraszne ZAROBKI PREZESA NBP W 2024 r. Adam Glapiński zarobił w 2024 roku 1 379 946 zł brutto. Średnie miesięczne zarobki brutto wyniosły 114 995 zł Przewodniczący Rezerwy Federalnej Stanów Zjednoczonych (Fed) zarabia rocznie ok. 817 000 złotych. Nasz wspaniały Jastrząb, czyli prezes NBP Adam Glapiński dostał 4% inflacyjnej podwyżki i…
Zgubiłam telefon, ale znalazłam coś o wiele ważniejszego... ...wiarę w to, że zawsze gdzieś są dobrzy ludzie – Przez długi czas jeździłam tym samym autobusem z dworc kolejowego do miasta do pracy, zawsze z tym samym kierowcą. Można powiedzieć, że przez ten czas przyzwyczailiśmy się do siebie. Tego dnia w autobusie byli nietypowi pasażerowie dwóch młodych turystów jadących do miasta. Jeden z nich miał irokeza, co w latach 2017-2018 było dość rzadkie, więc przez chwilę przyglądałam mu się z ciekawością. Potem jednak włączyłam muzykę na słuchawkach i zapomniałam o turystach. Przygotowując się do wyjścia, usiadłam z przodu, za kierowcą, i położyłam telefon obok siebie. Wyszłam zadowolona z autobusu, ale dopiero gdy muzyka ucichła, zdałam sobie sprawę, że zapomniałam zabrać telefon. Ogarnął mnie stres - w głowie pojawiły się czarne scenariusze: zmiana numeru, usuwanie starego numeru z banku, utrata wszystkich zdjęć... Złapałam taksówkę i pojechałam na dworzec autobusowy, dokąd zmierzał mój autobus. Szybko odnalazłam kierowcę i opowiedziałam mu o całej sytuacji. Powiedział, że nie widział telefonu, ale wpuścił mnie do autobusu, żebym mogła się rozejrzeć - może gdzieś spadł pod siedzenia. Niestety, nigdzie go nie było. Zmartwiona poszłam w kierunku przystanku, żeby dojechać do pracy. Tam czekali ci sami dwaj turyści. Zapytałam, czy nie widzieli mojego telefonu. Odpowiedzieli, że tak - wzięli go i oddali kierowcy. Byłam w szoku. Powiedziałam, że przed chwilą rozmawiałam z kierowcą, a on zaprzeczył, jakoby znalazł jakikolwiek telefon. Wtedy chłopak z irokezem powiedział spokojnie: - Chodź, pójdziemy do niego razem. Podeszliśmy do kierowcy, a chłopak grzecznie, ale stanowczo poprosił go o oddanie telefonu. Kierowca zaczą się plątać, tłumacząc, że skąd niby miał wiedzieć, do kogo należy telefon. Już chciałam się oburzyć, ale chłopak ruchem ręki mnie uciszył. Stanęłam za nim i poczułam się dziwnie - to pierwszy raz, kiedy ktoś rozwiązywał mój problem za mnie. W końcu kierowca oddał telefon. Zdążył go wcześniej wyłączyć, żeby nikt nie mógł się na niego dodzwonić. Wracając na przystanek, trochę porozmawialiśmy. Okazał się naprawdę inteligentnym i kulturalnym człowiekiem. Opowiedział mi trochę o swoich podróżach. Chciałam mu podziękować, wręczając 50 zł (tyle miałam przy sobie w gotówce), ale odmówił. Byłam w szoku - nie tylko przez całą sytuację, ale też przez jego zachowanie, które wydało mi się tak nietypowe. Dziękuję ci, chłopaku z irokezem! Pomogłeś mi odzyskać telefon i zostawiłeś po sobie wspomnienia na całe życie. Zgubiłam telefon, ale znalazłam coś o wiele ważniejszego... ...wiarę w to, że zawsze gdzie…
Momencik, trwa przetwarzanie danych   Ładowanie…
...wiarę w to, że zawsze gdzieś są dobrzy ludzie – Przez długi czas jeździłam tym samym autobusem z dworckolejowego do miasta do pracy, zawsze z tym samymkierowcą. Można powiedzieć, że przez ten czasprzyzwyczailiśmy się do siebie.Tego dnia w autobusie byli nietypowi pasażerowiedwóch młodych turystów jadących do miasta. Jedenz nich miał irokeza, co w latach 2017-2018 było dośćrzadkie, więc przez chwilę przyglądałam mu sięz ciekawością. Potem jednak włączyłam muzykę nasłuchawkach i zapomniałam o turystach.Przygotowując się do wyjścia, usiadłam z przodu,za kierowcą, i położyłam telefon obok siebie. Wyszłamzadowolona z autobusu, ale dopiero gdy muzyka ucichła,zdałam sobie sprawę, że zapomniałam zabrać telefon.Ogarnął mnie stres - w głowie pojawiły się czarnescenariusze: zmiana numeru, usuwanie starego numeruz banku, utrata wszystkich zdjęć...Złapałam taksówkę i pojechałam na dworzec autobusowy,dokąd zmierzał mój autobus. Szybko odnalazłam kierowcęi opowiedziałam mu o całej sytuacji. Powiedział, że niewidział telefonu, ale wpuścił mnie do autobusu, żebymmogła się rozejrzeć - może gdzieś spadł pod siedzenia.Niestety, nigdzie go nie było.Zmartwiona poszłam w kierunku przystanku, żebydojechać do pracy. Tam czekali ci sami dwaj turyści.Zapytałam, czy nie widzieli mojego telefonu.Odpowiedzieli, że tak - wzięli go i oddali kierowcy.Byłam w szoku. Powiedziałam, że przed chwiląrozmawiałam z kierowcą, a on zaprzeczył, jakoby znalazłjakikolwiek telefon. Wtedy chłopak z irokezem powiedziałspokojnie:- Chodź, pójdziemy do niego razem.Podeszliśmy do kierowcy, a chłopak grzecznie, alestanowczo poprosił go o oddanie telefonu. Kierowca zacząsię plątać, tłumacząc, że skąd niby miał wiedzieć, do kogonależy telefon. Już chciałam się oburzyć, ale chłopakruchem ręki mnie uciszył. Stanęłam za nim i poczułam siędziwnie - to pierwszy raz, kiedy ktoś rozwiązywał mójproblem za mnie.W końcu kierowca oddał telefon. Zdążył go wcześniejwyłączyć, żeby nikt nie mógł się na niego dodzwonić.Wracając na przystanek, trochę porozmawialiśmy. Okazałsię naprawdę inteligentnym i kulturalnym człowiekiem.Opowiedział mi trochę o swoich podróżach. Chciałam mupodziękować, wręczając 50 zł (tyle miałam przy sobie wgotówce), ale odmówił. Byłam w szoku - nie tylko przezcałą sytuację, ale też przez jego zachowanie, które wydałomi się tak nietypowe.Dziękuję ci, chłopaku z irokezem!Pomogłeś mi odzyskać telefon i zostawiłeś po sobiewspomnienia na całe życie.

Komentarze

z adresu www
Komentarze są aktualnie ukryte. Jeśli chcesz je widzieć cały czas, zaloguj się,

Pokaż komentarze
Momencik, trwa ładowanie komentarzy…
 
Color format