Świat potrzebuje więcej takich ludzi – Bion Ge Świat potrzebuje więcej takich ludzi
Jestem tak stary, że pamiętam, jak na influencerów mówiło się po prostu "bezrobotni" – Jestem tak stary, że pamiętam, jak na influencerów mówiło się po prostu "bezrobotni&q…
Istnieje specjalne miejsce w piekle dla ludzi, którzy porzucają albo przestają dbać o swoje zwierzęta, kiedy im się znudzą – Istnieje specjalne miejsce w piekle dla ludzi, którzy porzucają albo przestają dbać o sw…
Poznaj Lucky'ego, który bronił swojego domu przed bandziorami i został wielokrotnie postrzelony – Oto moment, w którym opuszcza szpital po 54 dniach i 3 operacjach chirurgicznych Banheiro Poznaj Lucky'ego, który bronił swojego domu przed bandziorami i został wielokrotnie p…
26 września 1983 roku Stanisław Pietrow, oficer radzieckich Sił Obrony Powietrznej, otrzymał wiadomość, że z amerykańskiej bazy wystrzelono pięć pocisków nuklearnych przeciwko Związkowi Radzieckiemu – Słusznie zakładając, że był to fałszywy alarm, Pietrow nie przeprowadził ataku odwetowego, dzięki czemu udało się uniknąć wojny nuklearnej na skalę światową. Zmarł w 2017 roku w wieku 77 lat 7225 22 456 22225 26 września 1983 roku Stanisław Pietrow, oficer radzieckich Sił Obrony Powietrznej, otrzym…
Super reklama, która działa od lat. Ktoś wie po ile bilety? – FOT. GRZEGORZ CELEJEWSKI / LTD Katolicy protestują przeciw koncertowi Behemotha. "Nie pozwolimy, aby Hala Stulecia stała się miejscem kultu zła" O Super reklama, która działa od lat. Ktoś wie po ile bilety?
Nasz wspaniały Jastrząb, czyli prezes NBP Adam Glapiński dostał 4% inflacyjnej podwyżki i zarabia teraz prawie 2 razy więcej niż szef banku centralnego USA – Tak zarabiającemu kredytobiorcy stopy procentowe niestraszne ZAROBKI PREZESA NBP W 2024 r. Adam Glapiński zarobił w 2024 roku 1 379 946 zł brutto. Średnie miesięczne zarobki brutto wyniosły 114 995 zł Przewodniczący Rezerwy Federalnej Stanów Zjednoczonych (Fed) zarabia rocznie ok. 817 000 złotych. Nasz wspaniały Jastrząb, czyli prezes NBP Adam Glapiński dostał 4% inflacyjnej podwyżki i…
Zgubiłam telefon, ale znalazłam coś o wiele ważniejszego... ...wiarę w to, że zawsze gdzieś są dobrzy ludzie – Przez długi czas jeździłam tym samym autobusem z dworc kolejowego do miasta do pracy, zawsze z tym samym kierowcą. Można powiedzieć, że przez ten czas przyzwyczailiśmy się do siebie. Tego dnia w autobusie byli nietypowi pasażerowie dwóch młodych turystów jadących do miasta. Jeden z nich miał irokeza, co w latach 2017-2018 było dość rzadkie, więc przez chwilę przyglądałam mu się z ciekawością. Potem jednak włączyłam muzykę na słuchawkach i zapomniałam o turystach. Przygotowując się do wyjścia, usiadłam z przodu, za kierowcą, i położyłam telefon obok siebie. Wyszłam zadowolona z autobusu, ale dopiero gdy muzyka ucichła, zdałam sobie sprawę, że zapomniałam zabrać telefon. Ogarnął mnie stres - w głowie pojawiły się czarne scenariusze: zmiana numeru, usuwanie starego numeru z banku, utrata wszystkich zdjęć... Złapałam taksówkę i pojechałam na dworzec autobusowy, dokąd zmierzał mój autobus. Szybko odnalazłam kierowcę i opowiedziałam mu o całej sytuacji. Powiedział, że nie widział telefonu, ale wpuścił mnie do autobusu, żebym mogła się rozejrzeć - może gdzieś spadł pod siedzenia. Niestety, nigdzie go nie było. Zmartwiona poszłam w kierunku przystanku, żeby dojechać do pracy. Tam czekali ci sami dwaj turyści. Zapytałam, czy nie widzieli mojego telefonu. Odpowiedzieli, że tak - wzięli go i oddali kierowcy. Byłam w szoku. Powiedziałam, że przed chwilą rozmawiałam z kierowcą, a on zaprzeczył, jakoby znalazł jakikolwiek telefon. Wtedy chłopak z irokezem powiedział spokojnie: - Chodź, pójdziemy do niego razem. Podeszliśmy do kierowcy, a chłopak grzecznie, ale stanowczo poprosił go o oddanie telefonu. Kierowca zaczą się plątać, tłumacząc, że skąd niby miał wiedzieć, do kogo należy telefon. Już chciałam się oburzyć, ale chłopak ruchem ręki mnie uciszył. Stanęłam za nim i poczułam się dziwnie - to pierwszy raz, kiedy ktoś rozwiązywał mój problem za mnie. W końcu kierowca oddał telefon. Zdążył go wcześniej wyłączyć, żeby nikt nie mógł się na niego dodzwonić. Wracając na przystanek, trochę porozmawialiśmy. Okazał się naprawdę inteligentnym i kulturalnym człowiekiem. Opowiedział mi trochę o swoich podróżach. Chciałam mu podziękować, wręczając 50 zł (tyle miałam przy sobie w gotówce), ale odmówił. Byłam w szoku - nie tylko przez całą sytuację, ale też przez jego zachowanie, które wydało mi się tak nietypowe. Dziękuję ci, chłopaku z irokezem! Pomogłeś mi odzyskać telefon i zostawiłeś po sobie wspomnienia na całe życie. Zgubiłam telefon, ale znalazłam coś o wiele ważniejszego... ...wiarę w to, że zawsze gdzie…
Momencik, trwa przetwarzanie danych   Ładowanie…
Moja córka dostała zaproszenie na imprezę urodzinową dzieciakaz jej przedszkola – Nie znałam ani dziecka, ani jego rodziców, może byli nowi, ale wszyscy w przedszkolu byli spoko, a moja córka nigdy nie odmawiała imprezy urodzinowej, więc tam pojechałyśmy.Impreza była w McDonald's, było dość dziwne, bo większość rodziców z przedszkola organizowała dzieciom imprezy w stylu "wynajmiemy całe muzeum dla dzieci" (Nie jesteśmy bogaci, ale przedszkole było w "dobrej" dzielnicy).Kiedy dotarliśmy na miejsce zobaczyliśmy solenizantkę i jej brata siedzących przy stole i parę innych osób, pewnie wujków i ciocie, ale żadnych innych dzieciaków. Solenizantka zaczęła podskakiwać z radości, kiedy zobaczyła moją córkę.Na całe szczęście córka zachowuje się jak organizator rozrywek na statku wycieczkowym i potrzebowała tylko paru patyków, kilku kredek i jednej lub dwóch osób, żeby zorganizować imprezę o wysokiej wartości produktywnej i bogatym scenariuszu. Nie mam pojęcia, po kim to ma, mam paskudną osobowość.Ta dziewczynka, jej brat i moja córka bawili się przed dobre 2 godziny. Jej tata był w takim szoku, że co chwilę oferował, że kupi mi coś do jedzenia. W pewnym momencie też zauważyłam, jak jej mama popłakuje w korytarzu, ale udawałam, że nic nie widziałam.Czasem wystarczy tylko jeden przyjaciel, by dzień był wyjątkowy Nie znałam ani dziecka, ani jego rodziców, może byli nowi, ale wszyscy w przedszkolu byli spoko, a moja córka nigdy nie odmawiała imprezy urodzinowej, więc tam pojechałyśmy.Impreza była w McDonald's, było dość dziwne, bo większość rodziców z przedszkola organizowała dzieciom imprezy w stylu "wynajmiemy całe muzeum dla dzieci" (Nie jesteśmy bogaci, ale przedszkole było w "dobrej" dzielnicy).Kiedy dotarliśmy na miejsce zobaczyliśmy solenizantkę i jej brata siedzących przy stole i parę innych osób, pewnie wujków i ciocie, ale żadnych innych dzieciaków. Solenizantka zaczęła podskakiwać z radości, kiedy zobaczyła moją córkę.Na całe szczęście córka zachowuje się jak organizator rozrywek na statku wycieczkowym i potrzebowała tylko paru patyków, kilku kredek i jednej lub dwóch osób, żeby zorganizować imprezę o wysokiej wartości produktywneji bogatym scenariuszu. Nie mam pojęcia, po kim to ma, mam paskudną osobowość.Ta dziewczynka, jej brat i moja córka bawili się przed dobre 2 godziny. Jej tata był w takim szoku, że co chwilę oferował, że kupi mi coś do jedzenia. W pewnym momencie też zauważyłam, jak jej mama popłakuje w korytarzu, ale udawałam, że nic nie widziałam.Czasem wystarczy tylko jeden przyjaciel, by dzień był wyjątkowy

Komentarze

z adresu www
Komentarze są aktualnie ukryte. Jeśli chcesz je widzieć cały czas, zaloguj się,

Pokaż komentarze
Momencik, trwa ładowanie komentarzy…
 
Color format