"Weszłam do schroniska i spytałam, który kot przebywa tam najdłużej – No i wróciłam do domu z tą głuchą i bezzębną staruszką pełną miłości" "Weszłam do schroniska i spytałam, który kot przebywa tam najdłużej No i wróciłam do…
Sytuacja prawie jak z "Misia", tylko bardziej: – "Jem przecież" Obezwładnił złodzieja w Poznaniu. Policjanci zamiast pomóc... jedli kebaby. "Nie mamy teraz czasu" Marta Jarmuszczak 29 marca 2025, 8:36 O BIUR Udostępnij W środę, 26 marca, pan Krzysztof obezwładnił złodzieja w Poznaniu. Jak twierdzi, poprosił o pomoc znajdujących się w pobliżu policjantów. Ci jednak nie pomogli, twierdząc, że nie mają czasu. Jedli kebaby przy jednym z lokali. Sytuacja prawie jak z "Misia", tylko bardziej: "Jem przecież"
Miley żył na śmietnisku, był poraniony i miał trudności z chodzeniem – Teraz jest zdrowy i szczęśliwy w swoim nowym domu Miley żył na śmietnisku, był poraniony i miał trudności z chodzeniem Teraz jest zdrowy i…
Jeśli twój facet płaci za obiad, zapłać za kolację. Jeśli kupił bilety do kina, kup żarcie. Jeśli kupi ci buty, kup mu garnitur. Jeśli ma kiepski dzień, pomóż mu – Nie oczekuj że będzie cię traktował jak królową, jeśli sama nie traktujesz go jak króla Jeśli twój facet płaci za obiad, zapłać za kolację. Jeśli kupił bilety do kina, kup żarcie…
Co wam mówiłem gnojki?! – Jak się będziecie czepiać Harolda, to dostaniecie w dziób! Co wam mówiłem gnojki?! Jak się będziecie czepiać Harolda, to dostaniecie w dziób!
Nie wiem jaki fachowiec zrobił te schody, ale szacun! – Nie wiem jaki fachowiec zrobił te schody, ale szacun!
Kiedy nadszedł weekend i tak sobie chillujesz – X@YODA4EVER Kiedy nadszedł weekend i tak sobie chillujesz
Kiedy nie możesz się doczekać na obsługę – E It actually knows how to turn on the machine Kiedy nie możesz się doczekać na obsługę
Momencik, trwa przetwarzanie danych   Ładowanie…

Ta mądra i niezwykle wzruszająca, historia krąży w internecie od lat. Jest jednak jak najbardziej prawdziwa, została spisana na podstawie wspomnień nowojorskiego taksówkarza, Kenta Nerburna, którego życie odmieniło się za sprawą jednej, wyjątkowej pasażerki

Ta mądra i niezwykle wzruszająca, historia krąży w internecie od lat. Jest jednak jak najbardziej prawdziwa, została spisana na podstawie wspomnień nowojorskiego taksówkarza, Kenta Nerburna, którego życie odmieniło się za sprawą jednej, wyjątkowej pasażerki – "Podjechałem pod wskazany adres i zatrąbiłem. Po paru minutach zatrąbiłem ponownie. To miał być mój ostatni klient przed końcem zmiany, więc pomyślałem, żeby po prostu odjechać, ale zamiast tego, zaparkowałem, podszedłem do drzwi i zapukałem.- Chwileczkę! - odpowiedział słaby, damski głos.Po dłuższej chwili, drzwi otworzyły się. Stała w nich drobna, starsza pani. Musiała mieć około 90 lat. Była ubrana w staromodną suknię i kapelusz z woalką, wyglądała niczym wyjęta z filmu z lat 40. Obok niej stała niewielka walizka. Mieszkanie wyglądało, jakby nikt nie mieszkał w nim od lat. Ściany były puste, a wszystkie meble okryte folią.- Pomógłby mi Pan zanieść bagaż do samochodu? - spytała staruszka.Zaniosłem walizkę do taksówki, potem wróciłem, żeby pomóc kobiecie. Wzięła mnie pod rękę i powoli poszliśmy w stronę auta.- Dziękuję. Jest Pan taki uprzejmy - powiedziała.- Nie ma za co - odparłem - po prostu staram się traktować swoich pasażerów w sposób, w jaki chciałbym, żeby inni traktowali moją mamę.- Jesteś dobrym chłopcem.Kiedy wsiedliśmy do taksówki, podała mi adres, a potem zapytała:- Czy moglibyśmy pojechać przez śródmieście?- To nie będzie najkrótsza droga...- Wiem, ale nie spieszy mi się. Jadę do hospicjum.Spojrzałem w lusterko, w jej oczach lśniły łzy.- Nie mam już żadnej rodziny - mówiła dalej łagodnym głosem - Lekarze mówią, że nie zostało mi wiele czasu.Sięgnąłem cicho do taksometru i wyłączyłem go.- Którędy mam jechać? - spytałem.Przez następne dwie godziny krążyliśmy po mieście. Pokazała mi sklepik, w którym kiedyś pracowała. Przejechaliśmy przez osiedle, na którym mieszkali z mężem jako nowożeńcy. Zatrzymaliśmy się przed fabryką mebli, gdzie kiedyś była sala balowa, w której tańczyła za młodu. Czasem prosiła, żebym zwalniał przy konkretnych budynkach i wpatrywała się w ciemność, nic nie mówiąc.- Jestem zmęczona. Jedźmy już - powiedziała nagle, gdy zza horyzontu wyszły pierwsze promienie słońca.W ciszy dojechaliśmy pod wskazany adres. Gdy tylko wysiedliśmy, pojawiło się dwóch sanitariuszy. Gdy wyjąłem z bagażnika niewielką walizkę, kobieta już siedziała na wózku inwalidzkim.- Ile jestem Panu winna? - spytała, sięgając do torebki.- Nic - odpowiedziałem.- Musi Pan z czegoś żyć.- Będę miał innych pasażerów - odpowiedziałem.Pochyliłem się i objąłem ją. Uścisnęła mnie mocno.- Dał Pan starej kobiecie chwilę radości. Dziękuję.Ostatni raz uścisnąłem jej rękę i odjechałem. Przez resztę dnia nie wziąłem już ani jednego pasażera. Jeździłem bez celu, zatopiony w myślach. Co by się stało, gdyby ta kobieta trafiła na niecierpliwego kierowcę, który chciałby jak najszybciej skończyć zmianę? Co, gdybym odmówił pojechania jej trasą albo zatrąbił tylko raz i odjechał?Kiedy teraz to wspominam, myślę, że nie zrobiłem w życiu niczego ważniejszego. Uczymy się myśleć, że nasze życie toczy się wokół ważnych wydarzeń. Ale ważne wydarzenia często zaskakują nas pod przykryciem przeżyć, które uważamy za małe i nieznaczące. Ludzie mogą nie pamiętać dokładnie, co zrobiliście albo powiedzieliście, ale będą pamiętać, jak się dzięki Wam poczuli."

Komentarze

z adresu www
Komentarze są aktualnie ukryte. Jeśli chcesz je widzieć cały czas, zaloguj się,

Pokaż komentarze
Momencik, trwa ładowanie komentarzy…
 
Color format