Każdy powinien mieć prawo odejść godnie, a przede wszystkim móc samemu o tym zdecydować. Zgadzacie się? – Dominik Lewand... @D_Lewandowski_ Cierpienie nie uszlachetnia. Obserwuj Czy jesteśmy gotowi na poważną debatę o eutanazji? Poniżej list pacjentki, który warto przeczytać. NIE USZLACHETNIA... ,,Szanowny Panie Doktorze Macieju Jędrzejko, Piszę do Pana ten list z miejsca, do którego nie dociera już nadzieja. Nie piszę po to, by prosić o jeszcze jedną próbę. Piszę, bo moje życie zbliża się do końca - i bardzo bym chciała, żeby jego zakończenie miało jeszcze sens. Nie tylko biologiczny. Ludzki. Zna mnie Pan dobrze. Zrobił Pan dla mnie więcej niż ktokolwiek na świecie poza moją rodziną, mężem i dziećmi. Ale jeśli zdecyduje się Pan opublikować mój list - proszę, niech Pan zmieni moje imię na Eutanazja, bo to imię brzmi pięknie jak Anastazja. Mam zatem na imię Eutanazja. Mam 44 lata. Jestem mamą dwóch córek - Kasi (lat 6) i Basi (lat 8) - Pan, zdaje się, też ma chłopców w podobnym wieku - więc zrozumie Pan więcej niż inni. Kiedyś byłam prawniczką. Potem nagle stałam się pacjentką. Zgłosiłam się za późno - poprzedni lekarz powiedział, że jestem „za młoda na raka" i nie wysłał mnie na USG, rezonans, ani mammografię. A ja zaufałam jego palcom, a nie swoim... Dziś jestem resztką człowieka, którego pamiętam z lustra. Rak piersi IV stopnia z przerzutami do kości, wątroby, a ostatnio - do kanału kręgowego nie zostawił mi wiele. Nie chodzę. Nie poruszam się sama. Jestem pod opieką hospicjum domowego. Cudowni ludzie. Nie zostało mi już nic - może poza świadomością. I bólem. Na który nie pomaga już morfina. Ani fentanyl. Ani medyczna marihuana. Wiem, że to może być tzw. przejaśnienie świadomości – taka ostatnia jasność, która czasem pojawia się na kilka dni przed śmiercią. I właśnie dlatego piszę - bo to może moje ostatnie słowa, których już nie wypowiem. Piszę, żeby się pożegnać. Nie przyjadę już do Pana na wizytę - choć uwielbiałam te spotkania. Wchodziłam do Pana załamana, a wychodziłam pełna siły. To Pan sprawił, że przeżyłam dłużej niż przewidywały mediany i statystyki. Pamiętam, jak mówił Pan o seksie i beta-endorfinach. Wtedy myślałam: ,,Co za nietakt... ja umieram, a on mi o orgazmach opowiada..." Ale chcę, żeby Pan wiedział: dzięki tym rozmowom, nasz seks z mężem - w ostatnim roku mojego życia - był najlepszy w całym naszym małżeństwie. Mimo amputacji piersi, otworzyłam się na niego. A On - patrzył na mnie tak, że uwierzyłam, że jestem piękna. Zrozumiałam wreszcie, że „prawdziwa miłość to patrzenie sercem, a nie receptorami wzroku" - tak, jak Pan mówił. Gdy byłam zdrowa, miałam naprawdę ładny biust. Ale nie wierzyłam, że jestem piękna. Dopiero po amputacji - uwierzyłam. Dopiero w chorobie - zrozumiałam. Panie Doktorze - Pan ma jakąś tajemną moc. Zmienia Pan świat słowem. Ludzie czytają Pana długie posty, wbrew wszelkim algorytmom. Dlatego piszę do Pana - nie do ministra, nie do lekarza, nie do księdza. Do Pana - bo Pan rozumie cierpienie, ale go nie mitologizuje. Był Pan współtwórcą filmu „O tym się nie mówi" w reżyserii Marka Osiecimskiego - filmu, który powinien być lekturą obowiązkową w każdej szkole medycznej. To nie był film. To był krzyk kobiet, którym odebrano prawo wyboru. W jednej ze scen, doktor (a dziś już chyba profesor) Maciej Socha opowiada o ostatnich dniach ks. prof. Józefa Tischnera. Kiedy Tischner nie mógł już mówić, przekazał swoim bliskim na kartce jedno zdanie: „,...nie uszlachetnia..." To prawda. Ja, prawniczka, żona, matka, pacjentka potwierdzam: cierpienie nie uszlachetnia. To zdanie powinno być wyryte nad wejściem do każdego hospicjum, każdego sejmu, każdego kościoła i każdej sali sądowej, gdzie decyduje się o życiu innych ludzi. Bo ja już wiem. Wiem, co znaczy oddawać mocz przez cewnik. Być karmioną przez PEG. Mieć wyłonioną stomię. Wyć z bólu po cichu, w nocy, mimo pompy z morfiną. Wiem, co znaczy bać się nie śmierci - tylko tego, jak długo jeszcze potrwa umieranie. To nie duchowa podróż. To rozkład. To bezradne czekanie w bólu na śmierć. Panie Doktorze - błagam Pana, nie jako pacjentka, ale jako człowiek – niech Pan opublikuje ten list. Niech Pan wykrzyczy to, czego ja już nie zdążę powiedzieć: CZŁOWIEK MA PRAWO ODEJŚĆ GODNIE, GDY MEDYCYNA I PSYCHOLOGIA SĄ BEZRADNE. Nie proszę o śmierć. Proszę o możliwość wyboru. Bo teraz - to Wy, Narodzie - jesteście panami mojego cierpienia. To Wy podejmujecie decyzję, czy mam zdychać, czy odejść. Ja w Polsce mogę popełnić samo***stwo - ale nie mam już siły. Nie wstanę, nie sięgnę po tabletki, nie rzucę się z okna. W Polsce muszę zdychać. Ale wiem, że jeśli będzie trzeba - mój mąż... przyłoży mi poduszkę do ust, gdy już nie będę dawać rady. Tylko że on będzie z tym żył. Z poczuciem, że mnie zabił. - A ja chcę, żeby ktoś - jak w Holandii, jak w Belgii, jak w Kanadzie – usiadł przy mnie, wziął za rękę i powiedział: ,,Nie możemy już nic więcej zrobić. Szanuję Pani decyzję. Zaraz Pani zaśnie." I teraz pytanie do Was - do tych, którzy to czytają: Gdybyś był na moim miejscu – chory terminalnie, połamany, w bólu, który rozrywa duszę - czy chciałbyś mieć prawo, by zakończyć to wszystko zanim staniesz się tylko ciałem do przewijania pampersa? A jeśli byłbyś na miejscu mojego lekarza - co byś powiedział? ,,Nie, nie pozwolę Ci odejść, bo moja wiara mi na to nie pozwala"? Czy może: „Kim ja jestem, by Ci tego zabronić, kiedy zrobiłaś już wszystko, a medycyna skapitulowała wobec Twojego cierpienia?" I przypomnij sobie - swojemu psu pozwoliłeś odejść bez bólu, bo nie chciałeś, żeby się męczył. Z poważaniem, Eutanazja Kowalska Katowice dn 05.04.2025" 10:06. 12 kwi 25 149K Wyświetlenia Każdy powinien mieć prawo odejść godnie, a przede wszystkim móc samemu o tym zdecydować.…
Jack Nicholson o Tomie Hanksie: – "Nigdy nie usłyszycie, że Tom Hanks brał udział w jakiejś pijackiej awanturze o północy. Nie usłyszysz, że przyłapali Toma Hanksa na kradzieży. Nigdy nie przeczytasz w gazetach, że Tom Hanks złamał prawo albo wplątał się w jakiś skandal... Dlatego tak bardzo lubię Toma, nigdy nie daje się złapać" Jack Nicholson o Tomie Hanksie: "Nigdy nie usłyszycie, że Tom Hanks brał udział w jak…
Jeśli pogubiliście się w tej całej wojence handlowej między Trumpem a Chinami, to tu macie streszczenie: – - Trump podnosi cła na Chiny do 30%, a potem 84% -Chiny odpowiadają tym samym -Trump podnosi cła na Chiny do 145% - Chiny odpowiadają tym samym - Trump mówi, że chce, aby Xi do niego zadzwonił - Chiny nie reagują - Trump ogłasza, że jest gotów „zawrzeć umowę" -Chiny nie reagują - Trump wycofuje cła na komputery i smartfony - Chiny utrzymują cła odwetowe |出席证 0642 1涼水 Jeśli pogubiliście się w tej całej wojence handlowej między Trumpem a Chinami, to tu macie…
Dłużnicy, którzy nie spłacają swojego długu, bo podobno nie mają ani majątku, ani pieniędzy powinni być wysyłani do prac interwencyjnych, a ich zarobek przeznaczany na spłatę zadłużenia – Dłużnicy, którzy nie spłacają swojego długu, bo podobno nie mają ani majątku, ani pieniędz…
Chodź no tu gnojku, opowiem ci historię o dobrym wychowaniu – CAJAS NEWS TONIGHT DAVIDMUR Chodź no tu gnojku, opowiem ci historię o dobrym wychowaniu
Od maDki w przychodni gorsza jest tylko stara baba w przychodni – Mama z dzieckiem w przychodni. - Ojej, zła pani zrobi mojemu maleństwu kuku... Pielęgniarka (nakłuwając palec): – Ojej, boli maleństwo? A kto cię tu przyprowadził, co? Dziecko, pociągając nosem: - MAMA!!! No popatrz, co za niedobra mama... Lubi, jak maleństwu robią krzywdę. Mama - w totalnym szoku. Od maDki w przychodni gorsza jest tylko stara baba w przychodni
Policjanci z Kielc – Jak ja was szanuję Kielecka Policja 3 godz. Dzisiaj w jednym z mieszkań w kieleckim śródmiesciu pod nieobecność właścicieli doszło do pożaru. Podczas akcji gaśniczej z jego wnętrza wyniesiono Yorka, niestety ten nie dawal oznak życia, czym zainteresowali się z Komisariatu Policji III w Kielcach, którzy wykonując mu masaż serca przywrócili jego funkcje życiowe. Pies trafil pod opiekę weterynarza, gdzie dochodzi do pełni zdrowia. Policja Świętokrzyska Policjanci z Kielc Jak ja was szanuję
Jeśli nie czujesz się doceniany w swoim związku, to prawdopodobnie doceniany nie jesteś – Ojczym finansuje ślub przybranej córki, a prawda, którą ujawnia rozrywa mu serce! "Moja przybrana córka 3 sierpnia bierze ślub. Przez ostatnie sześć miesięcy planowanie wesela pochłonęło ją i jej matkę (mówię o „jej matce" ponieważ nie jesteśmy małżeństwem, chociaż żyjemy razem już 10 lat). Córka w zeszłym roku skończyła studia Opłacałem czesne, pomimo, że był to uniwersytet stanowy, rachunek za naukę wyniósł ponad 40 tysięcy dolarów. Kupiłem jej samochód, by mogła dojeżdżać na uczelnię. Ona nie pracuje. Mieszkała z nami podczas studiów i po ich skończeniu". Od czasu do czasu w naszym życiu pojawiał się jej spłukany, biologiczny ojciec, a ona się do niego przymilała... Mimo, że nie łożył na jej utrzymanie, córka wciąż go kochała i chciała, by był częścią jej życia. Ale on zawsze opuszczał ją łamiąc jej serce. Nigdy nie dotrzymywał żadnych obietnic. Sala weselna mogła pomieścić 250 osób. Za wszystko płaciłem ja. Dałem im listę 20 nazwisk ludzi, których chciałem zaprosić. Powiedziałem znajomym, że dostaną zaproszenia prosząc, by zarezerwowali sobie ten termin Niedługo przed weselem spotkałem kolegę i zapytałem czy będzie na weselu. Powiedział mi, że dostał powiadomienie o ślubie, ale nie został zaproszony na wesele. Nie chciałem wierzyć. Powiedział, że ma zawiadomienie w samochodzie i mi je pokazał. Faktycznie, była to tylko informacja, że ślub się odbędzie, bez zaproszenia. Mało tego informowali o tym, moja partnerka, córka i jej ojciec. Nie było tam nawet mojego nazwiska! Byłem wściekły. Wróciłem do domu i zapytałem jak mogły mi to zrobić. Dowiedziałem się, że żadna z listy 20 osób nie została zaproszona, bo 250 miejsc to za mało nawet dla ich gości. Czułem się paskudnie. Nic już nie dało się zrobić, bo najważniejsze osoby w moim życiu już zostały obrażone. Moja partnerka powiedziała, że jeśli ktoś nie potwierdzi przybycia to wcisną kogoś z mojej listy, ale gdy to powiedziała poczułem się jeszcze gorzej, jakby dała mi tymi słowami w twarz... Następnego dnia była kolacja z przyszłymi teściami i gościem specjalnym „prawdziwym tatą". Podczas kolacji córka oświadczyła, że do ołtarza poprowadzi ją „prawdziwy tata". Spotkało się to z ogólnym poparciem i entuzjazmem. Posypały się ochy i achy : „To wspaniale", „Jakże to urocze", „W końcu to prawdziwy tata". Nie sądzę, bym kiedykolwiek w swoim życiu czuł się bardziej poniżony. Załamałem się, poczułem się zraniony do szpiku kości. Bałem się, że publicznie się rozpłaczę, albo dam upust, tłumionej przez lata, złości. Za wszelką cenę starałem się opanować i kiedy upewniłem się, że jestem w stanie mówić, wstałem i ogłosiłem, że chcę wznieść toast. Słowa wypłynęły ze mnie same, nie pamiętam dokładnie co powiedziałem, ale brzmiało to mniej więcej tak: Dźwięk łyżeczki obijającej się o szklankę „Zaszczytem było dla mnie, być częścią tej rodziny przez ostatnich dziesięć lat." Wymiana uśmiechów: och jak słodko... „W tym momencie swojego życia czuję, że mam wobec tu obecnych dług wdzięczności. Otworzyliście mi bowiem oczy na coś niezwykle ważnego." Ponownie wymiana uśmiechów... „Pokazaliście mi, że moja pozycja w tej rodzinie nie jest taka, jak mi się do niedawna wydawało." Teraz na twarzach pojawił się wyraz lekkiego zdziwienia i zaniepokojenia. „Dotychczas myślałem bowiem, że jestem głową tej rodziny i jej opiekunem, który cieszy się szacunkiem jej członków i którego prosi się o pomoc, kiedy jest ona potrzebna. Jednak okazało się, że jestem tylko bankomatem, który służy do wypłacania gotówki i niczego więcej. Jako, że zostałem pominięty jako gospodarz uroczystości zarówno na zaproszeniach, jak i podczas ceremonii, zrzekam się także moich finansowych zobowiązań, na rzecz obecnego tu mojego zastępcy - Prawdziwego Taty. Wznieśmy więc toast za młodą parę i ich nową drogę życia." Dopiłem drinka w otoczeniu pomruków, zduszonych westchnień, gestów niedowierzania i wyszedłem. Czy to samolubne? Miałbym wydać 40-50 tysięcy na ślub, na który nie mogę nikogo zaprosić? Którego nie jestem częścią? Mam dość tego wyzysku. Mam dość mojej pasierbicy, mam dość mojej partnerki. Zablokowałem jej karty kredytowe (nigdy nie pracowała odkąd jesteśmy razem). I tak już pokryłem sporą część wydatków. Chcecie „PRAWDZIWEGO TATĘ" na zaproszeniach, chcecie żeby prowadził do ołtarza i siedział obok przy głównym stole, w takim razie niech „PRAWDZIWY TATA" za resztę zapłaci. Z tego co słyszałem, moja była partnerka i jej córka chcą „nieco zmniejszyć skalę" przyjęcia i namówić rodziców pana młodego do udziału w kosztach... Ojczym finansuje ślub przybranej córki, a prawda, którą ujawnia rozrywa mu serce! "Moja przybrana córka 3 sierpnia bierze ślub. Przez ostatnie sześć miesięcy planowanie wesela pochłonęło ją i jej matkę (mówię o „jej matce" ponieważ nie jesteśmy małżeństwem, chociaż żyjemy razem już 10 lat). Córka w zeszłym roku skończyła studia Opłacałem czesne, pomimo, że był to uniwersytet stanowy, rachunek za naukę wyniósł ponad 40 tysięcy dolarów. Kupiłem jej samochód, by mogła dojeżdżać na uczelnię. Ona nie pracuje. Mieszkała z nami podczas studiów i po ich skończeniu". Od czasu do czasu w naszym życiu pojawiał się jej spłukany, biologiczny ojciec, a ona się do niego przymilała... Mimo, że nie łożył na jej utrzymanie, córka wciąż go kochała i chciała, by był częścią jej życia. Ale on zawsze opuszczał ją łamiąc jej serce. Nigdy nie dotrzymywał żadnych obietnic. Sala weselna mogła pomieścić 250 osób. Za wszystko płaciłem ja. Dałem im listę 20 nazwisk ludzi, których chciałem zaprosić. Powiedziałem znajomym, że dostaną zaproszenia prosząc, by zarezerwowali sobie ten termin Niedługo przed weselem spotkałem kolegę i zapytałem czy będzie na weselu. Powiedział mi, że dostał powiadomienie o ślubie, ale nie został zaproszony na wesele. Nie chciałem wierzyć. Powiedział, że ma zawiadomienie w samochodzie i mi je pokazał. Faktycznie, była to tylko informacja, że ślub się odbędzie, bez zaproszenia. Mało tego informowali o tym, moja partnerka, córka i jej ojciec. Nie było tam nawet mojego nazwiska! Byłem wściekły. Wróciłem do domu i zapytałem jak mogły mi to zrobić. Dowiedziałem się, że żadna z listy 20 osób nie została zaproszona, bo 250 miejsc to za mało nawet dla ich gości. Czułem się paskudnie. Nic już nie dało się zrobić, bo najważniejsze osoby w moim życiu już zostały obrażone. Moja partnerka powiedziała, że jeśli ktoś nie potwierdzi przybycia to wcisną kogoś z mojej listy, ale gdy to powiedziała poczułem się jeszcze gorzej, jakby dała mi tymi słowami w twarz... Następnego dnia była kolacja z przyszłymi teściami i gościem specjalnym „prawdziwym tatą". Podczas kolacji córka oświadczyła, że do ołtarza poprowadzi ją „prawdziwy tata". Spotkało się to z ogólnym poparciem i entuzjazmem. Posypały się ochy i achy : „To wspaniale", „Jakże to urocze", „W końcu to prawdziwy tata". Nie sądzę, bym kiedykolwiek w swoim życiu czuł się bardziej poniżony. Załamałem się, poczułem się zraniony do szpiku kości. Bałem się, że publicznie się rozpłaczę, albo dam upust, tłumionej przez lata, złości. Za wszelką cenę starałem się opanować i kiedy upewniłem się, że jestem w stanie mówić, wstałem i ogłosiłem, że chcę wznieść toast. Słowa wypłynęły ze mnie same, nie pamiętam dokładnie co powiedziałem, ale brzmiało to mniej więcej tak: Dźwięk łyżeczki obijającej się o szklankę „Zaszczytem było dla mnie, być częścią tej rodziny przez ostatnich dziesięć lat." Wymiana uśmiechów: och jak słodko... „W tym momencie swojego życia czuję, że mam wobec tu obecnych dług wdzięczności. Otworzyliście mi bowiem oczy na coś niezwykle ważnego." Ponownie wymiana uśmiechów... „Pokazaliście mi, że moja pozycja w tej rodzinie nie jest taka, jak mi się do niedawna wydawało." Teraz na twarzach pojawił się wyraz lekkiego zdziwienia i zaniepokojenia. „Dotychczas myślałem bowiem, że jestem głową tej rodziny i jej opiekunem, który cieszy się szacunkiem jej członków i którego prosi się o pomoc, kiedy jest ona potrzebna. Jednak okazało się, że jestem tylko bankomatem, który służy do wypłacania gotówki i niczego więcej. Jako, że zostałem pominięty jako gospodarz uroczystości zarówno na zaproszeniach, jak i podczas ceremonii, zrzekam się także moich finansowych zobowiązań, na rzecz obecnego tu mojego zastępcy - Prawdziwego Taty. Wznieśmy więc toast za młodą parę i ich nową drogę życia." Dopiłem drinka w otoczeniu pomruków, zduszonych westchnień, gestów niedowierzania i wyszedłem. Czy to samolubne? Miałbym wydać 40-50 tysięcy na ślub, na który nie mogę nikogo zaprosić? Którego nie jestem częścią? Mam dość tego wyzysku. Mam dość mojej pasierbicy, mam dość mojej partnerki. Zablokowałem jej karty kredytowe (nigdy nie pracowała odkąd jesteśmy razem). I tak już pokryłem sporą część wydatków. Chcecie „PRAWDZIWEGO TATĘ" na zaproszeniach, chcecie żeby prowadził do ołtarza i siedział obok przy głównym stole, w takim razie niech „PRAWDZIWY TATA" za resztę zapłaci. Z tego co słyszałem, moja była partnerka i jej córka chcą „nieco zmniejszyć skalę" przyjęcia i namówić rodziców pana młodego do udziału w kosztach... Jeśli nie czujesz się doceniany w swoim związku, to prawdopodobnie doceniany nie jesteś Oj…
Momencik, trwa przetwarzanie danych   Ładowanie…
Wszędzie są z nimi te same problemy... –

Komentarze

z adresu www
Komentarze są aktualnie ukryte. Jeśli chcesz je widzieć cały czas, zaloguj się,

Pokaż komentarze
Momencik, trwa ładowanie komentarzy…
 
Color format