W wieku 102 lat ocalały z Hiroszimy Shoji Tamihisa nie wygrał wyścigu, ale zdobył uznanie wszystkich – 34 967 W wieku 102 lat ocalały z Hiroszimy Shoji Tamihisa nie wygrał wyścigu, ale zdobył uznanie…
Znam tę rodzinę. To ci którzy twierdzą, że u nich nie ma żadnego homo sapiens – Hej, Mój syn w szkole ma mieć badania na IQ, ile ma IQ. Jednak jako rodzic nie chce się zgodzić na żadne badania mojego syna ponieważ wiem, że jest zdrowy i nie ma żadnego IQ, my w rodzinie też nie mamy żadnego IQ. Czy jako rodzić mogę się nie zgodzić na takie badania na IQ w szkole mojego syna i na przykład napisać zwolnienie z tych badań. Znam tę rodzinę. To ci którzy twierdzą, że u nich nie ma żadnego homo sapiens
Tak niewiele trzeba, by na wielu twarzach pojawił się uśmiech – Uśmiechnij się! To tylko Ja, polski Żuczek! PKS W875 nie mogę szybciej... Tak niewiele trzeba, by na wielu twarzach pojawił się uśmiech
Zmęczony zabawą dzieciak przytula się do mamy – Zmęczony zabawą dzieciak przytula się do mamy
Każdy powinien mieć prawo odejść godnie, a przede wszystkim móc samemu o tym zdecydować. Zgadzacie się? – Dominik Lewand... @D_Lewandowski_ Cierpienie nie uszlachetnia. Obserwuj Czy jesteśmy gotowi na poważną debatę o eutanazji? Poniżej list pacjentki, który warto przeczytać. NIE USZLACHETNIA... ,,Szanowny Panie Doktorze Macieju Jędrzejko, Piszę do Pana ten list z miejsca, do którego nie dociera już nadzieja. Nie piszę po to, by prosić o jeszcze jedną próbę. Piszę, bo moje życie zbliża się do końca - i bardzo bym chciała, żeby jego zakończenie miało jeszcze sens. Nie tylko biologiczny. Ludzki. Zna mnie Pan dobrze. Zrobił Pan dla mnie więcej niż ktokolwiek na świecie poza moją rodziną, mężem i dziećmi. Ale jeśli zdecyduje się Pan opublikować mój list - proszę, niech Pan zmieni moje imię na Eutanazja, bo to imię brzmi pięknie jak Anastazja. Mam zatem na imię Eutanazja. Mam 44 lata. Jestem mamą dwóch córek - Kasi (lat 6) i Basi (lat 8) - Pan, zdaje się, też ma chłopców w podobnym wieku - więc zrozumie Pan więcej niż inni. Kiedyś byłam prawniczką. Potem nagle stałam się pacjentką. Zgłosiłam się za późno - poprzedni lekarz powiedział, że jestem „za młoda na raka" i nie wysłał mnie na USG, rezonans, ani mammografię. A ja zaufałam jego palcom, a nie swoim... Dziś jestem resztką człowieka, którego pamiętam z lustra. Rak piersi IV stopnia z przerzutami do kości, wątroby, a ostatnio - do kanału kręgowego nie zostawił mi wiele. Nie chodzę. Nie poruszam się sama. Jestem pod opieką hospicjum domowego. Cudowni ludzie. Nie zostało mi już nic - może poza świadomością. I bólem. Na który nie pomaga już morfina. Ani fentanyl. Ani medyczna marihuana. Wiem, że to może być tzw. przejaśnienie świadomości – taka ostatnia jasność, która czasem pojawia się na kilka dni przed śmiercią. I właśnie dlatego piszę - bo to może moje ostatnie słowa, których już nie wypowiem. Piszę, żeby się pożegnać. Nie przyjadę już do Pana na wizytę - choć uwielbiałam te spotkania. Wchodziłam do Pana załamana, a wychodziłam pełna siły. To Pan sprawił, że przeżyłam dłużej niż przewidywały mediany i statystyki. Pamiętam, jak mówił Pan o seksie i beta-endorfinach. Wtedy myślałam: ,,Co za nietakt... ja umieram, a on mi o orgazmach opowiada..." Ale chcę, żeby Pan wiedział: dzięki tym rozmowom, nasz seks z mężem - w ostatnim roku mojego życia - był najlepszy w całym naszym małżeństwie. Mimo amputacji piersi, otworzyłam się na niego. A On - patrzył na mnie tak, że uwierzyłam, że jestem piękna. Zrozumiałam wreszcie, że „prawdziwa miłość to patrzenie sercem, a nie receptorami wzroku" - tak, jak Pan mówił. Gdy byłam zdrowa, miałam naprawdę ładny biust. Ale nie wierzyłam, że jestem piękna. Dopiero po amputacji - uwierzyłam. Dopiero w chorobie - zrozumiałam. Panie Doktorze - Pan ma jakąś tajemną moc. Zmienia Pan świat słowem. Ludzie czytają Pana długie posty, wbrew wszelkim algorytmom. Dlatego piszę do Pana - nie do ministra, nie do lekarza, nie do księdza. Do Pana - bo Pan rozumie cierpienie, ale go nie mitologizuje. Był Pan współtwórcą filmu „O tym się nie mówi" w reżyserii Marka Osiecimskiego - filmu, który powinien być lekturą obowiązkową w każdej szkole medycznej. To nie był film. To był krzyk kobiet, którym odebrano prawo wyboru. W jednej ze scen, doktor (a dziś już chyba profesor) Maciej Socha opowiada o ostatnich dniach ks. prof. Józefa Tischnera. Kiedy Tischner nie mógł już mówić, przekazał swoim bliskim na kartce jedno zdanie: „,...nie uszlachetnia..." To prawda. Ja, prawniczka, żona, matka, pacjentka potwierdzam: cierpienie nie uszlachetnia. To zdanie powinno być wyryte nad wejściem do każdego hospicjum, każdego sejmu, każdego kościoła i każdej sali sądowej, gdzie decyduje się o życiu innych ludzi. Bo ja już wiem. Wiem, co znaczy oddawać mocz przez cewnik. Być karmioną przez PEG. Mieć wyłonioną stomię. Wyć z bólu po cichu, w nocy, mimo pompy z morfiną. Wiem, co znaczy bać się nie śmierci - tylko tego, jak długo jeszcze potrwa umieranie. To nie duchowa podróż. To rozkład. To bezradne czekanie w bólu na śmierć. Panie Doktorze - błagam Pana, nie jako pacjentka, ale jako człowiek – niech Pan opublikuje ten list. Niech Pan wykrzyczy to, czego ja już nie zdążę powiedzieć: CZŁOWIEK MA PRAWO ODEJŚĆ GODNIE, GDY MEDYCYNA I PSYCHOLOGIA SĄ BEZRADNE. Nie proszę o śmierć. Proszę o możliwość wyboru. Bo teraz - to Wy, Narodzie - jesteście panami mojego cierpienia. To Wy podejmujecie decyzję, czy mam zdychać, czy odejść. Ja w Polsce mogę popełnić samo***stwo - ale nie mam już siły. Nie wstanę, nie sięgnę po tabletki, nie rzucę się z okna. W Polsce muszę zdychać. Ale wiem, że jeśli będzie trzeba - mój mąż... przyłoży mi poduszkę do ust, gdy już nie będę dawać rady. Tylko że on będzie z tym żył. Z poczuciem, że mnie zabił. - A ja chcę, żeby ktoś - jak w Holandii, jak w Belgii, jak w Kanadzie – usiadł przy mnie, wziął za rękę i powiedział: ,,Nie możemy już nic więcej zrobić. Szanuję Pani decyzję. Zaraz Pani zaśnie." I teraz pytanie do Was - do tych, którzy to czytają: Gdybyś był na moim miejscu – chory terminalnie, połamany, w bólu, który rozrywa duszę - czy chciałbyś mieć prawo, by zakończyć to wszystko zanim staniesz się tylko ciałem do przewijania pampersa? A jeśli byłbyś na miejscu mojego lekarza - co byś powiedział? ,,Nie, nie pozwolę Ci odejść, bo moja wiara mi na to nie pozwala"? Czy może: „Kim ja jestem, by Ci tego zabronić, kiedy zrobiłaś już wszystko, a medycyna skapitulowała wobec Twojego cierpienia?" I przypomnij sobie - swojemu psu pozwoliłeś odejść bez bólu, bo nie chciałeś, żeby się męczył. Z poważaniem, Eutanazja Kowalska Katowice dn 05.04.2025" 10:06. 12 kwi 25 149K Wyświetlenia Każdy powinien mieć prawo odejść godnie, a przede wszystkim móc samemu o tym zdecydować.…
Ludzie są najgorszymi z istot – Ludzie są najgorszymi z istot
Jedzie człowiek z Łodzi do Pekinu: – Idzie na Kaliską do kasy biletowej i mówi: - Poproszę bilet do Pekinu. Kasjerka w szoku, ale mówi że wyda mu bilet do Warszawy, tam mu podpowiedzą co dalej. Warszawa Centralna: - Poproszę bilet do Pekinu. Kasjerka w szoku, ale Pekin to gdzieś na wschodzie - dała mu bilet do Moskwy i tam pojedzie sobie dalej. Dzień później - Dworzec Białoruski w Moskwie: - Dzień dobry, poproszę bilet do Pekinu. Kasjerka w konsternacji, ale wydaje mi bilet na kolej transsyberyjską do Władywostoku. Tydzień później - Władywostok. - Dzień dobry, poproszę bilet do Pekinu. Dla kasjerki to codzienność, wydaje mu bilet do Pekinu. Jest człowiek w Pekinie po dziesięciu dniach podróży. Po pobycie wypadałoby wrócić do Polski, idzie więc na dworzec kolejowy w Pekinie: -Dzień dobry, poproszę bilet do Łodzi. Kasjerka: Ale Fabryczna czy Widzew? Jedzie człowiek z Łodzi do Pekinu:
Pamiętacie JakSię PisałoSmsy WTenSposóbŻebySię ZmieścićW160Znakach? – NOKIA Pamiętacie JakSię PisałoSmsy WTenSposóbŻebySię ZmieścićW160Znakach?
Momencik, trwa przetwarzanie danych   Ładowanie…
Też w dzieciństwie robiliście pogrzeby? –

Komentarze

z adresu www
Komentarze są aktualnie ukryte. Jeśli chcesz je widzieć cały czas, zaloguj się,

Pokaż komentarze
Momencik, trwa ładowanie komentarzy…
 
Color format