Mam 30 lat i też chcę już na emeryturę... – @lyuselyuse5981. : Jak przeszłam na emeryturę, skończył się stres- przestałam się spieszyć, wreszcie się wysypiam, spaceruję, robię to, co lubię, jem, na co mam ochotę. W ciągu roku schudłam 10 kg. Ale najważniejsze, że pozbyłam sie stresu. 262 @ir-312. Ja jak przeszłam na emeryturę, zrzuciłam prawie 20 kg. A dlaczego? Bo przestałam siedzieć po 10-12 godzin przy komputerze, często byłam tak zmęczona, że nie miałam ochoty wychodzić z domu. Diety w moim przypadku były niemożliwe, bo czułam się zamulona i bez energii, a w pracy trzeba było jasno myśleć. Zaczęłam dużo spacerować - 7-10 km dziennie, pływać po 2 km. Mam 30 lat i też chcę już na emeryturę...
Słoń przeżywa żałobę nad ciałem partnerki, z którą przeżył 25 lat – Słoń przeżywa żałobę nad ciałem partnerki, z którą przeżył 25 lat
Wiertarka bezprzewodowa – Kto z was pracował na takim sprzęcie? Wiertarka bezprzewodowa Kto z was pracował na takim sprzęcie?
Wspaniałe jest to, że Kłapouchy, mimo iż miał depresję, wciąż był zapraszany na spotkania i wycieczki ze swoimi przyjaciółmi – Oni nigdy nie oczekiwali, że będzie udawał szczęśliwego, oni po prostu go kochali, akceptowali i nie kazali mu się zmieniać Wspaniałe jest to, że Kłapouchy, mimo iż miał depresję, wciąż był zapraszany na spotkania…
Chłop stoi przed kontrolą policyjną w koszulce na której widnieje napis UWAGA RADAR i ostrzega ludzi przed "suszarkami" Prawdziwy bohater – J Nie każdy bohater nosi pelerynę TikTok wroni 50 Chłop stoi przed kontrolą policyjną w koszulce na której widnieje napis UWAGA RADAR i ostr…
Nauczycielka dodaje naklejki do ocen, w zależności jak dobrze uczniowi poszło – THERE YOU ILL BE THERE FOR YOU ILL BE THERE FOR YOU ILL BE THERE FOR YOU Jöhetnek a dolgozatok? TLL BE THERE FOR YOU I'LL BE THERE FOR YOU 1199 7 V BM 2 Comple Example. 1 Em Chine My You 2 Theyre Ha ILL BE THERE LL BE TH FOR YOU Nauczycielka dodaje naklejki do ocen, w zależności jak dobrze uczniowi poszło
Internauta opowiedział historię o swoim bohaterskim psie Zoe: – "Wczoraj po południu grałem na komputerze, gdy mój golden retriever (który nigdy nie szczeka) nagle wpadł w panikę i zaczął szczekać jak szalony, patrząc przez przednie okno. Wtedy zobaczyłem chłopca, który miał najwyżej 3 lata, jak szedł podjazdem mojego sąsiada i wszedł na jego podwórko. W tym domu nikogo nie było, więc zapytałem innego sąsiada, który ma małe dzieci, czy zna tego chłopca, ale nie miał pojęcia, kim on jest. Razem próbowaliśmy porozmawiać z dzieckiem, ale ono nic nie mówiło i tylko wzruszało ramionami. Spytaliśmy kolejnego sąsiada, czy coś wie lub widział tego chłopca, ale on również nic nie wiedział. Dwaj sąsiedzi zabrali dziecko i zaczęli chodzić po okolicy, pytając ludzi, czy go rozpoznają, a ja w tym czasie poszedłem po telefon i zadzwoniłem na numer alarmowy 911. Kiedy podałem swoją lokalizację i powiedziałem, że znalazłem dziecko, operator natychmiast zapytał, w co było ubrane. Gdy potwierdziłem, usłyszałem, jak krzyknął do kogoś: „Znaleźliśmy go!” Dwóch policjantów było na miejscu w mniej niż 60 sekund. Okazało się, że chłopiec zaginął około 30 minut wcześniej przy dość ruchliwej drodze, około pół mili stąd. Według policjantów jego rodzina była ogromnie przejęta. Około 15 minut później do mojego domu przyszły dwie policjantki, aby dokończyć raport. Opowiedziałem im o niesamowitej reakcji mojego psa, więc poprosiły, aby wyszedł na ganek. Obsypały go głaskami i drapaniem, mówiąc, jaki jest wspaniały. Gdyby nie to, że mój pies zaczął szczekać, jakby piekło się otworzyło, kto wie, czy ten chłopiec zostałby odnaleziony. Jestem tak wdzięczny za mojego niesamowitego psa – jest absolutnie wyjątkowy i kocham go całym sercem." Internauta opowiedział historię o swoim bohaterskim psie Zoe: "Wczoraj po południu g…
Kiedy zdajesz sobie sprawę, że czerwona część arbuza jest lepsza – Kiedy zdajesz sobie sprawę, że czerwona część arbuza jest lepsza
Momencik, trwa przetwarzanie danych   Ładowanie…

List od porzuconego psa:

List od porzuconego psa: – "Kiedy byłem szczeniakiem bawiłeś się ze mną, a moje wybryki sprawiały, że się śmiałeś. Nazywałeśmnie swoim dzieckiem i pomimo tylu pogryzionych butów i zniszczonych poduszek zostałem twoimnajlepszym przyjacielem. Za każdym razem gdy coś przeskrobałem groziłeś mi palcem i mówiłeś:"jak mogłem!?". Jednak chwilę później złość Ci mijała, wywracałem się na plecy, a ty drapałeś mnie po brzuchu. Minęło sporo czasu zanim zaaklimatyzowałem się w Twoim domu, bo Ty byłeś strasznie zajęty. Mimo to pracowaliśmy nad tym razem.Pamiętam te wszystkie noce gdy przytulałem się do Ciebie w łóżku słuchając Twoich zwierzeńi skrytych marzeń. Byłem przekonany, że życie nie może być bardziej idealne. Chodziliśmy na długie spacery i razem biegaliśmy po parku. Jedliśmy razem lody (ja dostawałem tylko wafelek, bo "lody nie są zdrowe dla psów", tak mówiłeś). W domu ucinałem sobie długie drzemki w promieniach słońca, czekając aż wrócisz z pracy. Wreszcie zacząłeś spędzać tam coraz więcej czasu i rozglądać się za ludzkim partnerem. Czekałem na ciebie cierpliwie, pocieszałem, kiedy spotkało cię rozczarowanie i gdy miałeś złamane serce. Skakałem z radości kiedy wracałeś do domu zakochany.Ona, twoja żona, nie lubi psów. Mimo to powitałem ją w naszym domu, okazałem jej szacunek i posłuszeństwo. Ty byłeś szczęśliwy, więc ja też. Kiedy urodziły się wasze dzieci, tak jak ty byłem zafascynowany ich zapachem i różowością, i tak jak ty, chciałem się nimi opiekować. Tylko, że ona i ty martwiliście się żebym nie zrobił im nic złego, więc spędzałem większość czasu w innym pomieszczeniu. Zostałem "więźniem miłości", chociaż tak bardzo chciałem okazać im swoje uczucia. Kiedy trochę podrosły, zostałem ich przyjacielem. Wczepiały się w moje futro i podążały za mną niepewnym kroczkiem, zaglądały mi w uszy, wsadzały do oczu palce i całowały w czubek nosa. Uwielbiałem ich pieszczoty - twoje stały się przecież takie rzadkie. Gdyby było trzeba broniłbym twoich dzieci własnym życiem.Wślizgiwałem się im do łóżek i słuchałem szeptanych do mojego ucha sekretów i najskrytszych marzeń. Razem nasłuchiwaliśmy, czy nie wracasz z pracy. Kiedyś, dawno temu, kiedy ktoś pytał, czy masz psa, wyciągałeś z portfela moje zdjęcie i opowiadałeś im o mnie. Przez ostatnie lata odpowiadałeś tylko krótko "mam" i zmieniałeś temat. Z "twojego psa" stałem się "jakimś psem" i miałeś za złe każdą sumę, którą musiałeś na mnie wydać.Ostatnio dostałeś propozycję nowej pracy. Razem z rodziną przeprowadzisz się do innego miasta. Niestety, w nowym miejscu nie można trzymać zwierząt. Podjąłeś właściwą decyzję, twoja rodzina dużo na tym zyska. Kiedyś ja byłem twoją jedyną rodziną... Cieszyłem się jak zwykle na przejażdżkę samochodem, kiedy wyruszyliśmy w drogę do schroniska. Schronisko pachniało brakiem nadziei i strachem wszystkich psów i kotów. Wypełniłeś formularz i powiedziałeś "Na pewno znajdziecie mu dobry dom". Wzruszyli tylko ramionami i popatrzyli na ciebie ze smutkiem. Dobrze wiedzieli, co czeka psa w średnim wieku, nawet takiego z papierami.Siłą odgiąłeś zaciśnięte na mojej obroży palce swojego syna, który krzyczał "Tato, proszę nie pozwól im zabrać mojego psa!" Martwię się o niego. Dałeś mu właśnie piękną lekcję przyjaźni, lojalności, miłości, odpowiedzialności i szacunku dla życia... Unikając mojego wzroku poklepałeś mnie po głowie. Uprzejmie odmówiłeś zabrania obroży i smyczy. Musiałeś iść, miałeś umówione spotkanie. Kiedy wyszliście, usłyszałem jak dwie miłe panie rozmawiają ze sobą na mój temat. "Musiał wiedzieć, że wyjeżdża już dawno. Dlaczego nie znalazł psu innego domu?" powiedziała jedna, a druga dodała: "Jak on tak mógł?!". W schronisku dbają o nas na ile pozwala ich napięty program dnia. Karmią nas rzecz jasna, ale nie mam jakoś apetytu. Na początku za każdym razem kiedy ktoś przechodził koło mojego boksu podbiegałem mając nadzieję, że to ty, że zmieniłeś zdanie, że to wszystko to był tylko zły sen, albo że przynajmniej to ktoś, komu by na mnie zależało, ktoś, kto by mnie uratował. Kiedy zdałem sobie sprawę, że nie mam co konkurować z roześmianymi szczeniakami, nieświadomymi własnego losu, zaszyłem się w kącie i czekałem.Słyszałem jej kroki, kiedy pod koniec dnia szła po mnie. Poprowadziła mnie między wybiegami do oddzielnego pomieszczenia. Panowała tam błoga cisza. Posadziła mnie na stole, podrapała za uszami i powiedziała, żebym się nie martwił. Serce waliło mi w oczekiwaniu na to, co miało się zdarzyć. Czułem też ulgę: nadszedł koniec udręk dla więźnia miłości. Zacząłem martwić się o tę kobietę - taką już mam naturę, tak samo bałem się o ciebie. Żeby ciężar, który dźwiga, nie przygniótł jej. Kobieta delikatnie założyła na mojej łapie opaskę. Łza poleciała jej po policzku. Chciałem pocieszyć tę kobietę tak jak pocieszałem ciebie lata temu i polizałem ją po twarzy. Pewnym ruchem wkłuła mi igłę do żyły i poczułem, jak ta zimna substancja rozchodzi się po moim ciele. Zasypiając spojrzałem w jej dobre oczy i szepnąłem cichutko: "Jak mogłaś?". Kobieta rozumiała psi język."Tak mi przykro" powiedziała, a potem przytuliła mnie i pośpiesznie tłumaczyła, że pomoże mi znaleźć się w lepszym miejscu. Nikt tam o mnie nie zapomni, nie skrzywdzi ani nie porzuci, to miejsce pełne miłości i światła, inne niż na ziemi.Zbierając resztki energii leciutko poruszyłem ogonem, próbując wyjaśnić kobiecie, że to nie do niej były moje ostatnie słowa. To do ciebie, mój Ukochany Panie, mówiłem. Będę zawsze myśleć o tobie i czekać na ciebie po tamtej stronie. Życzę ci, żeby każdy był ci tak wierny jak ja."
Źródło: www.dziennikpolski24.pl

Komentarze

z adresu www
Komentarze są aktualnie ukryte. Jeśli chcesz je widzieć cały czas, zaloguj się,

Pokaż komentarze
Momencik, trwa ładowanie komentarzy…
 
Color format