![Monika Braun - "wstydzę się tego, co robi mój brat" - siostra Grzegorza Brauna, postanowiła publicznie zabrać głos na temat działań swojego brata, które od lat budzą emocje w polskiej przestrzeni publicznej – Autorka otwartego listu wyraziła swój sprzeciw wobec postawy polityka. "Ranią mnie osobiście bezlitosne gesty i słowa, które kieruje do tak wielu osób"[..] "Przez lata sądziłam, że "nie kala się własnego gniazda" i milczałam, zastanawiając się, gdzie jest granica. Właśnie została przekroczona. Nie rozpoznaję w nim tamtego delikatnego, uważnego chłopca, z którym się wychowywałam"[..] Monikę Braun do publicznego zabrania głosu, skłoniła - jak sama określa - "napaść" Grzegorza Brauna na Gizelę Jagielską, ginekolożkę z Oleśnicy. W jej opinii to zdarzenie było wyrazem "kompletnego lekceważenia norm prawnych i społecznych" oraz próbą ingerowania w prawa kobiet. Nie po raz pierwszy mężczyzna chce zarządzać ciałem kobiety - tej i innych. Nie po raz pierwszy czuje się do tego w prawie. Tak poprzez fizyczny atak jak i przez forsowanie regulacji mających dalej ograniczać ludzkie swobody. Po raz pierwszy jest to mój brat..." "Wychowałam się z Grzegorzem Braunem w jednym domu, od lat obserwuję przepoczwarzanie się tego niegdyś łagodnego, miłego blondynka w brutala o zaciętej twarzy, łatwo sięgającego po przemoc, okazującego pogardę wszystkim i wszystkiemu, co nie zgada się z jego wizją świata. W kogoś, kto przestał pytać (choć kiedyś pytał i chciał rozumieć), bo sam wie wszystko, a przynajmniej tak mu się wydaje, i czuje się desygnowany na sędziego innych. Takiego sędziego, który jednocześnie stara się natychmiast wymierzyć karę tym, którzy przekroczyli arbitralnie wyznaczone przez niego granice. Sędziego, który nie potrzebuje kodeksu (choć często powołuje się na dowolnie interpretowany kodeks boski), ale bezpardonowo rozstrzyga wedle własnych pojęć o dobru i złu. I nie waha się przy tym słowem i czynem upokarzać innych, mieszać ich z błotem, niszczyć ich życia zawodowe i prywatne. W wykrzykującego pokupne hasła dyktatora, a przynajmniej kogoś, kto pragnie nim być"](/uploads/202504/1745939262_tey2ox_nl.jpg)
Najgorsze finansowe decyzje internautów i ich skutki (26 obrazków)
Nikt z nas nie urodził się z wiedzą o finansach. Prawie każdy z nas popełnił kiedyś jakiś błąd, który odczuł bardzo boleśnie. Niektórzy nie wstydzą się o tym głośno powiedzieć i przy okazji przestrzec innych przed zrobieniem głupoty
Pod żadnym pozorem nie pożyczaj pieniędzy znajomym. Rodzinie zresztą też. A już niech cię ręka boska broni przed podżyrowaniem komukolwiek dużej pożyczki
Moja mama zmarła, kiedy miałem 19 lat. Bardzo szybko roztrwoniłem całe 100 tysięcy, które dostałem z jej polisy na życie. Byłem głupi, nieodpowiedzialny a kasa uderzyła mi do głowy. Teraz powoli uczę się oszczędzać choć część tego, co zarobię
Kupowałam wszystko co mi się spodobało. Nie zastanawiałam się czy mi się to przyda, po prostu przynosiłam do domu kolejną śliczną rzecz. Teraz mam w domu bajzel i mnóstwo rzeczy których ani raz nie użyłam. Bardzo droga lekcja od życia
Wydałem 100 tys. dolarów, żeby zdobyć licencję pilota śmigłowca komercyjnego, a potem zdałem sobie sprawę, że życie pilota wcale nie jest takie fajne. Musiałbym być mobilny, założyć własną firmę, zarobki nie powalały. Zlecenia spływały z różnych części kraju, co uniemożliwiłoby mi założenie normalnej rodziny.
Poszedłem więc do pracy w biurze i przez 12 lat spłacałem pożyczkę zaciągniętą na kurs pilotowania. Jedyny plus to taki, że na jednym ze szkoleń poznałem moją obecną żonę
Przez 30 lat byłam w sekcie. Wydrenowali mi mózg i kieszeń ale na szczęście w końcu dotarło do mnie, że religia jest głupia i uwolniłam się od nich
Zamiast zaczynać drugi rok studiów, postanowiłam opróżnić konto bankowe, aby kupić samochód mojemu (teraz byłemu) narzeczonemu. Przysiągł, że mi odda. Po kilku miesiącach nasz związek się skończył, a ja odzyskałam tylko 200 dolarów. Musiałam iść do pracy, żeby odłożyć pieniądze na kontynuację studiów. Minęło prawie 17 lat i nadal żałuję każdej sekundy tego całego związku
Pracowałem w startupie gdzie szef postawił przede mną nierealne cele, ale postanowiłem zaryzykować. Pracowałem ponad 60 godzin tygodniowo a płacono mi za 40. Po roku osiągnąłem wyznaczone cele i dostałem dużą premię „pod stołem”. Naprawdę dużą premię, dużo więcej, niż gdyby płacono mi za nadgodziny. Zamiast kupić dom, jak radzono, wydałem ją na wymarzony samochód – 1970 Challenger z silnikiem 440 i skrzynią T56. Kocham mój samochód, ale często pluję sobie w brodę. Domy wtedy kosztowały ponad połowę mniej niż teraz
Komentarze
Pokaż komentarze