W wieku 102 lat ocalały z Hiroszimy Shoji Tamihisa nie wygrał wyścigu, ale zdobył uznanie wszystkich – 34 967 W wieku 102 lat ocalały z Hiroszimy Shoji Tamihisa nie wygrał wyścigu, ale zdobył uznanie…
Znam tę rodzinę. To ci którzy twierdzą, że u nich nie ma żadnego homo sapiens – Hej, Mój syn w szkole ma mieć badania na IQ, ile ma IQ. Jednak jako rodzic nie chce się zgodzić na żadne badania mojego syna ponieważ wiem, że jest zdrowy i nie ma żadnego IQ, my w rodzinie też nie mamy żadnego IQ. Czy jako rodzić mogę się nie zgodzić na takie badania na IQ w szkole mojego syna i na przykład napisać zwolnienie z tych badań. Znam tę rodzinę. To ci którzy twierdzą, że u nich nie ma żadnego homo sapiens
Tak niewiele trzeba, by na wielu twarzach pojawił się uśmiech – Uśmiechnij się! To tylko Ja, polski Żuczek! PKS W875 nie mogę szybciej... Tak niewiele trzeba, by na wielu twarzach pojawił się uśmiech
Zmęczony zabawą dzieciak przytula się do mamy – Zmęczony zabawą dzieciak przytula się do mamy
Ludzie są najgorszymi z istot – Ludzie są najgorszymi z istot
Jedzie człowiek z Łodzi do Pekinu: – Idzie na Kaliską do kasy biletowej i mówi: - Poproszę bilet do Pekinu. Kasjerka w szoku, ale mówi że wyda mu bilet do Warszawy, tam mu podpowiedzą co dalej. Warszawa Centralna: - Poproszę bilet do Pekinu. Kasjerka w szoku, ale Pekin to gdzieś na wschodzie - dała mu bilet do Moskwy i tam pojedzie sobie dalej. Dzień później - Dworzec Białoruski w Moskwie: - Dzień dobry, poproszę bilet do Pekinu. Kasjerka w konsternacji, ale wydaje mi bilet na kolej transsyberyjską do Władywostoku. Tydzień później - Władywostok. - Dzień dobry, poproszę bilet do Pekinu. Dla kasjerki to codzienność, wydaje mu bilet do Pekinu. Jest człowiek w Pekinie po dziesięciu dniach podróży. Po pobycie wypadałoby wrócić do Polski, idzie więc na dworzec kolejowy w Pekinie: -Dzień dobry, poproszę bilet do Łodzi. Kasjerka: Ale Fabryczna czy Widzew? Jedzie człowiek z Łodzi do Pekinu:
Pamiętacie JakSię PisałoSmsy WTenSposóbŻebySię ZmieścićW160Znakach? – NOKIA Pamiętacie JakSię PisałoSmsy WTenSposóbŻebySię ZmieścićW160Znakach?
Każdy powinien mieć prawo odejść godnie, a przede wszystkim móc samemu o tym zdecydować. Zgadzacie się? – Dominik Lewand... @D_Lewandowski_ Cierpienie nie uszlachetnia. Obserwuj Czy jesteśmy gotowi na poważną debatę o eutanazji? Poniżej list pacjentki, który warto przeczytać. NIE USZLACHETNIA... ,,Szanowny Panie Doktorze Macieju Jędrzejko, Piszę do Pana ten list z miejsca, do którego nie dociera już nadzieja. Nie piszę po to, by prosić o jeszcze jedną próbę. Piszę, bo moje życie zbliża się do końca - i bardzo bym chciała, żeby jego zakończenie miało jeszcze sens. Nie tylko biologiczny. Ludzki. Zna mnie Pan dobrze. Zrobił Pan dla mnie więcej niż ktokolwiek na świecie poza moją rodziną, mężem i dziećmi. Ale jeśli zdecyduje się Pan opublikować mój list - proszę, niech Pan zmieni moje imię na Eutanazja, bo to imię brzmi pięknie jak Anastazja. Mam zatem na imię Eutanazja. Mam 44 lata. Jestem mamą dwóch córek - Kasi (lat 6) i Basi (lat 8) - Pan, zdaje się, też ma chłopców w podobnym wieku - więc zrozumie Pan więcej niż inni. Kiedyś byłam prawniczką. Potem nagle stałam się pacjentką. Zgłosiłam się za późno - poprzedni lekarz powiedział, że jestem „za młoda na raka" i nie wysłał mnie na USG, rezonans, ani mammografię. A ja zaufałam jego palcom, a nie swoim... Dziś jestem resztką człowieka, którego pamiętam z lustra. Rak piersi IV stopnia z przerzutami do kości, wątroby, a ostatnio - do kanału kręgowego nie zostawił mi wiele. Nie chodzę. Nie poruszam się sama. Jestem pod opieką hospicjum domowego. Cudowni ludzie. Nie zostało mi już nic - może poza świadomością. I bólem. Na który nie pomaga już morfina. Ani fentanyl. Ani medyczna marihuana. Wiem, że to może być tzw. przejaśnienie świadomości – taka ostatnia jasność, która czasem pojawia się na kilka dni przed śmiercią. I właśnie dlatego piszę - bo to może moje ostatnie słowa, których już nie wypowiem. Piszę, żeby się pożegnać. Nie przyjadę już do Pana na wizytę - choć uwielbiałam te spotkania. Wchodziłam do Pana załamana, a wychodziłam pełna siły. To Pan sprawił, że przeżyłam dłużej niż przewidywały mediany i statystyki. Pamiętam, jak mówił Pan o seksie i beta-endorfinach. Wtedy myślałam: ,,Co za nietakt... ja umieram, a on mi o orgazmach opowiada..." Ale chcę, żeby Pan wiedział: dzięki tym rozmowom, nasz seks z mężem - w ostatnim roku mojego życia - był najlepszy w całym naszym małżeństwie. Mimo amputacji piersi, otworzyłam się na niego. A On - patrzył na mnie tak, że uwierzyłam, że jestem piękna. Zrozumiałam wreszcie, że „prawdziwa miłość to patrzenie sercem, a nie receptorami wzroku" - tak, jak Pan mówił. Gdy byłam zdrowa, miałam naprawdę ładny biust. Ale nie wierzyłam, że jestem piękna. Dopiero po amputacji - uwierzyłam. Dopiero w chorobie - zrozumiałam. Panie Doktorze - Pan ma jakąś tajemną moc. Zmienia Pan świat słowem. Ludzie czytają Pana długie posty, wbrew wszelkim algorytmom. Dlatego piszę do Pana - nie do ministra, nie do lekarza, nie do księdza. Do Pana - bo Pan rozumie cierpienie, ale go nie mitologizuje. Był Pan współtwórcą filmu „O tym się nie mówi" w reżyserii Marka Osiecimskiego - filmu, który powinien być lekturą obowiązkową w każdej szkole medycznej. To nie był film. To był krzyk kobiet, którym odebrano prawo wyboru. W jednej ze scen, doktor (a dziś już chyba profesor) Maciej Socha opowiada o ostatnich dniach ks. prof. Józefa Tischnera. Kiedy Tischner nie mógł już mówić, przekazał swoim bliskim na kartce jedno zdanie: „,...nie uszlachetnia..." To prawda. Ja, prawniczka, żona, matka, pacjentka potwierdzam: cierpienie nie uszlachetnia. To zdanie powinno być wyryte nad wejściem do każdego hospicjum, każdego sejmu, każdego kościoła i każdej sali sądowej, gdzie decyduje się o życiu innych ludzi. Bo ja już wiem. Wiem, co znaczy oddawać mocz przez cewnik. Być karmioną przez PEG. Mieć wyłonioną stomię. Wyć z bólu po cichu, w nocy, mimo pompy z morfiną. Wiem, co znaczy bać się nie śmierci - tylko tego, jak długo jeszcze potrwa umieranie. To nie duchowa podróż. To rozkład. To bezradne czekanie w bólu na śmierć. Panie Doktorze - błagam Pana, nie jako pacjentka, ale jako człowiek – niech Pan opublikuje ten list. Niech Pan wykrzyczy to, czego ja już nie zdążę powiedzieć: CZŁOWIEK MA PRAWO ODEJŚĆ GODNIE, GDY MEDYCYNA I PSYCHOLOGIA SĄ BEZRADNE. Nie proszę o śmierć. Proszę o możliwość wyboru. Bo teraz - to Wy, Narodzie - jesteście panami mojego cierpienia. To Wy podejmujecie decyzję, czy mam zdychać, czy odejść. Ja w Polsce mogę popełnić samo***stwo - ale nie mam już siły. Nie wstanę, nie sięgnę po tabletki, nie rzucę się z okna. W Polsce muszę zdychać. Ale wiem, że jeśli będzie trzeba - mój mąż... przyłoży mi poduszkę do ust, gdy już nie będę dawać rady. Tylko że on będzie z tym żył. Z poczuciem, że mnie zabił. - A ja chcę, żeby ktoś - jak w Holandii, jak w Belgii, jak w Kanadzie – usiadł przy mnie, wziął za rękę i powiedział: ,,Nie możemy już nic więcej zrobić. Szanuję Pani decyzję. Zaraz Pani zaśnie." I teraz pytanie do Was - do tych, którzy to czytają: Gdybyś był na moim miejscu – chory terminalnie, połamany, w bólu, który rozrywa duszę - czy chciałbyś mieć prawo, by zakończyć to wszystko zanim staniesz się tylko ciałem do przewijania pampersa? A jeśli byłbyś na miejscu mojego lekarza - co byś powiedział? ,,Nie, nie pozwolę Ci odejść, bo moja wiara mi na to nie pozwala"? Czy może: „Kim ja jestem, by Ci tego zabronić, kiedy zrobiłaś już wszystko, a medycyna skapitulowała wobec Twojego cierpienia?" I przypomnij sobie - swojemu psu pozwoliłeś odejść bez bólu, bo nie chciałeś, żeby się męczył. Z poważaniem, Eutanazja Kowalska Katowice dn 05.04.2025" 10:06. 12 kwi 25 149K Wyświetlenia Każdy powinien mieć prawo odejść godnie, a przede wszystkim móc samemu o tym zdecydować.…
Momencik, trwa przetwarzanie danych   Ładowanie…

W takich chwilach żałuję, że nie ma kary śmierci w naszym prawie:

– Jest 20 czerwca 2006 roku, w powietrzu pachnie latem i wakacjami. Kilkanaście dni temu w Opolu triumfował Blog 27 i Doda Eletroda z zespołem, a za kilkanaście dni legendarny piłkarz Zinedine Zidane przeprowadzi swoją ostatnią boiskową akcję - uderzy głową piłkarza rywali. Ale 13-letnia Sylwia Cieślak już tego nie zobaczy.Z przybałtyckiej wioski Gostyń, gdzie Sylwia chodziła do szkoły, do jej domu w Sulikowie jest tylko 3.1 km odległości. Pogoda ładna, nie ma sensu tłoczyć się w ciasnym autobusie szkolnym, 13-latka postanawia, że wróci piechotą, najwyżej obiad chwilę poczeka. Tym bardziej, że odprowadzi ją o rok starszy Dawid, mieszkają w tej samej wsi. Pomachała koleżankom i poszła.Szukała jej cała wieś i dziesiątki innych osób, ale jej zwłoki znalazł strażak, którego zaintrygował spory fragment ubitej ziemi w polu rzepaku. Po rozkopaniu cienkiej warstwy piasku ukazała się jej pięta. Sylwia odmówiła oprawcy seksu, więc została brutalnie zgwałcona, a następnie - zamordowana: bardzo długo duszona dłońmi i sznurówkami wyciągniętymi z jej butów. Dusił tak, żeby zabić. Żeby nie mogła zeznawać. Na szczęście Dawid, zanim się rozstali, widział do jakiego samochodu wsiadła i jak wyglądał mężczyzna, który ją podwiózł.Jedyny problem polega na tym, że nikt taki do niej nie podjechał, a policjanci zaczęli zauważać coraz więcej rozbieżności w opowieściach chłopca. Wreszcie przyznał się do zgwałcenia, zamordowania i zasypania Sylwii w polu rzepaku. W nagrodę otrzymał tytuł najmłodszego w Europie mordercy na tle seksualnym.Został skazany na śmiesznych kilka lat poprawczaka, bo ,,to przecież jeszcze tylko dziecko". Zawsze mi się wydawało, że ,,dziecko" jeździ na rowerku, biega za piłką, słucha muzyki albo napieprza w gierki na konsoli, ale nie: okazuje się, że można być wystarczająco dorosłym, żeby uprawiać seks, wystarczająco dorosłym, żeby kogoś zgwałcić, wystarczająco dorosłym, żeby kogoś zamordować - ale nadal nie odpowiadać jak dorosły, bo jest się ,,dzieckiem".Sylwia nie była córką ani sędziego wydającego wyrok, ani prokuratora, ani nikogo z ludzi ustanawiających nasze popierdolone (powtarzam: POPIERDOLONE) prawo, dlatego Dawid prawie od razu uzyskał prawo do przepustek. Po roku przyjechał na przepustkę (na miesiąc...!) do domu. Czyli do Sulikowa. Czyli do tej samej pipidówy (kilka wiejskich bloków na krzyż), w której mieszkała Sylwia, i w której... dalej mieszkała jej rodzina. Mieszkał 100 metrów od rodziców i rodzeństwa dziewczynki, którą zgwałcił i zamordował. Co robił w domu? No a co mógł robić młodociany zboczeniec, degenerat, czub i morderca...? Zaczął się dobierać do swojej 11-letniej siostry. To był świetny pomysł, wypuścić gościa skazanego za gwałt i morderstwo na 13-latce, do domu, gdzie mieszka 11-latka. Widocznie rok spędzony w poprawczaku posiada zdaniem prawodawców magiczną moc niesamowicie skutecznej resocjalizacji, skoro żaden kretyn nie widział w tym pomyśle nic niestosownego. Za molestowanie kolejnego dziecka, czyli za przestępstwo pokrywające się z tym, które ,,odsiadywał", został ukarany najwyższym przewidziane przez nasze prawo wyrokiem - otóż, jak podaje portal Archiwum Zbrodni, odebrano mu kieszonkowe i skrócono czas przewidziany na rozmowy telefoniczne, odebrano mu też przepustki. Nie wiem czy muszę dodawać, że ten niewyżyty seksualnie gwałciciel dzieci i morderca dostawał kieszonkowe z naszych podatków.Po ucieczce z poprawczaka, napadł z nożem w ręku na kolejną nastolatkę, ale tym razem nie zgwałcił jej ani nie zamordował, a jedynie okradł. Dostał za to 2 lata więzienia. Pierwotnie został skazany na 7 lat poprawczaka, ostatecznie po dołożeniu do gwałtu i morderstwa również molestowania 11-latki i napaści z użyciem noża, okazało się, że... skrócono mu łączny wyrok. Spędził 4 lata w poprawczaku i 2 w pierdlu. Nie wiem, może w naszym genialnym prawie, molestowanie siostry i napadanie z nożem to jakieś jebane okoliczności łagodzące...? Dawid odzyskał wolność mając 20 lat, Sylwia powinna właśnie pisać maturę. Dawid wrócił do Sulikowa. ,,Szliśmy na spacer z naszymi dziećmi, a on siedział w ogródku i śmiał nam się prosto w twarz. Siedział na krzesełku i patrzył się prosto w oczy. Tak perfidnie się śmiał. Tak z zachwytem, z zadowoleniem, aż mnie z nóg zwaliło. Prąd poraził." Rodzice Sylwii mieli szóstkę dzieci, po jej tragicznej śmierci została im piątka. Niektóre nadal były w wieku, który Dawida podniecał najbardziej. Żaden kretyn (od tych na najwyższych szczeblach państwowych, aż po władze gminne i powiatowe) nie widział nic niestosownego w fakcie, że gwałciciel, pedofil i morderca mieszka 100 metrów od ubogiej rodziny zamordowanego dziecka, która to rodzina najchętniej uciekłaby z tej wioski choćby na bezludną wyspę, tyle że jej nie było stać. Prawo to prawo, business is business, chłopak odsiedział swoje, trzeba dać mu szansę, a nuż nie zgwałci i nie zamorduje siostrzyczki albo braciszka Sylwii? ,,Warto zaryzykować", pomyśleli wszyscy, którzy powinni stanąć na rzęsach, żeby do tak patologicznej sytuacji nie dopuścić - przenieśli rodzinę do lokalu zastępczego, ale tylko na... miesiąc. A Dawid się przyglądał i śmiał się w oczy - wymiarowi sprawiedliwości i mamie zasypanej piaskiem dziewczynki.24 maja 2021. W okolicy Sulikowa zaginęła 18-letnia Magda. Szukają jej znajomi, szukają sąsiedzi i policja.Magda zostaje odnaleziona w lesie.Zamordowana.Przez Dawida z Sulikowa.Jeszcze jeden triumf humanitarnego traktowania morderców i gwałcicieli, nad nieludzkim nawoływaniem do zaostrzenia kar dla zwyrodnialców... Gratulacje, kurwa ich mać.
Źródło: www.facebook.com

Komentarze

z adresu www
Komentarze są aktualnie ukryte. Jeśli chcesz je widzieć cały czas, zaloguj się,

Pokaż komentarze
Momencik, trwa ładowanie komentarzy…
 
Color format