Uważaj na telefon od Jarka Tajemnica ostatniej rozmowy II – Kontrola kłamstw, oto fakty: 12 marca - przesłuchanie Barbary Skrzypek 13 marca- czwartek 14 marca - rozmowa Barbary Skrzypek z Jarosławem Kaczyńskim 15 marca - śmierć Barbary Skrzypek Barbara Skrzypek zmarła po rozmowie z Jarosławem Kaczyńskim, a nie po przesłuchaniu w prokuraturze. Polacy pytają, czy kiedykolwiek poznamy treść tej ostatniej rozmowy, czy też znów pozostanie ona tajemnicą? Uważaj na telefon od Jarka Tajemnica ostatniej rozmowy II
Przed rozmową z tym osobnikiem zapoznaj się z ulotką bądź skonsultuj się z prawnikiem lub radcą prawnym, gdyż rozmowa z nim zagraża Twojemu życiu lub zdrowiu! – Wybór należy do Ciebie! Przed rozmową z tym osobnikiem zapoznaj się z ulotką bądź skonsultuj się z prawnikiem lub…
Mam 30 lat i też chcę już na emeryturę... – @lyuselyuse5981. : Jak przeszłam na emeryturę, skończył się stres- przestałam się spieszyć, wreszcie się wysypiam, spaceruję, robię to, co lubię, jem, na co mam ochotę. W ciągu roku schudłam 10 kg. Ale najważniejsze, że pozbyłam sie stresu. 262 @ir-312. Ja jak przeszłam na emeryturę, zrzuciłam prawie 20 kg. A dlaczego? Bo przestałam siedzieć po 10-12 godzin przy komputerze, często byłam tak zmęczona, że nie miałam ochoty wychodzić z domu. Diety w moim przypadku były niemożliwe, bo czułam się zamulona i bez energii, a w pracy trzeba było jasno myśleć. Zaczęłam dużo spacerować - 7-10 km dziennie, pływać po 2 km. Mam 30 lat i też chcę już na emeryturę...
Wiertarka bezprzewodowa – Kto z was pracował na takim sprzęcie? Wiertarka bezprzewodowa Kto z was pracował na takim sprzęcie?
Słoń przeżywa żałobę nad ciałem partnerki, z którą przeżył 25 lat – Słoń przeżywa żałobę nad ciałem partnerki, z którą przeżył 25 lat
Przed takim dylematem moralnym stanęła pewna pani doktor. Co byście zrobili na jej miejscu? – Karolina Pyziak-Kowalska @doktor pyziak Jedne z najtrudniejszych decyzji dla lekarza Pacjent - lat 31 - przyjęty na oddział z powodu ostrej niewydolności wątroby. Badania i wywiad...a w wywiadzie ciężki alkohol - wódka i whisky w ilości nie mniej niż 0,51 dziennie!!! Wątroba praktycznie martwa - bez szansy na regenerację. Pacjentowi włączane są drogie, wydajne procedury i decyzja - przeszczep! Tylko tutaj jest warunek - do przeszczepu trzeba mieć 6 miesięczną abstynencję. No dobrze, pacjent zostaje na oddziale podtrzymywany przy życiu i czeka. Jednak wyniki wątrobowe nie poprawiają się - czasem są dziwne, nienaturalne skoki wyników w górę i w dół - bardzo dziwne, bo leki które dostaje to pierwsza klasa jakościowa i finansowa. I pewnego dnia przychodzi jeden z pacjentów leżących razem z nim w pokoju i mówi.....to jeden z członków rodziny - co jakiś czas przynosi mu „małpki I tutaj następuje chyba z najtrudniejszych decyzji, która de facto decyduje o życiu i śmierci: 1. Zrobić pacjentowi badanie na alkohol we krwi - wynik pozytywny spowoduje, że pacjent musi rozpocząć 6-miesięczny okres oczekiwania od nowa (i pewnie umrze, bo wątroba zanika) 2. Udać, że się tego nie słyszało, dociągnąć do 6 miesięcy, przeszczepić wątrobę i mieć nadzieję, że chłopak się ogarnie. Problem jest taki, że wątroba do przeszczepu to rzadki organ, którego nie można od tak sobie kupić. No i kolejka jest długa - a pozostali oczekujący spełniają wszystkie warunki - także te trzeźwości - i każdy dzień u nich decyduje o życiu i śmierci. W tej sytuacji decyzja była bardzo trudna. Jednak pacjent został zdyskwalifikowany z procesu i po pewnym czasie zakończył życie. A lekarz zostaje z dylematem i rozterkami. Można było udać, że się nie wie - przymknąć oko i jednak uratować chłopakowi życie. Ale z drugiej strony mogłoby to oznaczać kogoś, kto czeka i spełnia wszystkie warunki. Może to jednak lekarz nie miał z tym nic wspólnego, a to pacjent (i jego rodzina) ponosi tutaj odpowiedzialność, bo stając w obliczu nadchodzącej śmierci nie tylko nie potrafili wyzbyć się nalogu (pacjent), ale jeszcze dostarczali mu alkohol na oddział (rodzina)... Jaką byście Wy podjęli decyzję stojąc przed takim dylematem? Translate post 9:30 AM - Mar 17, 2025 -578.1K Views Przed takim dylematem moralnym stanęła pewna pani doktor. Co byście zrobili na jej miejscu…
Śpisz? To teraz przykryję cię kocykiem – @YODA4EVER WIL Śpisz? To teraz przykryję cię kocykiem
Rzeźba "Wenus naszych czasów" autorstwa Anny Uddenberg (Szwecja), zaprezentowana na 9. Biennale w Berlinie w 2016 r. Anna Uddenberg jest znana ze swoich rzeźb, które eksplorują tematykę obrazu siebie, technologii i narcyzmu w erze cyfrowej – A ARTTSA Rzeźba "Wenus naszych czasów" autorstwa Anny Uddenberg (Szwecja), zaprezentowana…
Momencik, trwa przetwarzanie danych   Ładowanie…
– -Mamo, proszę, opowiedz o Powstaniu...- Oj, Pawełku... Ja miałam wtedy 10 lat. Niewiele pamiętam. W lipcu byliśmy z rodzeństwem u dziadków w Woli Prażmowskiej, ale Irena strasznie płakała, więc wujek zawiózł nas do domu. Do mamy. Do Warszawy... To było 31 lipca 1944 r. Najpierw słychać było pojedyncze strzały, a potem... Potem była już tylko piwnica. My i inne kobiety z dziećmi, ze 30 osób, staruszki, jeden mężczyzna (żona mu »poszła w tango« i wyjechała w Lubelskie, zostawiając samego z pociechami). I mniej więcej 20-letni chłopak. Taki nie do końca rozgarnięty. Jego od razu Niemiec zastrzelił, bo się zdenerwował, że ten nic nie rozumie. Niemiec chciał zobaczyć jego ausweis. Niemiec strzelił, chłopak upadł. Krew ciekła mu z uszu i z nosa. Wciąż miał otwarte oczy.Wyprowadzili nas na podwórze. Niemcy i własowcy. Albo to może Ukraińcy byli? Nie wiem, Pawełku. To było na Konduktorskiej, gdzie mieszkaliśmy przed wojną. Pokazywałam ci kiedyś. Właściwie to na to podwórko sami wyszliśmy, kiedy Niemcy wrzucili do piwnicy gaz, który strasznie dusił. Bardzo krzyczeli... Zrywali z nas biżuterię, kopali. Zapędzili do drugiej piwnicy. Dom dalej. Siedzieliśmy tam całą noc. Wycie psów pamiętam i uderzenia naderwanej blachy o dach. Wszystko w aż bolącej ciszy. Rano kazali wychodzić, bo inaczej wrzucą granaty. Straszna ulewa, my w błocie, a oni wymierzyli w nas takie długie karabiny. Staruszki płakały, klękały, wyciągały ku niebu ręce: »Nie zabijajcie nas, kochani panowie!«. Jak oni się śmiali... Tacy młodzi chłopcy...Popędzili nas okopami na Piaseczyńską. Do opuszczonych garaży. Przed powstaniem, z innymi dziećmi, nosiliśmy jedzenie małemu Żydowi, który się w nich ukrywał. Ustawili nas nad garażowym kanałem i taki gruby Niemiec założył taśmę do wielkiego karabinu, który stał na ziemi… Złapaliśmy się za ręce... I wtedy, Pawełku, z daleka krzyk: »Halt! Halt! Nicht schießen!«. To był ten dobry Niemiec, o którym tyle razy ci opowiadałam, który przybiegł z rozkazem, żeby nie rozstrzeliwać Polaków. Cały zziajany, mokry, w takim ciężkim, rozpiętym płaszczu. Dlaczego dobry? Jak to? Przecież nie musiał biec!”...

Komentarze

z adresu www
Komentarze są aktualnie ukryte. Jeśli chcesz je widzieć cały czas, zaloguj się,

Pokaż komentarze
Momencik, trwa ładowanie komentarzy…
 
Color format