10 największych zbrodniarzy II Wojny Światowej, którym udało się zbiec z Europy (11 obrazków)
Paul Schäfer
Trudno powiedzieć, który z członków partii nazistowskiej był najgorszy, jednak patrząc na życie Schäfer’a istnieje wiele dowodów, że to właśnie on zasługuje na to miano. Będąc chłopcem dołączył do Hitlerjugend, a następnie został medykiem w Wehrmachcie. Po wojnie założył organizację charytatywną dla dzieci. Członkowie organizacji byli przez wiele lat wykorzystywani i molestowani seksualnie przez Schäfer’a. W 1961 roku przyjechał do Chile, gdzie uzyskał zgodę na założenie własnej organizacji rolniczej – Colonia Digidad. Pod koniec lat 90. dostał ogromną ilość zarzutów ze względu na molestowania dzieci, zanim jednak został skazany uciekł na 10 lat. Został odnaleziony dopiero w 2006 roku przez władze Argentyny, które skazały go na 33 lata więzienia za seksualne wykorzystanie ponad 25 dzieci. Otrzymał również 770 milionów pesos (około 5 mln złotych) za znęcanie się nad 11 nieletnimi. W 2010 roku zmarł na atak serca.
Josef Mengele
Był nazywany nazistowskim aniołem śmierci. Większość swojego życia spędził popełniając brutalne akty przemocy w imię fałszywej nauki i filozofii dotyczącej międzyrasowej walki o przetrwanie oraz wyższości rasy aryjskiej. Po wojnie uciekł z Niemiec do Ameryki Południowej, gdzie wiódł życie jako skromny lekarz w niewielkiej mieścinie. W latach 60. prawie został schwytany przez Izraelską Narodową Agencją Wywiadowczą, która jednak musiała odwołać ujęcie Mengelego, aby zatrzymać Adolfa Eichmanna.
Horst Wagner
Horst Wagner był jednym z najgorszych nazistów, którzy chodzili po Ziemi. Przeprowadzał eksperymenty medyczne, prowadził komorę gazową oraz zajmował się nadzorowaniem czy wyłapywaniem ponad 350 000 Żydów. Po II wojnie światowej Wagner w 1948 roku, uciekł z więzienia w Norymberdze i udał się do Rzymu. W ucieczce pomogła organizacja składająca się z kościołów i klasztorów, w których znajdowali się nazistowscy zbrodniarze. Rzym nie był jednak miejscem docelowym Wagnera, udało mu się zbiec do Argentyny, gdzie dołączył do Menfele i Eichmanna.
Adolf Eichmann
Po wojnie wiele nazistów chciało uciec z Niemiec. Wielu z nich posługiwało się statusem uchodźcy z Czerwonego Krzyża, jednym z nich był Adolf Eichmann, człowiek odpowiedzialny za opracowanie planu dotyczącego masowej deportacji Żydów do obozów koncentracyjnych. Wykorzystał on Czerwony Krzyż i zbiegł do Watykanu, a następnie do Ameryki Południowej. W 1960 roku podczas pogrzebu ojca został schwytany, a dwa lata później powiesił się w więzieniu.
Klaus Barbie
W czasie wojny, gdy stacjonował w Lyoncie we Francji, zajmował się torturowaniem francuskich więźniów. Po wojnie armia amerykańska złapała Barbie i zaproponowała mu pracę. Pomógł Stanom Zjednoczonym w pogłębieniu ich anty-marksistowskich i antykomunistycznych działań w Europie. Kiedy Francuzi dowiedziała się, że Klaus Barbie przeżył, złożyli wiosek o ekstradycję do kraju, gdzie mógłby zostać osądzony za zbrodnie wojenne. Zamiast tego armia amerykańska zdecydowała się pomóc zbiec Klausowi do Boliwii, gdzie zamieszkał pod nazwiskiem Altmann. Został podpułkownikiem Boliwijskich Sił Zbrojnych. Przez kilka lat żył w dostatku, jednak wkrótce Francuzi zidentyfikowali go i sprowadzili do kraju, gdzie stanął przed sądem i odpowiedział za zbrodnie przeciwko państwu. Został skazany na dożywocie, w więzieniu zmarł na białaczkę.
Otto Skorzeny
Otto Skorzeny podczas wojny uratował Mussoliniego, a następnie sam uciekł do Argentyny, gdzie został osobistym ochroniarzem Evy Peron. W 1959 roku pojawił się w Irlandii i kupił farmę. Mimo tego, że wszyscy wiedzieli kim jest, nikt nie eksterminował Otta. Ponadto w 1947 roku Skorzeny wziął udział w rozprawie w Dachau, ale został uniewinniony. Zanim ponownie został osądzony, zbiegł do Argentyny. Później pojawił się w Irlandii i wiódł spokojne życie, po kilku latach irlandzki parlament odwołał mu wizę. Skorzeny został zmuszony do przeniesienia się do Hiszpanii, gdzie założył firmę zajmującą się importem i eksportem. W 1975 roku zmarł na raka.
Martin Bormann
Martin Bormann pracował jako osobisty sekretarz Hitlera i wykorzystywał swoją władzę w III Rzeszy do kontrolowania przepływu informacji do Führera. To dawało mu możliwość wtrącania się w każdą decyzję podjętą przez przywódcę nazistów. Pod koniec wojny członkowie Hitlerjugend twierdzili, że widzieli zwłoki Bormanna poza bunkrem Hitlera, ale ciało nie zostało zbadane i mogło należeć do innego oficera. W 1972 roku ekipa budowlana odkryła ludzki szkielet, po analizie okazało się, że kości należą do Bormanna i innych nazistów. Zostały one poddane kremacji i rozsypane na Bałtykiem.
Komentarze Ukryj komentarze