Momencik, trwa przetwarzanie danych   Ładowanie…

Szukaj



Znalazłem 142 takie demotywatory

Mama i dziecko - niezwykła więź –
Wasze dziecko pewnego dnia wyrośnie z pieluch. Obiecuję. Pewnego dnia będzie już za duże na wasze kolana – Pewnego dnia nie będziecie musieli go wyciągać rano z łóżka. Pewnego dnia wejdziecie do jego pustego pokoju i będzie skłonni oddać wszystko, aby TEN dzień wrócił. TEN dzisiejszy dzień - z całym jego zmęczeniem, chaosem i śmiechem. Odpuszczajcie więc małe rzeczy. Przytulajcie wasze dziecko. Zostańcie z nim i pobawcie się trochę dłużej. Budujcie więź. Twórzcie wspomnienia. Piękne wspomnienia. Wspomnienia, do których będziecie wracać, gdy te małe rączki, które dziś trzymacie, odejdą
Zamek Łapalice, ma 365 okien, 12 wież i cztery skrzydła i powstał w latach 80 –
Poznajcie Jana Demczura, polskiego emigranta, który myjką uratował 5 osób z płonącego wieżowca World Trade Center – 48-letni Demczur pracował przez 10 lat przy myciu okien w WTC. W momencie, gdy porwany przez terrorystów samolot uderzał w jedną z bliźniaczych wież, wraz z pięcioma innymi osobami jechał ekspresową windą, która stanęła na 50. piętrze. Wyjście z windy zatarasował fragment przewróconej ściany.Polak jako jedyny nie stracił głowy i za pomocą gumowego wałka - służącego mu do mycia szyb - zaczął przebijać się przez mur. Kilkadziesiąt minut wytężonej pracy przyniosło efekt; wyjście było wolne i wszystkie osoby zamknięte w windzie-pułapce pobiegły w kierunku zapasowych schodów. Po 45 minutach od momentu uderzenia ostatnia z nich opuszczała WTC. Pięć minut później północna wieża World Trade Center runęła."Bohaterami są ludzie, którym nie udało się wydostać. Ja jestem szczęśliwy, że żyję" - powiedział Demczur odbierając wyróżnienie na zjeździe Międzynarodowego Stowarzyszenia Czyścicieli Okien. "Jeśli wrócę do pracy, chcę czyścić okna położone nie wyżej niż długość mojej drabiny" - dodał.Gumowy wałek, który pomógł mu wydostać się z windy, można obecnie oglądać w Narodowym Muzeum Amerykańskiej Historii
Czas leci, ale więź między ojcem a córką jest wieczna –

Historia najbardziej poruszającego zdjęcia z 11 września - człowiek, który umierał na oczach milionów ludzi

Pokaż cały obrazek…
Historia najbardziej poruszającego zdjęcia z 11 września - człowiek, który umierał na oczach milionów ludzi – "Odlatuje z tej ziemi jak strzała. Chociaż nie wybrał swojego losu, wydaje się, że w ostatnich chwilach życia przyjął go".Kim był "The Falling Man”, który zdecydował się na skok z wieży WTC11 września 2001 r. Godzina 8.46. W północną wieżę World Trade Center uderza samolot pasażerski American Airlines uprowadzony przez terrorystów Al-Kaidy. Maszyna wbija się w budynek odcinając górne piętra.Setki osób znalazły się w potrzasku. Otacza je ogień i dym. Windy nie działają, a nawet gdyby, to zamieniły się w śmiertelną pułapkę. Zawalone są wyjścia ewakuacyjne. Temperatura wzrasta do kilku tysięcy stopni. Żelbetonowe konstrukcje dosłownie się topią. Ci, którzy mają szczęście, giną w momencie wybuchu. Inni umierają w męczarniach. Wychylają się z okien, by złapać haust powietrza. Tak bardzo pragną oddychać. Ściągają ubrania i machają nimi do ekip ratunkowych w helikopterach latających w pobliżu wież."O Boże! Oni skaczą!"Nie ma jeszcze 9. Richard Drew, fotograf Associated Press odbiera telefon od szefa. Polecenie jest krótkie - Drew ma przerwać pracę i natychmiast jechać pod World Trade Center.Jedzie metrem, którego jest jedynym pasażerem. Na miejscu widzi już nie jedną, a dwie płonące wieże. "O Boże! Oni skaczą!" – zewsząd słychać okrzyki grozy. Rzeczywiście, co chwila od ścian wieżowców odrywają się miniaturowe punkciki. Drew działa instynktownie. Naciska migawkę. Pstryka w zapamiętaniu. Potem okaże się, że zanim dotrze do niego charakterystyczne mlaśnięcie towarzyszące rozbijaniu się ciał, każdej zauważonej postaci zdążył zrobić od 9 do 12 ujęć.Gdy wybije 10:28, upada wieża północna. Richard Drew robi ostatnie zdjęcia i ucieka.12 września 2001 r. jedna z jego fotografii pod tytułem "The Falling Man" ukazuje się na okładce "The New York Times'a". Jest wstrząsająca.Pisano, że zbuntował się przeciwko strasznym okolicznościom i po raz ostatni o sobie zadecydował. "New York Times" nie napisał, kim był. Po prostu nie można było tego ustalić. Wystarczyło jednak, że go pokazał.Kim jesteś?Przygotowując materiał, obejrzał wszystkie ujęcia serii "The Falling Man". Ten człowiek był przerażony, lecąc zrywał z siebie koszulę – opowiadał potem dziennikarz. Pod koszulą ofiary Junod dostrzegł pomarańczowy T-shirt. Uczepił się tego szczegółu, a zidentyfikowanie "Spadającego Mężczyzny" stało się dla niego niemal sprawą życia i śmierci. Po pierwsze, chciał oddać mu hołd, po drugie – przywrócić "Skoczków z WTC" do narodowej pamięci.11 września "The Falling Man" był w restauracji "Windows on the World" w północnej wieży WTC. Bo to jej obsługa nosiła charakterystyczne białe fartuchy.Był piękny, słoneczny poranek, Nowy Jork budził się do życia. Brakowało szefa kuchni Michaela Lomonaco – spóźnił się do pracy. Gdy w końcu zbliżał się do budynku, w wieżę uderzył samolot. Mężczyzna z przerażeniem patrzył w górę, modląc się, by jego koledzy uszli z życiem. Modlił się na próżno - zginęli wszyscy, którzy tamtego ranka przebywali w lokalu.Lomonaco był przekonany, że wie kogo widzi na zdjęciu. Jego zdaniem "The Falling Man" to Jonathan Briley, inżynier dźwięku w restauracji.11 września w pamięci Amerykanów nie jest dniem takich osób, jak "The Falling Man". Fakt, że ktoś był w stanie wyskoczyć z okna WTC jest nadal zbyt bolesny. To, jak zginęli otwiera ranę, ale jest też czymś, co zarazem ją zabliźnia.Historie, takie ja "The Falling Man", płyną w świat i czynią Amerykę silniejszą, dając lekcję nam wszystkim
30 minutowy, po razu pierwszy pokazany publicznie film z ataku terrorystycznego 11 września 2001 – To już 17 lat. Dziś możemy ponownie przyjrzeć się temu z bliska, dzięki cyfrowo poprawionemu, zdumiewająco realistycznemu nagraniu od pracującego wtedy dla telewizji CBS Marka LaGanga. Sam upadek wież po 18 minucie
Chciała mieć zdjęcie z aligatoremna koniec studiów – Absolwentka studiów przyrodniczych z Teksasu zadbała o niebanalne zdjęcie, którym uczciła odebranie dyplomu. Teraz jej niezwykłą więź z aligatorem opisują media z całego świata.Minisesja 21-letniej absolwentki jest hitem internetu.Jej 4-metrowy towarzysz ze zdjęć wygląda bardzo groźnie, ale absolwentka nauk przyrodniczych doskonale wie, co robi.Pracuje w centrum ratunkowym w Beaumont. Obecnie przebywa w nim około 450 aligatorów, krokodyli i innych gadów.Codziennie wchodzę do stawu tego zwierzęcia. On jest jednym z moich najlepszych przyjaciół!Big Tex zachowuje się wobec niej trochę jak domowy zwierzak. Reaguje na swoje imię i na jej gesty, kiedy dziewczyna wchodzi do wody, żeby go nakarmić.Nosił wilk razy kilka...
Nie wszyscy turyści to muzułmanie, ale wszyscy muzułmanie to turyści – Płonące wieże WTC (Michael Foran [CC BY 2.0 (https://creativecommons.orgilicenses/by/2.0)], via Wikimedia Commons) Minęło 17 lat od zamachów turystycznych ta World Trade Center, jednak nadal część ofiar nie została zidentyfikowana. Po tylu latach udało się zidentyfikować szczątki Scotta Michaela Johnsona, analityka z banku w jednej z wież WTC.
Niezwykła więź niepełnosprawnego chłopca ze świeżo adoptowanym szczeniakiem –
0:06
Elizabeth Revol opublikowała poruszający list do Tomka Mackiewicza – Elizabeth Revol i Tomasz Mackiewicz byli partnerami wspinaczkowymi. W styczniu razem podjęli próbę zdobycia Nanga Parbat. Stanęli na szczycie, lecz tylko Elizabeth wróciła z tej wyprawy żywa. Teraz, po kilku miesiącach od tragicznych wydarzeń, napisała list skierowany do Tomka Mimo że od tragicznych wydarzeń minęło kilka miesięcy, Elizabeth nie może pogodzić się z tym, co się stało. Świadczy o tym jej wpis, który zamieściła w mediach społecznościowych. Jest to swego rodzaju list do Mackiewicza. Revol wyjaśniła, że napisała go dopiero teraz, bo wcześniej nie była w stanie. Podkreśliła, że Tomek zdecydował się na wolność. Żył pełnią życia i nie stronił od przygód. Chciał spełniać marzenia. Przeżyła z nim "wyjątkowe chwile", a razem dokonali "pięknych i autentycznych rzeczy"."Nadal będziesz ze mną wiele sposobów, bo gdy znajdzie się kogoś takiego jak ty i pozwala się mu wejść do swojego życia, nie da się usunąć śladów, które zostawi. Twój uśmiech pozostanie na zawsze w moim sercu, a iskra w twoich oczach będzie rozpalać moje dni" - napisała i dodała, że Mackiewicz był "wielkim człowiekiem, żywym mitem, geniuszem w zimie, przewoźnikiem energii". "Tomasz jest jednym z tych, którzy dali mi chęć spędzenia czasu na tej górze, z jego milczeniem dotykało się nieznanego (...). Z tobą na górze zrozumiałam, co czujesz, co skłoniło cię do tego, by iść dalej i spędzać tyle czasu na górze. (...) Nie wiem, kiedy przekroczyłeś linię, gdybym mogła to zobaczyć. Nie wiem, kiedy zaczęłam cię tracić, kiedy przekroczyłeś punkt bez odwrotu, jeśli sam to poczułeś. 90 metrów poniżej szczytu byłeś bardzo mocny. Potem niewiele rozmawialiśmy, ale nie mniej, niż wcześniej. Wchodziliśmy w ten sposób. Nie wiem, jak to się stało, że dzisiaj się pożegnamy" - czytamy. Revol wyznała, że czuje "nieobecność" Tomka i zalewa ją cała fala uczuć. W liście co rusz uwypuklała dobre cechy Mackiewicza."Byłeś człowiekiem z wielkim sercem i walczyłeś do końca, by zejść na dół i uratować mi życie. Jestem ci winna moje życie, Tomaszu, bo gdybyś nie miał siły i odwagi, by walczyć o zejście na 7280 metrów tej zimnej, nieludzkiej nocy z 25 na 26 stycznia, to mnie by już tu nie było, byłabym teraz z tobą" - oceniła. Wspomniała też, że Mackiewicz miał "nieskończoną pasję" do Nanga Parbat. Ta góra była jego inspiracją, niedokończonym projektem. I to właśnie na górze narodziła się więź między nią a Tomkiem. Elizabeth określiła ją jako "taki sam stan umysłu". "Byłeś w moim życiu jak powietrze. Dałeś mi swoją wielką, piękną energię, którą dziś zabieram ze sobą. Tomku, zawsze będziesz dla mnie wyjątkowy i niezapomniany. (...) Dziękuję, że byłeś, kim byłeś" - zakończyła swój list Revol.
The Kimpton Hotel w Filadelfii jest przyjazny dla podróżującychze swoimi pupilami – Wszystkie zwierzęta są dozwolone (warunkiem jest, że muszą się zmieścić w drzwiach) i nie trzeba za nie dodatkowo płacić. Osoby podróżujące bez zwierząt, ale tęskniące za bliskością czworonoga, mogą pobawić się z psami z pobliskiego schroniska, a jeśli nawiążą z nimi więź, to również adoptować

W Idaho żyje rodzina Aldrichów wraz z braćmi - Noahem i Lucasem. Piękna historia braterskiej miłości:

Pokaż cały obrazek…
– LUCAS OD URODZENIA CIERPI NA RZADKIE NIEDOROZWINIĘCIE MÓZGU. DO TEJ PORY ZANOTOWANO TYLKO 85 470 TAKICH PRZYPADKÓW. POWODUJE TO NAPADY, UTRUDNIONE PRZEŁYKANIE I INNE POWAŻNE PROBLEMY. KIEDY NOAH USŁYSZAŁ O ORGANIZOWANYM PRZEZ YMCA TRIATHLONIE DLA MŁODZIEŻY, POWIEDZIAŁ RODZICOM, ŻE CHCE WZIĄĆ W NIM UDZIAŁ, MIAŁ JEDNAK JEDNĄ NIEZWYKŁĄ PROŚBĘ, CHCIAŁ ZABRAĆ LUCASA ZE SOBĄ! NOAH TRENOWAŁ PRAWIE TRZY MIESIĄCE PRZED TYM TRIATHLONEM. W TEN WIELKI DZIEŃ, 12-EGO LIPCA, RAZEM ZE SWOIM BRATEM PRZEJECHAŁ 5 KM... THE ALORICH FAMILY ...PRZEPŁYNĄŁ PRAWIE 200 M... THE ALORICH FAMILY ...I PRZEBIEGŁ 1,6 KM PCHAJĄC LUCASA W SPECJALNYM WÓZKU. „ŁĄCZY ICH NIESAMOWITA WIĘŹ. SĄ NAJLEPSZYMI PRZYJACIÓŁMI I WSZYSTKO ROBIĄ RAZEM", MÓWI MAMA CHŁOPCÓW. „ZROZUMIENIE I SPOSÓB W JAKI OKAZUJĄ SOBIE MIŁOŚĆ JEST WYJĄTKOWY." CI BRACIA POKAZALI ZNACZENIE PRAWDZIWEJ MIŁOŚCI I PRZYJAŹNI. UDOWODNILI, ŻE NIEWAŻNE SA PRZESZKODY, PONIEWAŻ MOŻESZ ZROBIĆ WSZYSTKO, JEŚLI TYLKO WŁOŻYSZ W TO SERCE I DUSZE.

Znacie to uczucie?

Pokaż cały obrazek…
– Najsmutniejszą rzeczą w życiu jest to, że możesz spotkać kogoś z kim momentalnie poczujesz więź ale po chwili uświadamiasz sobie że już nigdy przenigdy tej osoby nie zobaczysz
98-letnia kobieta wprowadziła się do domu opieki, by zatroszczyć sięo swojego 80-letniego syna – 98-letnia matka postanowiła przeprowadzić się do domu opieki, by poświęcić cały swój czas opiece nad najstarszym 80-letnim synem. Ona i jej pierworodny syn od zawsze spędzali ze sobą wiele czasu i wcale nie zmieniło się to z biegiem lat. Kiedy ten osiągnął sędziwy wiek i zaczął wymagać pomocy przy wykonywaniu codziennych czynności, zmuszony był zamieszkać w domu opieki.Pierwszą osobą, która zaoferowała swoją pomoc, okazała się jego mama – była pielęgniarka, która do dziś cieszy się doskonałym zdrowiem.Jak często zdarza się, by dwa pokolenia troszczyły się o siebie nawzajem pod jednym dachem, z dala od rodzinnego domu? Bez wątpienia są dla siebie nieocenionym wsparciem! Nie istnieje silniejsza więź niż miłość matki do dziecka

Cierpienie

Pokaż cały obrazek…
Cierpienie – Niezależnie od gatunku każdy przeżywa tak samo Zhuangzhuang - małe słoniątko odrzuconeprzez matkę płakało przez pięć godzinSłoniątko płakało podobno przez pięćgodzin bez przerwy. Nie potrafiło siępozbierać po tym, jak zostało rozdzielonez matką. Słonica nie chciała go przyjąć,a zamiast tego spróbowała stratowaćPracownicy rezerwatu nie wyjaśnilipowodów, dla których słonica Nannannie zaakceptowała własnego dzieckaNa szczęście słonik Zhuangzhuang znalazłpomoc i udało mu się wytworzyćwięź z jednym z pracowników rezerwatu.Zwierzę uspokoiło się w końcu i nawetpozwoliło się nakarmićKilka dni po tym wydarzeniu słonikwrócił do zdrowia. A dzięki opiekunowiodzyskał też dobry humor
Pasja mimo niepełnosprawności – Kocha konie z całego serca. Już w dzieciństwie wiedziała, że w przyszłości będzie z nimi pracować. Życie jednak nie potoczyło się tak, jak sobie to wyobrażała.Siedemnaście lat temu pracowała na ranczo, które wykorzystywało konie do przemysłu filmowego. Pewnego dnia, 75 kilogramowy koń przewrócił się na nią, całkowicie łamiąc jej kręgosłup. Została sparaliżowana od pasa w dół. Ale nie chciała aby to powstrzymało jej marzenie.Dziś jest zawodowym jeźdźcem. Mimo że porusza się na wózku inwalidzkim, nadal kontynuuje swoją pasję. Jej specjalnością jest ujeżdżanie, doskonale prowadzi swojego konia. Widać, że łączy ich wyjątkowa więź i ufają sobie w 100 procentach.Jak widać przeciwności losu to jedno, a wola walki z nim - drugie

Małżeństwo zaginęło w Alpach 75 lat temu. MAKABRYCZNE znalezisko wyjaśniło ich los

Pokaż cały obrazek…
Małżeństwo zaginęło w Alpach 75 lat temu. MAKABRYCZNE znalezisko wyjaśniło ich los – Po 75 latach od zaginięcia, wyjaśniły się losy szwajcarskiego małżeństwa. Cofający się lodowiec odsłonił szczątki poszukiwanej od wielu dekad pary.Rodzice siedmiorga dzieci, zniknęli w tajemniczych okolicznościach w 1942 roku. Ostatni raz widziani byli, oddalając się od swojego gospodarstwa w Alpach z zamiarem wydojenia krów wypasających się w pobliskiej dolinie.„Spędziliśmy całe życie szukając rodziców, nigdy nie przestawaliśmy. Marzyliśmy o pochowaniu ich, tak, jak na to zasługiwali”, przyznaje najmłodsza, wciąż żyjąca córka odnalezionej w Alpach pary. „Mogę powiedzieć, że po 75 latach oczekiwania wiadomość o ich losie dała mi poczucie głębokiego spokoju”, dodaje 79-letnia już kobieta.Odkrycia dokonano niedaleko wyciągu narciarskiego na wysokości 2615 metrów nad poziomem morza.„Szczątki leżały obok siebie, należały do mężczyzny i kobiety, ubranych w stylu charakterystycznym dla czasów drugiej wojny światowej”.„Chłód zakonserwował zwłoki w perfekcyjnym stanie; należące do nieboszczyków przedmioty również zachowały się w całości”.Osierocili siódemkę dzieci„Zaginęli podczas pierwszej wyprawy w góry, na którą ojciec zabrał ze sobą matkę. Mało kiedy wychodziła z domu, bo zazwyczaj była w ciąży, co uniemożliwiało jej wspinaczkę”, przypomina sobie córka zaginionej przed latami pary."Po pewnym czasie wszyscy trafiliśmy do innych rodzin zastępczych, ale ja miałam to szczęście, że zaopiekowała się mną nasza ciotka”. „Co prawda wszyscy mieszkaliśmy w okolicy, ale z czasem więź między rodzeństwem się osłabiła”, wyjaśnia kobieta.„Nie ubiorę się na czarno na pogrzeb rodziców. Białe odzienie będzie bardziej na miejscu, bo reprezentuje ono nadzieję, której nigdy nie straciłam”, kończy 79-letnia kobieta
Niektórzy twierdzili bowiem, że zdjęcie jest nieodpowiednie. Piłkarz był bardzo mocny zaskoczony tego typu insynuacjami. Podczas transmisji na Facebooku powiedział, że jego zdaniem i zdaniem jego żony nie ma nic złego w dawaniu buziaków swoim pociechom – Kto ma rację?
5-letnia dziewczynka poślubiła swojego najlepszego przyjaciela – To było jedno z ostatnich życzeń sporządzonych przez Eileidth - dziewczynkę, która już trzeci rok walczy z rakiem i wkrótce umrze. - Między nimi jest taka magiczna więź - mówi mama Eileidth. - Harrison zawsze mówił, że chciałby ją poślubić - dodaje. I opowiada, jak jej dzielna córeczka powiedziała wszystkim pielęgniarkom, że ma chłopaka i wychodzi za mąż