Momencik, trwa przetwarzanie danych   Ładowanie…

Szukaj



Znalazłem 214 takich demotywatorów

–
Katolicka prywatna szkoła zmuszona do usunięcia słów "matka" i "ojciec" z formularza przyjęć – Kuratorium domaga się, aby prywatna katolicka szkoła The Holy Ghost Primary School w Londynie usunęła ze swoich formularzy przyjęć słowa "matka" i "ojciec", gdyż dyskryminuje to pary homoseksualne. Po złożeniu przez jednego z rodziców skargi, pracownik kuratorium Peter Goringe orzekł, że obecny dokument narusza Szkolny Kodeks Rekrutacji i zmusił placówkę do zmiany.Mała katolicka szkoła, przyjmująca rocznie jedynie 30 uczniów to jedna z kilku w Londynie, którym kuratorium nakazało rewizję używanych zwrotów. Dzieje się to pomimo, że cieszą się one wysoką nadwyżką chętnych uczniów w konsekwencji tego, iż od siedmiu lat rząd praktycznie uniemożliwia Kościołowi otwieranie nowych placówek
Chłopak założył dziewczęcą bluzkę, aby przetestować szkolny regulamin. Reakcja nauczycieli go zawiodła – Coraz śmielej w dyskusji na temat podejścia do szkolnej garderoby udzielają się uczniowie. Kilka dni temu Phil Rodriguez z Hueneme High w Kalifornii postanowił sprawdzić, jak szkoła zareaguje na jego nieprzepisowy strój. Wbrew regulaminowi założył dziewczęcą bluzkę, która odsłaniała brzuch i ramiona. Poza tym podciągnął swoje bokserki tak, by wszyscy mogli dostrzec widniejące na nich logo (zdjęcie nietypowego "imagu" zamieścił na Twitterze). Część kolegów śmiała się z niego, inni doceniali jego odwagę. Najbardziej rozczarowała go reakcja nauczycieli, którzy mimo że zwracali na niego uwagę, nie zareagowali tak, jak zapewne miałoby to miejsce w przypadku jego podobnie ubranej koleżanki. Przez 6 lekcji nikt nie kazał mu opuścić sali i się przebrać. "Dzień powoli dobiega końca, a ja nie dostałem żadnej reprymendy. Chyba nie muszę niczego komentować, a odpowiedź na pytanie, czy jesteśmy traktowani równo, nasuwa się sama" - napisał na Twitterze. Internauci zwracają uwagę na to, że różnice w traktowaniu kobiet i mężczyzn zauważa się już w szkole, a potem ma to miejsce m.in. w zakładach pracy. Phil planuje kolejny eksperyment. Jesteśmy bardzo ciekawi, czy przyniesie on inne wyniki

Zabawne i pomysłowe fryzury uczniów na szkolny dzień szalonej fryzury (25 obrazków)

Zabawne i pomysłowe fryzury uczniów na szkolny dzień szalonej fryzury – Te dzieciaki mają sporo na głowie!
– rok szkolnyrok akademicki

Chcąc podróżować ze swoją córką, Luke i Rachel Davis zdecydowali się zamienić swoje 140 metrowe mieszkanie na szkolny autobus o powierzchni 22 m², który przerobili na dom. Zobaczcie jak wygląda w środku (8 obrazków)

Chcąc podróżować ze swoją córką, Luke i Rachel Davis zdecydowali się zamienić swoje 140 metrowe mieszkanie na szkolny autobus o powierzchni 22 m², który przerobili na dom. Zobaczcie jak wygląda w środku –
W 1939 roku 25 sierpnia do Gdańska z ''kurtuazyjną" przypłynął niemiecki szkolny okręt liniowy Schleswig-Holstein – On od świtu 1 września kierować będzie ogień swoich ciężkich dział na polskie pozycje - między innymi na Westerplatte.Niemiecki okręt ''szkolny'' wyładowany jest amunicją oraz innym sprzętem wojennym,pod pokładem skrywa także nietypowych ''uczniów'' - doborowe oddziały szturmowe niemieckiej piechoty.Wygląd okrętu nie budził dobrych przeczuć, jego wielkość sprawiała że wyglądał złowrogo - zawisł nad Gdańskiem...
Chłopiec zapukał do drzwiz prośbą o pomoc – Większość ludzi już od małego uczona jest, aby nie ufać nieznajomym, ale chłopiec uważał, że szkoła jest tak ważna, że poprosił o pomoc nieznajomego.Chłopiec spóźnił się na autobus szkolny i zaczął pukać do drzwi w nadziei, że ktoś go podwiezie. Zaczął już tracić nadzieję, gdy zapukał do drzwi tego człowieka.Briana budziło go pukanie do drzwi. Gdy je otworzył zobaczył nieznanego mu chłopca.„Powiedział mi, że spóźnił się na autobus szkolny i zapukał już do trzech domów, ale nikt nie chciał mu pomóc.”Bez wahania wziął klucze, założył buty i podwiózł chłopca do szkoły.„Ucz się dobrze, kolego!"Cieszymy się, że Brian bez wahania pomógł chłopcu, mimo że go nie znał.I dobrze wiedzieć, że chłopcu tak bardzo zależy nanauce! Jeśli nie potrafisz robić wielkich rzeczy, rób małe rzeczy w wielki sposób
–
To samo pytanie – Ja: Jak schudnąć?!facet:więcej ćwicz i jedz zdrowokobieta:Urodziłam się 12 maja 1995 roku. Od zawsze byłam szczuplutka jednak gdzieś tak w połowie gimnazjum zaczęło mi się trochę tyć do tego stopnia, że w liceum miałam ponad 10kg nadwagi. Na wakacjach zaczęłam biegać i dawało to bardzo dobre efekty, ale kiedy zaczął się rok szkolny i przestałam to znowu wróciłam do t. po nowym roku postanowiłam wziąć się za podstawy i zacząć jeść zdrowo oraz zwiększyć aktywność fizyczną. Dzięki temu nawet jeśli odpuszczę tydzień treningów to waga trzyma się w miejscu a czasami nawet spada. Poleciłam ten sposób mamie i też ma bardzo fajne efekty po kilku tygodniach,
Ten krótki film o pierwszej miłości dwóch nastolatków podbija internet – Szkolny projekt okazał się być zdecydowanie czymś więcej niż się spodziewano. W zaledwie 2 dni przekroczył 5 milionów wyświetleń
–
Sieradzki rasizm – Czarne dzieci nie jadą i już... AUTOBUSSZKOLNY
Kanapkę wyjmij z niego –
Cały wszechświat zapewne mieści się w małym słoiczku, który leży sobie na półce w pokoju dziecięcym jakiegoś obcego, jako projekt szkolny, za który dostał trójkę na szynach –
–
Autobus szkolny z 1930 roku – school bus 1930

Ach, to były czasy!

Pokaż cały obrazek…
Ach, to były czasy! – My, urodzeni w latach 50-60-70-80-90 tych, wszyscy byliśmy wychowywani przez rodziców patologicznych.Na szczęście nasi starzy nie wiedzieli, że są patologicznymi rodzicami. My nie wiedzieliśmy, że jesteśmy patologicznymi dziećmi. W tej słodkiej niewiedzy przyszło nam spędzić nasz wiek dziecięcy. Wszyscy należeliśmy do bandy osiedlowej i mogliśmy bawić się na licznych budowach. Gdy w stopę wbił się gwóźdź, matka go wyciągnęła i odkażała ranę fioletem. Następnego dnia znowu szliśmy się bawić na budowę. Matka nie drżała ze strachu, że się pozabijamy. Nie chodziliśmy do prywatnego przedszkola. Rodzice nie martwili się, że będziemy opóźnieni w rozwoju. Uznawali, że wystarczy, jeśli zaczniemy się uczyć od zerówki.Nikt nie latał za nami z czapką, szalikiem i nie sprawdzał czy się spociliśmy. Z chorobami sezonowymi walczyła babcia. Do walki z grypą służył czosnek, miód, spirytus i pierzyna. Dzięki temu nie stwierdzano u nas zapalenia płuc czy anginy. Zresztą lekarz u nas nie bywał, zatem nie miał szans nic stwierdzić. Stwierdzała zawsze babcia. Dodam, że nikt nie wsadził babci do wariatkowa za smarowanie dzieci spirytusem. Do lasu szliśmy, gdy mieliśmy na to ochotę. Jedliśmy jagody, na które wcześniej nasikały lisy i sarny. Mama nie bała się ze zje nas wilk, zarazimy się wścieklizną albo zginiemy. Skoro zaś tam doszliśmy, to i wrócimy.Latem jeździliśmy rowerami nad rzekę, nie pilnowali nas dorośli. Nikt nie utonął.Zimą któryś ojciec urządzał nam kulig starym fiatem, zawsze przyspieszał na zakrętach. Czasami sanki zahaczyły o drzewo lub płot. Wtedy spadaliśmy. Nikt nie płakał, chociaż wszyscy trochę się baliśmy. Dorośli nie wiedzieli, do czego służą kaski i ochraniacze. Siniaki i zadrapania były normalnym zjawiskiem. Szkolny pedagog nie wysyłał nas z tego powodu do psychologa rodzinnego.W sobotę wieczorem zostawaliśmy sami w domu, rodzice szli do kina. Nie potrzebowano opiekunki. Po całym dniu spędzonym na dworze i tak szliśmy grzecznie spać. Pies łaził z nami – bez smyczy i kagańca. Srał gdzie chciał, nikt nie zwracał nam uwagi. Raz uwiązaliśmy psa na sznurku i poszliśmy z nim na spacer, udając szanowne państwo z pudelkiem. Ojciec powiązał nas później na sznurkach i też wyprowadził na spacer. Zwróciliśmy wolność psu, na zawsze. Mogliśmy dotykać inne zwierzęta. Nikt nie wiedział, co to są choroby odzwierzęce.Sikaliśmy na dworze. Zimą trzeba było sikać tyłem do wiatru, żeby się nie obsikać lub „tam” nie zaziębić. Każdy dzieciak to wiedział. Oczywiście nikt nie mył po tej czynności rąk. Stara sąsiadka, którą nazywaliśmy wiedźmą, goniła nas z laską. Ciągle chodziła na nas skarżyć. Rodzice nadal kazali się jej kłaniać, mówić Dzień Dobry i nosić za nią zakupy. Wszystkim starym wiedźmom musieliśmy mówić Dzień Dobry. A każdy dorosły miał prawo na nas to Dzień Dobry wymusić. Dziadek pozwalał nam zaciągnąć się swoją fajką. Potem się głośno śmiał, gdy powykrzywiały się nam gęby.Skakaliśmy z balkonu na odległość. Musieliśmy znać tabliczkę mnożenia, pisać bezbłędnie. Nikt nie znał pojęcia dysleksji, dysgrafii, dyskalkulii i kto wie jakiej tam jeszcze dys… Nikt nas nie odprowadzał do szkoły. Każdy wiedział, że należy iść lewą stroną ulicy i nie wpaść pod samochód, bo będzie łomot.Gotowaliśmy sobie obiady z deszczówki, piasku, trawy i sarnich bobków. Czasami próbowaliśmy to jeść. Jedliśmy też koks, szare mydło, Akron z apteki, gumy Donaldy, chleb masłem i solą, chleb ze śmietaną i cukrem, oranżadę do rozpuszczania oczywiście bez rozpuszczania, kredę, trawę, dziki rabarbar, mlecze, mszyce, gotowany bob, smażone kanie z lasu i pieczarki z łąki, podpłomyki, kartofle z parnika, surowe jajka, plastry słoniny, kwasiory/szczaw, kogel-mogel, lizaliśmy kwiatki od środka. Jak kogoś użarła przy tym pszczoła to pił 2 szklanki mleka i przykładał sobie zimną patelnię.Ojciec za pomocą gwoździa pokazał, co to jest prąd w gniazdku. To nam wystarczyło na całe życie. Czasami mogliśmy jeździć w bagażniku starego fiata, zwłaszcza gdy byliśmy zbyt umorusani, by siedzieć wewnątrz. Jak się ktoś skaleczył, to ranę polizał i przykładał liść babki. Jedliśmy niemyte owoce prosto z drzewa i piliśmy wodę ze strugi, ciepłe mleko prosto od krowy, kranówkę, czasami syropy na alkoholu za śmietnikiem żeby mama nie widziała, lizaliśmy zaparowane szyby w autobusie. Nikt się nie brzydził, nikt się nie rozchorował, nikt nie umarł. Żarliśmy placek drożdżowy babci do nieprzytomności. Nikt nam nie liczył kalorii.Nikt nam nie mówił, że jesteśmy ślicznymi aniołkami. Dorośli wiedzieli, że dla nas, to wstyd. Nikt się nie bawił z opiekunką.Od zabawy mieliśmy siebie nawzajem. Bawiliśmy się w klasy, podchody, chowanego, w dwa ognie, graliśmy w wojnę, w noża (oj krew się lała ), skakaliśmy z balkonu na kupę piachu, graliśmy w nogę, dziewczyny skakały w gumę, chłopaki też jak nikt nie widział. Oparzenia po opalaniu smarowaliśmy kefirem. Jak się głęboko skaleczyło to mama odkażała jodyną albo wodą utlenioną, szorowała ranę szczoteczką do zębów i przyklejała plaster. I tyle. Nikt nie umarł.W wannie kąpało się całe rodzeństwo na raz, później tata w tej samej wodzie. Też nikt nie umarł. Podręczniki szanowaliśmy i wpisywaliśmy na ostatniej stronie imię, nazwisko i rocznik. Im starsza książka tym lepiej. Jedyny czas przed telewizorem to dobranocka. Mieliśmy tylko kilka zasad do zapamiętania. Wszyscy takie same. Poza nimi, wolność była naszą własnością.Nasze mamy rodziły nasze rodzeństwo normalnie, a po powrocie ze szpitala nie przeżywały szoku poporodowego – codzienne obowiązki im na to nie pozwalały. Wszyscy przeżyliśmy, nikt nie trafił do więzienia. Nie wszyscy skończyli studia, ale każdy z nas zdobył zawód. Niektórzy pozakładali rodziny i wychowują swoje dzieci według zaleceń psychologów. Nie odważyli się zostać patologicznymi rodzicami.Dziś jesteśmy o wiele bardziej ucywilizowani. My, dzieci z naszego podwórka, kochamy rodziców za to, że wtedy jeszcze nie wiedzieli jak nas należy „dobrze” wychować. To dzięki nim spędziliśmy dzieciństwo bez ADHD, bakterii, psychologów, znudzonych opiekunek, żłobków, zamkniętych placów zabaw.A nam się wydawało, że wszystkiego nam zabraniają!
Nauczyciele nie lubiązbuntowanych uczniów – A program dla szkół ponadgimnazjalnych na j. polskim każe im wychwalać buntowników pod niebiosa
Źródło: Internet
Wszyscy nauczyciele pytają dzieci o miejsce akcji – Nigdy nie usłyszeli prawidłowej odpowiedzi.