Momencik, trwa przetwarzanie danych   Ładowanie…

Szukaj



Znalazłem 71 takich demotywatorów

poczekalnia
Denerwuje cie sklepik i inne płatności w nowym dragons dogma? Niesłusznie!  Sam na to pozwalasz! – Tu działa tak zwane okno overtona lub jak kto woli po staremu ,,gotowanie żaby". Polega to tutaj  na tym że pozwalając na stopniowe oswajanie kolejnych płatności z d#py w grze na która wydałeś  powiedzmy 200 zeta na dzien dobry doprowadziłeś do akceptacji tej finansowej patologii która stała się społeczną normą. Pozwalając na początkowo na płatne skiny za grosze i stopniowo zwiększając opłaty i wage rzeczy do kupienia doprowadzisz do płatności 20 zeta za przywilej gry o  kolejne 10 minut w grze. To wszystko będzie w grze ktora zapłaciłeś i która mimo to nie będzie twoją własnością. To są ostrożne szacunki, bo fanty do kupiienia ogranicza wyobraźnia devów monetyzujących grę. Zaś koszt płatności to ,,sky is the limit". Może kiedyś jakiś genialny dev wprowadzi po śmierci  bohatera konieczność zakupu całej gry od nowa. Oczywiście oficjalnie pod hasłem wzmocnienia immersji. To jest wasza wina gracze, gdyż zawsze tak jest, jak ktoś wpisze w komentarzu pod grą że coś wam ,,nie przeszkadza" 306Rift ShopBuyJohnathanZHOW
 –  W tamtym roku, w listopadzie zaczęłam pracę w nowejfirmie, w której wpadłam w oko jednemu z pracowników.Ciągle mnie zaczepiał, zagadywał, szukał pretekstu, żebywstąpić do mojego gabinetu. Mówił mi komplementy,patrzył na mnie zauroczonym wzrokiem i przynosił jakieśsłodkości do herbaty. Później całkowicie odrzucił tę grępozorów i zaczął przychodzić i pytać czy może po prostuze mną posiedzieć i na mnie patrzeć, bo jestem piękna.Nie powiem, było to całkiem miłe, bo nie sądziłam, żemogę być dla kogoś atrakcyjna. Po jakimś czasie, mimotego, że nie był w moim typie zauroczyłam się nim.W sumie nie tyle co w nim, co w jego podejściu do mnie.Stopniowo zaczęło mi się odechciewać powrotów dodomu, bo czekał w nim na mnie wiecznie zrzędzący,krytykujący mnie i ciągle ze wszystkiego niezadowolonymąż. Zaczęłam coraz częściej myśleć o swoim koledze i sięw nim zakochiwać. Jednak moja świadomość rozumiała,że ten gość nawet do pięt nie dorasta mojemu mężowii zapewne chce się tylko ze mną przespać. Doszłam downiosku, że tak dalej być nie może i muszę naprawićswoją relację z mężem. Nad swoim zachowaniem równieżzaczęłam się zastanawiać, bo w końcu sama wcale lepszanie byłam - krytykowałam męża, ciągle narzekałam nabrak remontu, na niskie zarobki, na to, że nie miał czasu,żeby się zająć dziećmi, nie mówiłam mu żadnychkomplementów, ani że go kocham - dlatego zaczęłamzmiany od siebie. Przestałam narzekać i krytykować,zaczęłam mówić mu komplementy, całować i przytulać,chwalić za drobne rzeczy i gotować mu jego ulubionedania. Krótko mówiąc, próbowałam stać się kobietą, którąpokochał 15 lat temu. Mój mąż też się zmienił - przestałzrzędzić, marudzić, robić rzeczy, które doprowadzały mniedo szewskiej pasji. Zaczął więcej pomagać w domu,spędzać czas z dziećmi, wzięliśmy się za remonty i conajważniejsze przestał robić to z łaską. A ja naprawdęgo doceniam i chwalę, staram się, żeby czuł się ważnyi potrzebny.Na koniec chciałabym powiedzieć tym, którym udało siędobrnąć do tego momentu, abyście dbali o swoje drugiepołówki: częściej się przytulali, mówili, że kochacie,doceniali drobne rzeczy, które być może po latach nierobią na was aż takiego wrażenia. Nie traćcie cennegoczasu na bezsensowne kłótnie. Najważniejsze jest abyściezaczęli od siebie, a dopiero później możecie wymagaćzmian na lepsze od drugiej osoby.
Bo to tak naprawdę mikroplastik, a kolejne badania potwierdzają szkodliwy wpływ mikroplastiku na środowisko i organizmy żywe. Kosmetyki będą znikać z półek stopniowo - w zależności od kategorii od 2027 do 2035 roku - by dać producentom czas na znalezienie alternatyw –
"Synom Albionu" do awansu wystarczał remis i właśnie bezbramkowym remisem - w czym duża zasługa operującego na środku obrony Terry’ego Butchera - spotkanie się zakończyło – W pierwszych minutach meczu defensor reprezentacji Anglii starł się z jednym z rywali w walce o górną piłkę, w wyniku czego doznał rozcięcia skóry na czole. Rana została w pośpiechu zszyta i zabandażowana przez lekarzy angielskiej kadry. Butcher szybko wrócił na boisko i - nie zważając na kontuzję - wciąż walczył jak lew o każdą piłkę. Raz po raz wybijał futbolówkę głową, co spowodowało rozsunięcie się bandaży i ponowne otwarcie rany, która stopniowo powiększała się.Butcher, pomimo utraty krwi, nie opuścił boiska. Pod koniec spotkania ubroczona była nie tylko jego twarz, ale także niemal cała koszulka, której biały kolor tylko dodawał widokowi rannego piłkarza dramatyzmu.Z tego powodu w następnym roku FIFA zabroniła zawodnikom kontynuowania gry w zakrwawionych koszulkach.Koszulka jest dziś przechowywana w Scottish Football Museum w Glasgow umbroumbro
Wczoraj zakończyły się mistrzostwa świata w lekkoatletyce. Nam poszło nienajlepiej, mamy 2 srebra i 24. Miejsce w klasyfikacji medalowej. W pewnym sensie dostaliśmy kubeł zimnej wody. Obawiam się, że przegapiliśmy zmianę pokoleniową. – Wielu z tych, którzy jeszcze parę lat temu byli niemal pewniakami do medalu (czasem nawet złotego) zakończyło już kariery. Cześć ma kontuzje/ stopniowo wraca do formy po kontuzji. Niektóre zawodniczki są też w ciąży. To akurat był powód, by nie mieć zbyt dużych nadziei, ale fakt jest taki, że mamy najgorszy wynik od bardzo dawna. Przed nami "potęgi" typu Burkina Faso, czy Dominikana. Bo akurat USA to serio potęga w większości sportów, w tym lekkoatletyce, a Kenia, Jamajka i Etiopia są mocne dzięki biegiem. Musimy i my zacząć szukać zdolnych nastolatków, bo jak i nasi obecni reprezentanci zakończą kariery, to będzie tylko gorzej. Potrzebujemy następców i zastępców (w razie kontuzji). Zobaczcie sobie jak młodych zawodników mają inne kraje, często są to też afrykańscy zawodnicy, którzy zwłaszcza w biegach mogą się akurat przydać. Boję się tylko, że będzie jak z piłką ręczną, gdzie sukcesy też były i to duże, ale przegapiliśmy zmianę pokoleniową i już w tym sporcie niemal nie istniejemy Final medal tableRank12345678910NationUnited StatesCanada |SpainJamaica XKenya ==EthiopiaGreat Britain &N.I.NetherlandsNorwaySwedenIGold12443322222Silver8215343111Bronze900443521OTotal29651210910543
Ojciec Rydzyk zaprasza do swoich lasów? Nie, to Lasy Państwowe, a tak wygląda ich  prywatyzacja po polsku – Obok ścieżek przyrodniczych "do Maryi" niebawem stanie 2000 ogromnych billboardów wyborczych partii rządzących za 34 mln. złotych z wycinki drzew. Lasy przestają być nasze - stopniowo, powoli, systematycznie, tak naprawdę bez większego sprzeciwu otępiałego społeczeństwa Nadectwo SkartyskoŚcieżką przyrody do MaryiSeatple, « Rajke: 3-11 S
"Wkrótce pożegnamy się z marką Twittera i stopniowo wszystkimi ptakami"- mówi –  X
+18
Ten demotywator może zawierać treści nieodpowienie dla niepełnoletnich.
Zobacz
 –  Odkryj Moc Kobiecości iSeksualności - warsztatstacjonarny1,699 zł0.0Zapraszam Cię na warsztaty do Oddechowa podWarszawą, gdzie przez 3 dni, będziemy pochylaćsię w stronę odblokowania, albo połączenia najeszcze głębszym poziomie z naszą kobiecością.Podczas warsztatów:• Nauczysz się, jak wyrażać swoje pragnienia ipotrzeby• Zbudujesz głębsze połączenie ze swoim yoniPrzeprowadzę was przez medytację łona• Pokażę, jak wykonywać lingam masaż (masażczłonka) na moim partnerze●• Nauczę, jak przeprowadzić masaż piersi• Zrozumiesz, dlaczego praktyka self-pleasurejest ważna dla kobiet (czyli dawanie sobieprzyjemności)• Przeprowadzę was przez rytuał spaleniawstydu i winy• Zaproszę Was do tańca, w którym stopniowo,jak stare warstwy będziemy zrzucać z siebieubrania.Będziecie miały możliwość uczestniczenia wprzepięknym rytuale gliny• Dwóch 2h sesjach shamanic breathwork, czylisesji świadomego oddychaniaNa przestrzeni całego warsztatu, towarzyszyć nambędzie psycholog i psychotraumatolog ZuzannaTHEPOLANDNEWS
Gdyby zagrać w Super Mario Bros od tyłu, byłaby to historia hydraulika, który odszedł od żony i jego życie stopniowo staje się coraz mniej skomplikowane –  BIF YOU WANT TO DELETE SAVE, PRESS 'DEL' FOR 3 SEC.W 1SELECT SAVEWORLD 1WORLD 1ավարման մարմնամակա
Dzieło chociaż ma zaledwie 7 metrów wysokości, stopniowo zmniejszający się rozmiar wzorów daje złudzenie, iż jest znacznie wyższy –
0:08
 –  Znalazłem w domu moich rodzicówtaką świeczkę. Przykro mi się zrobiło, gdyzobaczyłem, że tylko mama niedźwiedźma knot... Biedny niedźwiadek będziemusiat bezsilnie patrzeć jak jego matkastopniowo się wypala... Zostanie sam jakpalec na tym podłym świecie...
 – Depresja to wielka czarna dziura w człowieku. To uczucie jakby ktoś wyjął z ciebie wszystkie wnętrzności i w ich miejsce nalał czarnej gęstej farby. Masz mocno zaciśnięte usta aby farba się z ciebie nie wylała. Zaciskasz je tak bardzo, że wyglądają jak uśmiech, który nie dopuszcza do tego, aby w kąciku ust pojawiła się choćby najmniejsza czarna kropelka.Zdarza się czasem, że ktoś, kto jest blisko, ktoś kto patrzy na ciebie z uważnością, albo ktoś kto zna ten wyraz twarzy z własnego doświadczenia, dojrzy tę kroplę. Dojrzy ją i nie uwierzy w twoje "wszystko w porządku" wypowiedziane przez zaciśnięte usta. Dojrzy ją i odpowie "nie wierzę ci i widzę że nie jest w porządku". Otworzą się wtedy usta i czarna maź się wyleje a wnętrze stopniowo zacznie się oczyszczać.Zdarza się jednak też tak, że nikt tej kropli nie zauważy. Że usta są mocno zaciśnięte do samego końca i że nie zdążył nikt z byciem wystarczająco blisko.Jeśli cokolwiek wzbudza twój niepokój. Jeśli widzisz że coś połyskuje w kąciku czyichś ust to, nawet jeśli nie wiesz co to i nie wiesz jak pomóc, to przynajmniej nie uwierz we "wszystko w porządku". Podaj rękę. Przytul. Dotknij. To wystarczy, żeby usta się otworzyły. To wystarczy żeby człowiek nie zniknął na zawsze."Joanna Bonowicz
Na szczęście od dawna już nie słucham ekspertów z partii rządzącej i kupiłem węgiel po tej wysokiej cenie 1030 zł za tonę –
0:22
Był sobie rolnik, który uprawiał kukurydzę doskonałej jakości – Co roku zdobywał nagrodę za najlepszą kukurydzę. Pewnego roku dziennikarz przeprowadził z nim wywiad i dowiedział się czegoś ciekawego o tym, jak ją pielęgnował.Dziennikarz zauważył, że rolnik dzieli się kukurydzą na ziarno z sąsiadami."Jak można sobie pozwolić na dzielenie się z sąsiadami kukurydzą z najlepszych nasion, skoro co roku produkują oni kukurydzę, która konkuruje z twoją?", pytał dziennikarz."Dlaczego, proszę pana" - odpowiedział rolnik. "Nie wiedziałeś o tym? Wiatr podnosi pyłki kukurydzy i wiruje je z pola na pole. Jeśli moi sąsiedzi uprawiają kukurydzę o niższej jakości, to amplifikacja krzyżowa będzie stopniowo obniżać jakość mojej kukurydzy. Jeśli chcę uprawiać dobrej jakości kukurydzę, muszę pomóc moim sąsiadom uprawiać dobrej jakości kukurydzę."                                                                                      Można to odnieść do tak wielu spraw w naszym życiu. Jeśli naprawdę chcesz być bogaty, musisz wzbogacać innych...tylko to, czym się dzielisz, może się pomnożyć!
"Temat wojny stopniowo znika z mediów i wśród społeczeństwa. Żeby temu zapobiec, trzeba tworzyć informacyjne przypomnienia" - napisał autor pomysłu Uładzimir Malauka –
„DEPRESJA to najbardziej uśmiechnięta choroba jaką znam. Uśmiecha się dopóty dopóki człowiek nie zniknie. Czasem znika na chwilę i udaje mu się wrócić, ale bywa, że znika na zawsze – DEPRESJA to wielka czarna dziura w człowieku. To uczucie jakby ktoś wyjął z ciebie wszystkie wnętrzności i w ich miejsce nalał czarnej gęstej farby. Masz mocno zaciśnięte usta aby farba się z ciebie nie wylała. Zaciskasz je tak bardzo, że wyglądają jak uśmiech, który nie dopuszcza do tego, aby w kąciku ust pojawiła się choćby najmniejsza czarna kropelka.Zdarza się czasem, że ktoś, kto jest blisko, ktoś kto patrzy na ciebie z uważnością, albo ktoś kto zna ten wyraz twarzy z własnego doświadczenia, dojrzy tę kroplę. Dojrzy ją i nie uwierzy w twoje "wszystko w porządku" wypowiedziane przez zaciśnięte usta. Dojrzy ją i odpowie "nie wierzę ci i widzę że nie jest w porządku". Otworzą się wtedy usta i czarna maź się wyleje a wnętrze stopniowo zacznie się oczyszczać.Zdarza się jednak też tak, że nikt tej kropli nie zauważy. Że usta są mocno zaciśnięte do samego końca i że nie zdążył nikt z byciem wystarczająco blisko.Jeśli cokolwiek wzbudza twój niepokój. Jeśli widzisz że coś połyskuje w kąciku czyichś ust to, nawet jeśli nie wiesz co to i nie wiesz jak pomóc, to przynajmniej nie uwierz we "wszystko w porządku". Podaj rękę. Przytul. Dotknij. To wystarczy, żeby usta się otworzyły. To wystarczy żeby człowiek nie zniknął na zawsze.”Joanna Bonowicz
 –  z najsprawniej przeprowadzonych operacji tego rodzaju w Polsce w ostatnich latach. Już teraz przedstawiany jest on jako benchmark rynkowy i dowód na to, że takie przedsięwzięcia mogą być w nasz kraju podejmowane i skutecznie przeprowadzone z korzy dla klienta i banku. Sukces gospodarczy w trudnym otoczeniu W ciągu ostatniego roku kryzys finansowy w Europie stopniowo zmienił się w debatę o przyszłości strefy euro, a także o sposób, w jaki należy dążyć do strukturalnego reformowania europejskiej gospodarki i wspierania jej długookresowego rozwoju. Po zmianie rzą w Grecji, rozważania te będą aktualne także w roku 2015 europejskiej gospodarki powoli wraca ożywienie, a rewolt energetyczna w USA ma pozytywny wpływ na globalne perspektywy wzrostu. ości pozosti jednak niepewna s uac a m narodowa ora W roku 2014 rozwój polskiej gospodarki przekroczył oczekiwania i to mimo oddziałujących na nią niekorzystny czynników. Nie zawiódł motor w postaci popytu wewnętrznego, który przejął rolę eksportu jako stymulato wzrostu. W tych warunkach za wielki sukces można uznać utrzymanie dynamiki PKB znacząco powyżej poziomu 3 pi Oscylujący wokól poziomu 1 proc. rok do roku, wzrost gospodarczy w strefie euro i u naszych głównych partnerć gospodarczych oraz lokalne napięcia międzynarodowe, niekorzystnie wpływały na sytuację polskich eksporterów. Dodatkowo niepokoje na rynkach walutowych również osłabiały handel zagraniczny. W tym kontekście cieszy znaczący rozwój polskiego eksportu, a także pozytywne tendencje dla kluczowych wskaźników makroekonomiczn przede wszystkim ponad dziewięcioprocentowy wzrost inwestycji. W drugiej połowie roku dużą uwagę przyciąga znaczne spadki cen surowców, które są dla gospodarki ożywczym impulsem.

Jak działa polska gospodarka dzisiaj:

 –  W wiosce smerfów mieszkało ich  - wiadomo - setka. Każdy smerf miał inne umiejętności, które codziennie mógł sprzedać za jedną monetę, za którą mógł następnie kupić u innego smerfa to co mu akurat było potrzebne. Np. Łasuch każdego dnia produkował jedno ciastko i sprzedawał je za jedną monetę. Wszystkim oczywiście zarządzał Papa Smerf – on też będąc szefem wioski jako jedyny miał prawo wydawać nowe monety dla wioskowej społeczności, jeśli zaszłaby taka potrzeba. Na początku zupełnie wystarczało 100 monet – po jednej dla każdego Smerfa. Pewnego dnia Smerf Malarz zaczął malować dwa obrazy dziennie zamiast jednego – pomyślał, że mógłbym zarabiać dwie monety. W jego ślady poszły jeszcze dwa inne Smerfy. Papa Smerf wyprodukował więc dodatkowe 3 monety i kupił za nie usługi u pracowitych smerfów. Dzięki tej operacji w obrocie były już 103 monety a trzech smerfów pracowało więcej i zarabiało 2 razy więcej od pozostałych – po dwie monety dziennie. Inne smerfy też zapragnęły dobrobytu i zaczęły mocniej pracować aby zarabiać więcej monet. Papa Smerf stopniowo produkował nowe monety. Nie minął więcej niż rok i w obrocie było już 150 monet i odpowiednio tyle samo produktów i usług wytwarzanych przez społeczność. Wzbudziło to jednak niepokoje i niezadowolenie. Przykładowo taki Smerf Poeta występował 3 razy dziennie i zarabiał 3 monety, nie wspominając o Pracusiu, który prawie nie sypiał ale zarabiał aż 5 monet. Nadal jednak aż 60 smerfów zarabiało tylko 1 monetę. Bardzo drażniło to szczególnie Smerfa Ciamajdę, który niewiele potrafił zrobić dobrze i nadal sprzedawał swoje usługi za 1 monetę. Wraz z Smerfem Marudą i Lalusiem postanowili bardziej sprawiedliwie podzielić monety. Ogłosili, że jeśli Smerf Ciamajda zostanie wybrany na nowego szefa wioski, to natychmiast da po dodatkowej monecie każdemu smerfowi, który dziś zarabia tylko jedną. Smerfy – reformatorzy zwołali zebranie całej społeczności i ogłosili swój program. Spodobał się on oczywiście 60 smerfom zarabiających po jednej monecie – byli oni chętni na głosowania na nowego szefa. Szefem wioski został Ciamajda a Papę Smerfa odsunięto od rządzenia jako niezdolnego do zapewnienia dobrobytu mieszkańcom. Nowy szef Ciamajda rozdał więc dodatkowe 60 monet – mieliśmy ich zatem w wiosce już 210. Niestety nadal produkowano łącznie towary i usługi warte jeszcze wczoraj tylko 150 monet. Nowo wzbogacona grupa smerfów posiadająca już do dyspozycji 2 monety ustawiła się w kolejkach na zakupy. Pracuś szybko zorientował się, że nie da rady świadczyć więcej niż 5 usług dziennie a w kolejce stało 10 Smerfów. Co więc zrobił? Ogłosił, że od dziś każda jego usług kosztuje 2 monety zamiast jednej. Smerfy z kolejki trochę ponarzekały na drożyznę, ale koniec końców pierwszych pięciu szczęśliwców z kolejki zapłaciło tyle ile oczekiwał Pracuś. Ten zakończył dzień z 10 monetami, nie miał zatem problemu aby zacząć płacić na ciastka Łasucha też 2 monety, bo te oczywiście też zdrożały.Zwykłe smerfy zaczęły się orientować, że wszystko kosztuje coraz więcej, przyszły więc ze skargą do Ciamajdy. Ten jednak uspokajał ich - to wszystko wina Gargamelflacji a nie jego decyzji o rozdaniu 60 monet. W końcu Papa smerf też rozdał 50 monet przez poprzedni rok i nic się nie działo. Ogłosił też, że Smerfy powinny się cieszyć bo zarabiają teraz 2 monety a nie jak za czasów Papy tylko jedną. Kazał nadawać o tym materiał promocyjny codziennie przez wioskowy radiowęzeł. Dodał też, że chętnie rozda kolejne 100 monet  i teraz to już na pewno Smerfy będzie na wszystko stać. Smerfy odeszły szczęśliwe do domu, już myśląc jak to będzie wspaniale zarabiać 3 monety. Pracuś natomiast już drukował nowy cennik za swoje usługi.
 –

Do biura rzeczy znalezionych zadzwonił chłopiec, mówiąc, że zgubił mamusię

Do biura rzeczy znalezionych zadzwonił chłopiec, mówiąc, że zgubił mamusię – Chłopcu z domu dziecka niemal co noc śnił się taki sam sen.Co noc w snach szukał swojej mamy, gdy wreszcie ją znajdował, budził się. Jedynym jego pocieszeniem było zdjęcie obcej kobiety, które znalazł na podwórku. Wtedy jeszcze nie wiedział, że ich losy kiedyś się skrzyżują.Halo, czy to Biuro Rzeczy Znalezionych? – zapytał dziecięcy głos.– Tak, skarbie. Zgubiłeś coś?– Zgubiłem mamę. Jest może u was?– A możesz ją opisać?– Jest piękna i dobra. I bardzo kocha koty.– No właśnie wczoraj znaleźliśmy jedną mamę, może to twoja. Skąd dzwonisz?– Z domu dziecka nr 3.– Dobrze, wysyłamy mamę. Czekaj.Weszła do jego pokoju, najpiękniejsza i najlepsza, tuląc do piersi prawdziwego, żywego kota.– Mama! – krzyknął maluch i rzucił się do niej. Objął ją z taką siłą, że aż zbielały mu paluszki. – Mamusiu! Moja mamusiu!!!Chłopca obudził jego własny krzykRano dyrektorka domu dziecka jak zwykle zaglądała do każdego pokoju, żeby przywitać się z wychowankami i pogłaskać każdego malucha po głowie. Na podłodze, przy łóżku chłopca, zauważyła zdjęcie, które mały w nocy upuścił.– Skąd masz to zdjęcie? – zapytała.– Znalazłem na podwórku. To jest moja mama – uśmiechnął się chłopiec. – Jest bardzo piękna i dobra i kocha koty.Dyrektorka poznała tę dziewczynę. Po raz pierwszy przyszła do domu dziecka w zeszłym roku wraz z innymi wolontariuszami. Pewnie wtedy zgubiła zdjęcie. Od tamtej pory dziewczyna chodzi od jednego urzędnika do drugiego, próbując zdobyć pozwolenie na adopcję dziecka. Ale, zdaniem lokalnych biurokratów, nie ma na to szans, ponieważ nie ma męża.– Cóż, skoro to twoja mama, to wszystko zmienia – powiedziała dyrektorka. Po powrocie do swojego gabinetu, pani dyrektor usiadła i czekała.Po jakimś czasie rozległo się pukanie do drzwi i do gabinetu weszła dziewczyna ze zdjęcia– Proszę – powiedziała dziewczyna, kładąc na biurku grubą teczkę. – Wszystkie dokumenty, opinie, zaświadczenia.– Dziękuję. Muszę jeszcze zadać ci kilka pytań. Kiedy chcesz zobaczyć dzieci?– Nie mam zamiaru ich oglądać. Wezmę każde dziecko, jakie mi pani zaproponuje. Przecież prawdziwi rodzice nie wybierają sobie dziecka… Nie wiedzą, jakie się urodzi – ładne czy nieładne, zdrowe czy chore… Kochają je takie, jakie jest. Ja też chcę być taką prawdziwą mamą.– Po raz pierwszy mam taki przypadek – uśmiechnęła się dyrektorka. – Zaraz przyprowadzę pani syna. Ma 5 lat, jego matka zrzekła się go zaraz po urodzeniu. Jest pani gotowa?– Tak, jestemMały chłopiec rzucił się do niej z całych sił.– Mama! Mamusiu!Dziewczyna głaskała go po malutkich pleckach, przytulała, szeptała słowa, których nikt poza nimi nie mógł usłyszeć.– Kiedy mogę zabrać syna? – zapytała.– Z reguły rodzice i dzieci stopniowo przyzwyczajają się do siebie, najpierw są odwiedziny w domu dziecka, potem rodzice zabierają dziecko na weekendy, a potem na zawsze, jeśli wszystko jest w porządku.– Zabieram syna od razu – stanowczo oznajmiła dziewczyna.– Dobrze – machnęła ręką dyrektorka.Chłopiec był szczęśliwy. Trzymał mamę za rękę, bojąc się, że znowu ją zgubi.wyszli już z domu dziecka na słoneczną ulicę, chłopiec zdecydował się zadać najważniejsze pytanie:– Mamo… A lubisz koty…?– Uwielbiam! W domu czekają na nas dwa! – roześmiała się dziewczyna, czule ściskając rączkę malucha.Pani dyrektor spoglądała przez okno potem usiadła i wykonała jeden telefon.„Halo, Kancelaria Aniołów? Proszę przyjąć zamówienie. Imię klientki wysłałam mailem, żebyście nie pomylili. Najwyższa kategoria: podarowała dziecku szczęście… Proszę o standardową wysyłkę – moc sukcesów, miłości, radości itp. I dodatkowo: mężczyznę wyślijcie, niezamężna jest. Tak, wiem, że macie deficyt, ale to wyjątkowy przypadek. Owszem, finanse też się przydadzą, chłopiec musi się dobrze odżywiać… Już wszystko poszło? Dziękuję.”Być może nie wierzycie w anioły, ale anioły wierzą w was Chłopcu z domu dziecka niemal co noc śnił się taki sam sen.Co noc w snach szukał swojej mamy, gdy wreszcie ją znajdował, budził się. Jedynym jego pocieszeniem było zdjęcie obcej kobiety, które znalazł na podwórku. Wtedy jeszcze nie wiedział, że ich losy kiedyś się skrzyżują.Halo, czy to Biuro Rzeczy Znalezionych? – zapytał dziecięcy głos.– Tak, skarbie. Zgubiłeś coś?– Zgubiłem mamę. Jest może u was?– A możesz ją opisać?– Jest piękna i dobra. I bardzo kocha koty.– No właśnie wczoraj znaleźliśmy jedną mamę, może to twoja. Skąd dzwonisz?– Z domu dziecka nr 3.– Dobrze, wysyłamy mamę. Czekaj.Weszła do jego pokoju, najpiękniejsza i najlepsza, tuląc do piersi prawdziwego, żywego kota.– Mama! – krzyknął maluch i rzucił się do niej. Objął ją z taką siłą, że aż zbielały mu paluszki. – Mamusiu! Moja mamusiu!!!Chłopca obudził jego własny krzykRano dyrektorka domu dziecka jak zwykle zaglądała do każdego pokoju, żeby przywitać się z wychowankami i pogłaskać każdego malucha po głowie. Na podłodze, przy łóżku chłopca, zauważyła zdjęcie, które mały w nocy upuścił.– Skąd masz to zdjęcie? – zapytała.– Znalazłem na podwórku. To jest moja mama – uśmiechnął się chłopiec. – Jest bardzo piękna i dobra i kocha koty.Dyrektorka poznała tę dziewczynę. Po raz pierwszy przyszła do domu dziecka w zeszłym roku wraz z innymi wolontariuszami. Pewnie wtedy zgubiła zdjęcie. Od tamtej pory dziewczyna chodzi od jednego urzędnika do drugiego, próbując zdobyć pozwolenie na adopcję dziecka. Ale, zdaniem lokalnych biurokratów, nie ma na to szans, ponieważ nie ma męża.– Cóż, skoro to twoja mama, to wszystko zmienia – powiedziała dyrektorka. Po powrocie do swojego gabinetu, pani dyrektor usiadła i czekała. Po jakimś czasie rozległo się pukanie do drzwi i do gabinetu weszła dziewczyna ze zdjęcia.– Proszę – powiedziała dziewczyna, kładąc na biurku grubą teczkę. – Wszystkie dokumenty, opinie, zaświadczenia.– Dziękuję. Muszę jeszcze zadać ci kilka pytań. Kiedy chcesz zobaczyć dzieci?– Nie mam zamiaru ich oglądać. Wezmę każde dziecko, jakie mi pani zaproponuje. Przecież prawdziwi rodzice nie wybierają sobie dziecka… Nie wiedzą, jakie się urodzi – ładne czy nieładne, zdrowe czy chore… Kochają je takie, jakie jest. Ja też chcę być taką prawdziwą mamą.– Po raz pierwszy mam taki przypadek – uśmiechnęła się dyrektorka. – Zaraz przyprowadzę pani syna. Ma 5 lat, jego matka zrzekła się go zaraz po urodzeniu. Jest pani gotowa?– Tak, jestemMały chłopiec rzucił się do niej z całych sił.– Mama! Mamusiu!Dziewczyna głaskała go po malutkich pleckach, przytulała, szeptała słowa, których nikt poza nimi nie mógł usłyszeć.– Kiedy mogę zabrać syna? – zapytała.– Z reguły rodzice i dzieci stopniowo przyzwyczajają się do siebie, najpierw są odwiedziny w domu dziecka, potem rodzice zabierają dziecko na weekendy, a potem na zawsze, jeśli wszystko jest w porządku.– Zabieram syna od razu – stanowczo oznajmiła dziewczyna.– Dobrze – machnęła ręką dyrektorka.Chłopiec był szczęśliwy. Trzymał mamę za rękę, bojąc się, że znowu ją zgubi.Kwyszli już z domu dziecka na słoneczną ulicę, chłopiec zdecydował się zadać najważniejsze pytanie:– Mamo… A lubisz koty…?– Uwielbiam! W domu czekają na nas dwa! – roześmiała się dziewczyna, czule ściskając rączkę malucha.Pani dyrektor spoglądała przez okno potem usiadła i wykonała jeden telefon.„Halo, Kancelaria Aniołów? Proszę przyjąć zamówienie. Imię klientki wysłałam mailem, żebyście nie pomylili. Najwyższa kategoria: podarowała dziecku szczęście… Proszę o standardową wysyłkę – moc sukcesów, miłości, radości itp. I dodatkowo: mężczyznę wyślijcie, niezamężna jest. Tak, wiem, że macie deficyt, ale to wyjątkowy przypadek. Owszem, finanse też się przydadzą, chłopiec musi się dobrze odżywiać… Już wszystko poszło? Dziękuję.”Być może nie wierzycie w anioły, ale anioły wierzą w was