Momencik, trwa przetwarzanie danych   Ładowanie…

Szukaj



Znalazłem ponad 1095 takich demotywatorów

On nie mógł tego pojąć – "Wydawało mi się, że bardzo kocham swojego przyszłego męża, którego poznałam na studiach”Imponowało mi to, jak bardzo jest inteligentny, oczytany, światły, opiekuje się mną i chce poszerzać moje i swoje horyzonty. Spotykaliśmy się przez około 2 lata, gdy zdecydowaliśmy, że weźmiemy ślub. Męczyło nas trochę to, że przed znajomymi musieliśmy przedstawiać się jako narzeczeni, chcieliśmy być po prostu małżeństwem.„I choć możecie w to nie uwierzyć, tak naprawdę na co dzień nie kłóciliśmy się, a funkcjonowaliśmy ze sobą w pełnej zgodzie”Wydawało mi się, że oboje zawsze dojdziemy do porozumienia i nawet z największej kłótni będziemy potrafili wyjść obronną ręką, jeśli takowa kiedyś w przyszłości się wydarzy. Nawet nie miałam pojęcia w jak ogromnym błędzie byłam… Wszystko wydarzyło się w ciągu trzech dni, gdy cały mój światopogląd, całe moje plany, marzenia i oczekiwania wobec Tomka runęły momentalnie.Nigdy o tym nie rozmawialiśmy, ale dla niego najwidoczniej wydawało się normalne, że ja przejmę jego nazwisko w trakcie ślubu. Mi się wydawało, że wspominałam o tym kiedyś, że nie chcę absolutnie przyjmować jego nazwiska tylko chcę pozostać przy swoim, ponieważ identyfikuję się ze swoją rodziną i nie chcę tracić swojej tożsamości.„Po raz pierwszy widziałam Tomka, jak wpadł w szał. Nie dało się tego opisać słowami"Próbował mi wmówić, że nie nie chcę z nim stworzyć jednostki jaką jest rodziną, że na siłę chcę być feministką, która i tak zresztą bez facetów nic nie będzie znaczyć.Te słowa zabolały mnie mocniej niż cokolwiek innego – niż najmocniejsze uderzenie w twarz. Najpierw starałam się spokojnie wytłumaczyć, że bardzo ważne dla mnie jest to, abym została przy swoim nazwisku. Nie chciałam go zmieniać, bo nie jestem samochodem, który się przerejestrowuje. I wtedy padły słowa, których się obawiałam się, ale które czułam, że i tak wypłyną:„Musisz wybierać – albo ja, albo zostajesz przy swoim nazwisku, ale już beze mnie”„Wybrałam samotność i życie w pojedynkę”Słusznie? "Wydawało mi się, że bardzo kocham swojego przyszłego męża, którego poznałam na studiach”Imponowało mi to, jak bardzo jest inteligentny, oczytany, światły, opiekuje się mną i chce poszerzać moje i swoje horyzonty. Spotykaliśmy się przez około 2 lata, gdy zdecydowaliśmy, że weźmiemy ślub. Męczyło nas trochę to, że przed znajomymi musieliśmy przedstawiać się jako narzeczeni, chcieliśmy być po prostu małżeństwem.„I choć możecie w to nie uwierzyć, tak naprawdę na co dzień nie kłóciliśmy się, a funkcjonowaliśmy ze sobą w pełnej zgodzie”Wydawało mi się, że oboje zawsze dojdziemy do porozumienia i nawet z największej kłótni będziemy potrafili wyjść obronną ręką, jeśli takowa kiedyś w przyszłości się wydarzy. Nawet nie miałam pojęcia w jak ogromnym błędzie byłam… Wszystko wydarzyło się w ciągu trzech dni, gdy cały mój światopogląd, całe moje plany, marzenia i oczekiwania wobec Tomka runęły momentalnie.Nigdy o tym nie rozmawialiśmy, ale dla niego najwidoczniej wydawało się normalne, że ja przejmę jego nazwisko w trakcie ślubu. Mi się wydawało, że wspominałam o tym kiedyś, że nie chcę absolutnie przyjmować jego nazwiska tylko chcę pozostać przy swoim, ponieważ identyfikuję się ze swoją rodziną i nie chcę tracić swojej tożsamości„Po raz pierwszy widziałam Tomka, jak wpadł w szał. Nie dało się tego opisać słowami"Próbował mi wmówić, że nie nie chcę z nim stworzyć jednostki jaką jest rodziną, że na siłę chcę być feministką, która i tak zresztą bez facetów nic nie będzie znaczyć.Te słowa zabolały mnie mocniej niż cokolwiek innego – niż najmocniejsze uderzenie w twarz. Najpierw starałam się spokojnie wytłumaczyć, że bardzo ważne dla mnie jest to, abym została przy swoim nowym nazwisku. Nie chciałam go zmieniać, bo nie jestem samochodem, który się przerejestrowuje. I wtedy padły słowa, których się obawiałam się, ale które czułam, że i tak wypłyną:„Musisz wybierać – albo ja, albo zostajesz przy swoim nazwisku, ale już beze mnie”„Wybrałam samotność i życie w pojedynkę”Słusznie?
Naukowcy nauczyli papugi dzwonić między sobą i teraz papugi nie czują się takie samotne – Naucz papugę przeklinać, a będzie przeklinać, ale naucz papugę obsługiwać smartfona, a będzie przeklinać na Zoomie. Ptaki znajdujące się pod opieką naukowców z uczelni Northeastern University, Massachusetts Institute of Technology oraz University of Glasgow nabyły nowe umiejętności posługiwania się technologią zarezerwowaną dotychczas dla ludzi. Przez kilka miesięcy badacze uczyli papugi obsługi smartfonów i tabletów w zakresie komunikowania się i można powiedzieć, że odnieśli niemały sukces. Papugi nie tylko zaczęły rozumieć, kogo mają po drugiej stronie urządzenia, ale i angażowały się w „rozmowy" z ptakami, z którymi odbywały sesję, a im więcej się ze sobą komunikowały, tym bardziej zacieśniały ze sobą więzi. 000000
–
Samotny Kamil – Kamil15 godz -Wygląda na to że kiedy w autobusie jest miejsce tylko obok mnie i obokśmierdzącego menela, człowiek myśli sobie "Nie taki znowu menel, otbezdomny, włóczęga, podróżnik zawadiaka, usiądę sobio koło tegoposzukiwacza przygód."Lubię to - Komentarz Udostępnij8 osób lubi to.
To smutne, gdy jedyną osobą, która pamięta o twoich urodzinachjesteś ty sam – 3000
Sztuką jest być samemu i nie czuć się byle kim, kiedy wszyscy kogoś mają – ]]]
Właśnie wszedłem do pustego mieszkania i przywitała mnie cisza. Boże, jakie to zajebiste uczucie,chcę więcej – ww
W Korei Południowej samotni młodzi ludzie dostaną od rządu 500 dolarów miesięcznie, aby spróbowali poukładać sobie życie i wrócić do społeczeństwa – Wsparcie ma pomóc w osiągnięciu "emocjonalnej stabilności oraz w zdrowym rozwoju". Będzie ono przysługiwał samotnym osobom w wieku od 9 do 24 lat, zarabiającym poniżej średniej krajowej inteCHM
Źródło: https://www.polsatnews.pl/wiadomosc/2023-04-1…
Jestem singlem, bo nienawidzę ludzi. Chcę jednak znaleźć osobę, której bym nie nienawidził, ale która też nienawidzi ludzi, lecz nie nienawidzi mnie. Czy ja wymagam wiele? –
– JukinTD
0:34
– 3333931eeJa:
Znam wiele osób i wiele osób zna mnie, ale grono moich bliskich znajomych jest małe i zazwyczaj jestem sam –
Wszedłem do pustego mieszkania. Wszędzie cisza. To jest takie zajebiste uczucie. Chcę więcej – zajebioza
–
Wszystko wokół występuje w parach – poduszki w sypialni, palniki w kuchence, a nawet baterie w latarce. Samemu może i dobrze się mieszka, ale zasypia fatalnie –
Kary z dzieciństwa stały się moim hobby w dorosłym życiu –
Chcę tylko chwilę pobyć sam! –
0:21
Dziewczyno, nie wkurzaj się przy świątecznym stole o pytania typu: "Masz jakiegoś kawalera?" – Pomyśl, że inne mają znacznie gorzej. Są takie, które słyszą pytania w stylu: "Masz już na oku jakiegoś tatusia dla swoich bąbelków?"
Źródło: https://pixabay.com/pl/photos/gor%c4%85ca-cze…
Samotność jest domeną silnych – Słabi zawsze trzymają się w grupie
Problemów, których nie masz,gdy żyjesz w samotności –