Momencik, trwa przetwarzanie danych   Ładowanie…

Szukaj



Znalazłem 198 takich demotywatorów

Przygotowanie aktora do smutnej sceny –
0:30
–
– GERALD biznesmen Austriacki biznesmen zeznał w prokuraturze, że na żądanie Jarosława Kaczyńskiego dostarczył kopertę z 50 tys. dla ks- Sawicza z Rady Instytutu im. L Kaczyńskiego, bo „zanim podpisze [uchwałel trzeba mu zapłacić" „Jarosław Kaczyński powiedział mi, że musi mieć jeszcze podpis księdza, który jest członkiem rady tej fundacji, ale powiedział, że zanim ten ksiądz podpisze, to trzeba mu zapłacić. Chodzi o pana Rafała Sawicza. Zapytałem Jarosława Kaczyńskiego. ile musimy mu zapłacić, a on odpowiedział, że prawdopodobnie 100 nys. zł. Powiedziałem, że nie mam takich pieniędzy i muszę je wyłożyć z własnej kieszeni, i mogę zebrać 50 tys., a resztę zapłacimy mu, jak dostaniemy kredvî [z Banku Pekao SA na przygotowanie inwestycji], a ja otrzymam swoje honorarium Ktoś z Nowogrodzkiej do mnie zadzwonił, nie wiem kto, że powinienem podjqć łe 50 tys. z banku z mojego prywatnego konta i zawieźć je na Nowogrodzką. Zaniosłem kopertę z pieniędzmi na Nowogrodzką, nie pamiętam dokładnie, komu przekazałem kopertę z pieniędzmi, ale przypominam sobie, że Jarosław Kaczyński tę kopertę miał w ręku. Więc mieliśmy już podpisane uchwały, czyli była zgoda". Do zeznania dołączony jest "druk z konra Austriaka w Banku Pekao SA z adnotacją o pobraniu gotówki 7 lutego 2018 r. Birgrellner dodał, że świadkiem opisanych przez niego wydarzeń była jego żona, powiązana rodzinnie z Kaczyńskim. (I) Dlaczego zanim ks. Sawicz miał podpisać uchwałę, trzeba mu było zapłacić? Zgodnie ze statutem fundacji, członkowie Rady pełnią funkcje społecznie, Ia co miał wiec otrzymać 100 rys, Ił cły choćby „tylko" 50 tys.? (2) jako świadek Birgfellner musi mówić prawdę- Na mocy art. 233 Kodeksu Karnegow razie „zeznania nieprawdy lub zatajenia prawdy" podlegałby karze pozbawienia wolności nawet do 8 lat. Jeśli Austriak powiedział nieprawdę, TO czy Jarosław Kaczyński zawiadomi prokuraturę, że Birgfellner złożył fałszywe zeznania?
Źródło: http://wyborcza.pl/7,75398,24460147,tasmy-kac…
Rodzice zajmijcie się sportowym wychowaniem dzieci sami! – Apel do rodziców Chcecie mieć zdrowe dzieci — zajmijcie je sportem sami, nie liczcie na szkołę! Moje dziecko chodzi do podstawówki, od października praktycznie może z 3 razy mieli wf. Czemu? Na początku rocznica powstania szkoły - akademia, trzeba robić próby, oczywiście w czasie wf-u, bo najmniej ważny i na sali gimnastycznej, bo największa, koniec października i w listopadzie -wszak Rok Niepodległości, zaraz po — przygotowanie do Barbórki, teraz — Dzień Babci i Dziadka — sala zajęta. Nie wiem, czy od początku roku miał choć 6 wuefów. Sam go męczę i wysłałem go na jego ulubioną piłkę. Albo sami ruszymy nasze dzieci, alo szkoła je dobije, a potem zacznie się pieprzenie o tym, że są "za ciężkie tornistry", "MEN nie dba o kulturę fizyczną dzieci", "Wf ma za stary program, trzeba opracować nowy" i dziesiątki innych bzdetów. A wystarczy nie wyżynać lekcji na naukę imprez. No i nie pisać dzieciakom usprawiedliwień z wf na proźbę. Dbajcie o nich, czasem nawet wbrew ich woli, jak dorosną i zmadrzeją, podziękują
Źródło: Własne
Christian Bale przygotowuje się do roli: przybiera na wadze, chudnie, zapuszcza włosy, goli się na łyso, znowu chudnie prawie umierając z głodu, uczy się sztuk walki – Karolak przygotowuje się do roli: zmienia gacie, albo i nie
Odpowiednie przygotowaniedo kąpieli jest najważniejsze –
Kiedy inżynier weźmie się za przygotowanie sadzonego jajka –
–
Może to było przygotowanie do "kuchennych rewolucji..." – Przyczyną rodzinnej awantury stało się jedzenie, które nie przypadło do gustu mężowi. Nikt jednak nie przypuszczał, że wyrzucony z 4. piętra talerz trafi w auto sąsiada i wywoła całą serię nieszczęśliwych zdarzeń. Teraz mężczyźnie grozi do 5 lat więzienia."Latający talerz" to wynik kłótni pomiędzy małżonkami spowodowanej niesmacznym jedzeniemDopiero na komisariacie zbadano zawartość alkoholu w organizmie 31-letniego awanturnika. Pomiar wykazał ponad 1,5 promila alkoholu we krwiNareszcie ktoś potwierdził istnienie latających talerzy...
– Marcin Sikorski Przez ostatnie 26 lat próbowałem rzucić kibicowanie. Udało się w 10 minut. Pierwszy raz próbowałem rzucić w 1992. Tak w ogóle, to było pierwsze coś, co próbowałem w życiu rzucić. Miałem niecałe 8 lat i po przegranej piłkarzy w finale olimpisjkim zabarykadowałem się w swoim pokoju, ryczałem całą noc i ku przerażeniu rodziców nikogo nie chciałem wpuścić. Potem próbowałem rzucić próbując kolejnych metod. Metoda na Smudę, na Fornalika, metoda na „nie wejście", na „nie wyjście", na polską ligę, na zmarnowane kariery Polaków za granicą, na korupcję, na brak klasy, na kontuzję Marka Citki, na afery alkoholowe. Próbowałem też metody „na inne dyscypliny". Najbliżej wyciągnięcia mnie z nałogu była ukochana siatkówka. Ale jak oglądać siatkówkę, jak nikt z Tobą nie chce siatkówki oglądać? ("bo co to za sport?") Byłem kibicem przeżywająco-analizującym. Przeżywałem zawsze minimum dwa dni. Minimum dwa dni po meczu nie pracowałem. Symulowałem (przepraszam moich byłych pracodawców oraz obecnych wspólników), bo zajęty byłem czytaniem wszystkich możliwych analiz. Każdego możliwego eksperta i nie-eksperta. W każdym języku, który znam (czyli łącznie dwóch). lm bardziej rozumiałem przyczyny porażki, tym bardziej się uspokajałem, bo byłem pewny, że w sztabie na pewno też rozumieją i będzie lepiej. I się uspokajałem i wracałem. Tu brameczka, tam newsik, i ani się obejrzałem - znów siedziałem przed telewizorem. #Wtem! Po 26 latach nieskutecznego rzucania. nastąpiło 10 minut, po których wiem, że zerwałem z nałogiem na trwałe. Jak palacz, który dowiedział się, że ma raka lub prawie-raka i już wie, że nie potrzebuje żadnych cukierków, gum, terapii. Po prostu wie, że więcej nie zapali. Tak ja wiem, że nigdy więcej nie obejrzę meczu polskich piłkarzy. Dlaczego? Bo przekonałem się, że polskim piłkarzom chodzi o coś innego niż mnie. Że inaczej rozumiemy „honor". (Nie mówię że ja lepiej, oni gorzej. Inaczej.) Dla mnie punkt honoru jest wart więcej niż trzy punkty w tabeli (które nic nie dają). Oglądałem ostatni mecz Polaków na Mundialu nie po to, żeby oglądać zwycięstwo. Chciałem zobaczyć, że skoro zawiodło (niepotrzebne skreślić, potrzebne dopisać): przygotowanie taktyczne, mentalne, fizyczne - to nie zawiedzie to, co najważniejsze - chęć pokazania kibicom że im naprawdę ZALEŻAŁO. Tymczasem po ostatnich 10 minutach meczu Polska-Japonia prawie zwymiotowałem. Wrażenie było tym silniejsze, że dzień wcześniej widziałem Koreańczyków, którzy -wydawało się - za chwilę będą pluć krwią albo wylądują na SORze, a mimo to biegali jak szaleni do 99 minuty. Byłem w takim szoku, że pobiegłem szukać pocieszenia w mediach i w głosie ludu. Chciałem przeczytać o skandalu. o wstydzie, o kompromitacji, o zaprzeczaniu idei sportu. #Tymczasem: „Honor uratowany" (gazeta.pI) „Polska zachowała twarz" (Onet) „Resztki honoru uratowane" (tvn24.p1) „Honor obroniony"(Przegląd Sportowy) itd. W akcie rozpaczy postanowiłem napisać coś w jedynym medium, jakie mam Opublikowałem więc post na "Nagłówkach" o tym. że ostatnie 10 minut meczu Polska -Japonia, to największy wstyd w historii polskiego sportu i... czekałem na popierające komentarze ludzi, którzy czują to, co ja. Okazało się. że jest odwrotnie. Okazało się, że masa Polaków cieszy się z trzech punktów, ze zwycięstwa. Oraz że to Japonia grała nie fair... I że jak mi nie pasuje to mam iść biegać w 40 stopniowym upale. Potem przeczytałem wypowiedzi trenera i piłkarzy. Pomijając Łukasza Fabiańskiego wyszło na to, że jestem typowym Polaczkiem-krytykantem, bo przecież wygrali, a TAKI BYŁ CEL, więc o co mi kurwa chodzi? Okazało się więc, że po prostu nie pasuję ani do naszej drużyny piłkarzy (mentalnie) ani do drużyny kibiców. I tyle. Nikt po mnie płakał nie będzie, a i mnie już nie żal. Wyłączyć w 10 minut emocje i poczucie wspólnoty komuś, kto przez 26 lat przeżywał coś równie mocno jak własne życie osobiste, to duża sztuka. Polskiej kadrze A.D.2018 udało się to. PS. Proszę zrobić sobie screen tego wpisu. Jeśli ktoś przyłapie mnie kiedykolwiek na oglądaniu polskiej kadry - stawiam kolejkę.
– Stanisław Pięta@stpietaminCzy widzisz jakieś słabości mojego planulikwidacji terroryzmu w Europie? Chodzi mi opierwsze wraženiePlan usunięcia zagrożenia terrorystycznego wEuropie1. Umowa z Namibią, RPAAngolą lubMozambikiem dot.przesiedlenia2. Budowa miasteczka dla przesiedlonych3. Wprowadzenie stanu wyjątkowego naterytorium zagrozonym terrorem4. Otoczeniem kordonem wojskowym częściterytorium5. Przeszukanie otoczonej części terytorium6. Zatrzymanie w trakcie przeszukaniapodejrzanych o sprzyjanie terroryzmowi7. Przygotowanie wyroków wojskowego sądudoraźnego o przesiedleniu.8. Przewiezienie podejrzanych do najbliższegoportu morskiego9. Zaokrętowanie podejrzanych na statekwięzienny10. Transport podejrzanych do miejscadocelowego pobytu miasteczikPozdrawiam)
– ks. Franciszek Głód @KsFranciszek • 5 godz. I Normalny rytm działania i życia mężczyzny to: najpierw dosyć długie przygotowanie, intensyfikacja motywacji, później maksymalne zaangażowanie i wytężona praca, a następnie czas relaksu i odpoczynku. Mądra żona potrafi ten naturalny rytm odpowiednio zagospodarować. ks. Franciszek Głód @KsFranciszek • 5 godz. Mężczyzna często po skończonej pracy czuje się bardzo wyczerpany. Potrzebuje pochwały, odpoczynku, nie można go zaraz angażować do następnej pracy. Trzeba cierpliwie poczekać. Żony powinny o tym wiedzieć! ks. Franciszek Głód @KsFranciszek • 5 godz. Często mężczyzna bardzo długo mobilizuje się do rozpoczęcia zadania, robiąc wrażenie jakby był leniwy. Gdy jednak rozpocznie działanie, wówczas angażuje się do końca. Wszystko inne w tym momencie jest mniej ważne.
"Normalny rytm działania i życia mężczyzny to: najpierw dosyć długie przygotowanie, intensyfikacja motywacji, później maksymalne zaangażowanie i wytężona praca, a następnie czas relaksu i odpoczynku." – Tak dokładnie mam!
Źródło: http://wiadomosci.gazeta.pl/wiadomosci/7,1148…
To zdjęcie pokazuje prawdziwą siłę miłości – Historia ta opowiada o miłości, której siła może przetrwać wszystko. Wzruszająca fotografia przedstawia męża trzymającego w ramionach swoją żonę, u której zdiagnozowano demencję.Choroba Phyllis Feener zdiagnozowana została w 2012 roku, miała wtedy 52 lata. Jej rodzina początkowo sądziła, że były to po prostu zaniki pamięci spowodowane menopauzą, jednak po wykonaniu badań medycznych, okazało się że kobieta cierpi na wczesne stadium demencji.Gdy sytuacja była już jasna, mąż Phyllis zrezygnował z dotychczasowego zajęcia, na rzecz pracy w domu, wszystko po to, aby zawsze móc być przy chorej żonie. Był przy niej przez cały czas, reagując na ból, smutek czy poczucie samotności. Zorganizował też zbiórkę funduszy, na opiekę nad żoną w przyszłości.Mój tata troszczy się o nią w pełnym wymiarze godzin. Ona nie zawsze pamięta jego imię, ale wie, że jest z nim bezpieczna – napisała ich córka na Twitterze.Wpis córki Phyllis zyskał dużą popularność na Twitterze, wiele osób życzy rodzinie wszystkiego najlepszego, dzieląc się przy tym swoimi własnymi historiami o opiece nad krewnymi.Neurolodzy twierdzą, że nie ma lekarstwa na demencję, przepisane leki tylko spowalniają postęp. Aktualnie choroba Phyllis postąpiła do tego stopnia, że nie może ona pozostawać sama. Kobieta nie jest w stanie wykonywać prostych czynności, takich jak przygotowanie śniadania czy ubranie się. Ma problemy z zebraniem myśli, zapomina imiona członków rodziny.Para nie wie, ile jeszcze będzie mogła być razem i jak będzie wyglądać ich dalsze życie. Wiedzą jednak jedno, chcą przejść przez to razem.Nie wiemy, ile czasu będziemy mieli z Phyllis – zależy to tylko od tego, jak szybko będzie postępować jej choroba – czytamy na stronie GoFundMe. – To może być dwa lata, może to być dwadzieścia lat. Tak czy inaczej, będzie to ciągła podróż i potrzebujemy pomocy w nadchodzących latach – dodaje rodzina.Historia ta pokazuje, jak ogromna jest siła prawdziwej miłości, która przetrwać może każde, nawet najbardziej okrutne zrządzenie losu
Czy to koniec pięknych, białychi długich sukien ślubnych? – Seksowny (bo jak to inaczej określić) kostium hiszpańskiej firmy stawia na piękno, wygodę i przede wszystkim „nieco” bardziej wyzywający styl jednocześnie – w końcu nie bez powodu niektórzy nazywają ten kostium „bitch wedding dress”. Przygotowanie nowej, ślubnej kreacji zajęło krawcom 244 godziny! Zważywszy na fakt, że zdobi ją aż 200 pięknych kryształków, to chyba wcale nie tak długo.Z pewnością należałoby się zastanowić, czy krewni, najbliższa rodzina, a przede wszystkim pan młody, chcieliby oglądać przed ołtarzem niemal całkowicie nagą pannę młodą.Kostium zdecydowanie bardziej nadaje się do klubu nocnego niż na weselne przyjęcie (nie mówiąc już o Kościele). Mimo wszystko wybór należy do kobiet. Stąd też pytanie:Drogie Panie, czy któraś z Was zdecydowałaby się na tak odważną kreację?

Zmęczona mama napisała list do męża. Chciała, żeby wiedział, co myśli o jego zachowaniu:

Pokaż cały obrazek…
Zmęczona mama napisała list do męża. Chciała, żeby wiedział, co myśli o jego zachowaniu: – Drogi mężu,Potrzebuję. Więcej. Snu.Ostatnia noc była dla Ciebie ciężka. Poprosiłam cię, abyś obserwował dziecko, abym mogła wcześniej się położyć. Dziecko płakało. Zawodziło bardzo mocno. Słyszałam je z góry i miałam serdecznie dość. Zastanawiałam się, czy zejść na dół i Ci pomóc, ale wybrałam sen.Przyszedłeś do pokoju 20 minut później z dzieckiem wciąż rozpaczliwie płaczącym. Włożyłeś je do gondoli i położyłeś bliżej mojej strony łóżka. Poważnie? Już miałam zacząć krzyczeć i dać Ci popalić. Zajmowałam się dziećmi cały dzień. CAŁY DZIEŃ. Ty miałeś tylko zająć się nimi przez kilka godzin wieczorem i utulić do snu.Zaledwie kilka godzin cennego snu. Czy to zbyt wiele?!Wiem, że oboje obserwowaliśmy, jak nasi rodzice spełniają typowe role matki i ojca. Obie nasze matki były głównymi opiekunami, a nasi ojcowie byli względnie nieobecni. Byli wspaniałymi ojcami, ale nie oczekiwano, że spędzą dużo czasu, zmieniając pieluchy, że będą karmić, opiekować się dzieckiem. Nasze matki były superboahterkami, które zajmowały się całą rodziną. Gotowanie, sprzątanie i wychowywanie dzieci. Każda pomoc od taty była mile widziana, ale nieoczekiwana.Widzę, że każdego dnia coraz bardziej wchodzimy w tę dynamikę rodziny. Moim obowiązkiem jest wyżywienie rodziny, utrzymanie domu w czystości i dbanie o dzieci, nawet gdy wracam do pracy. Winię siebie też za to, że tak się dzieje. Sama się na to zgodziłam… I to nie jest tak, że mam z tym problem, bo chcę tego. Bez urazy, ale nie jestem pewna, czy chcę wiedzieć, jak wyglądałaby tygodniowe wyżywienie rodziny w Twoim wydaniu. To nie o to chodzi.Widzę też moich przyjaciół i inne mamy robiące to wszystko i robiące to dobrze. Wiem, że to widzisz. Jeśli mogą sobie z tym poradzić, a nasze matki zrobiły to tak dobrze dla nas, dlaczego ja nie mogę? Może nasi przyjaciele tylko udają tak przed nami, a potajemnie w domu mają tak samo? Może nasze mamy cierpiały w milczeniu przez lata i teraz, trzydzieści lat później, po prostu nie pamiętają, jak ciężko było naprawdę. A może, i to jest coś, co krytykuję każdego dnia, po prostu nie jestem tak wykwalifikowana jak wszyscy inni dookoła. I dlatego tak bardzo potrzebuję Twojej pomocy. Bo kogo innego mam o to prosić?I może nie mam tego macierzyńskiego instynktu, o którym tyle się mówi?! Powinno mi być łatwiej, bo jestem kobietą i wychowanie dzieci mam we krwi? Jednak jestem tylko człowiekiem. Chodzę do pracy tak samo jak Ty, śpię mniej niż Ty, bo zajmuję się dodatkowo dziećmi. Rano, potrzebuję cię, żebyś przygotował nasze małe dziecko, abym mogła zaopiekować się starszym i zrobić dla nas śniadanie i wypić filiżankę kawy. I nie, przygotowanie malucha nie oznacza usypianie go przed telewizorem. Oznacza to upewnienie się, że załatwił się, że zjadł, że się napił i że się dobrze czuje.Wieczorem potrzebuję też godziny, aby zająć się chwilę sobą – chyba chcesz mieć zadbaną żonę? Potrzebuję Cię i proszę, pomóż mi. W weekendy potrzebuję więcej przerw. Ty wychodzisz na piwo z kumplami, na kolacje z pracy i na przejażdżki autem. Ja też tego potrzebuję. Nawet jeśli będzie to tylko samotny spacer do sklepu lub wypad na basen. Czemu nie zaproponujesz mi sam tego, a ja potrafię powiedzieć Ci: „Kochanie, wyjdź na piwo”. Oczekuję tego samego od Ciebie. Zacznij sam odkładać rzeczy na miejsce, bez mojej sugestii. Potrzebuję Twojej pomocy.Na koniec muszę usłyszeć, że jesteś wdzięczny za wszystko, co robię. Chcę wiedzieć, że zauważyłeś, że pranie jest gotowe i przygotowano miłą kolację. Chcę wiedzieć, że doceniasz to, że karmię piersią przez wszystkie godziny i przygotowuję to mleko na godziny, gdy jestem w pracy. Mam nadzieję, że zauważysz, że nigdy nie prosiłam Cię, abyś został w domu i zrezygnował ze swoich pasji i realizowania się w pracy. Nie dam rady sama i tak, wymachuję do Ciebie białą flagą i przyznaję, że jestem tylko człowiekiem. Mówię ci, jak bardzo cię potrzebuję, i jeśli będę kontynuować to wszystko w takim tempie jak do tej pory, nie dam rady i odejdę. A to zraniłoby mnie, dzieci i Ciebie. Bo spójrzmy prawdzie w oczy: ty też mnie potrzebujesz.
– Spotykaszporuszający sieobiekt.TRYB: SKUPIENIEetuisted doadlesつフObiekt nadal sieporusza.TRYB: WIĘKSZESKUPIENIEekt nadal sięObiekt nadal sie porusza. OTRYB: MAKSYMALNESKUPIENIE.PRZYGOTOWANIE( DO ZADANIACIOSUObiekt przestaje sieruszaC.TRYB: WYJ*BANE
–
–
Z czego wynikają takie ceny? – Z odpowiedzią od razu pośpieszył rzecznik 21. Bazy Lotnictwa Taktycznego, który zdradził, że żołnierze ponoszą tylko koszt zakupu produktów, co wiąże się z tym, że nie płacą za przygotowanie, obsługę, podatki i miejsce, w którym dania są gotowane. Poza tym żołnierze nie mogą wnosić na teren jednostki swojego jedzenia, dlatego mają do wyboru tylko to, co przygotowano dla nich na stołówce