Momencik, trwa przetwarzanie danych   Ładowanie…

Szukaj



Znalazłem 64 takie demotywatory

 –  W imieniu mieszkańców bloków przy ul. OlszewskiejKOLEJNY RAZ uprzedzamy sąsiadów, posiadających bogatorozwinięte życie erotyczne:1. Nie każdy mieszkaniec tych bloków chce uczestniczyć wceremoniale Państwa stosunku, toteż proszę o dyskrecję wtrakcie jego wykonywania2. Niech sąsiadka/kurtyzana nie drze gęby jak orangutan wśrodku nocy.(23/24 lipca była to godzina 2-ga w nocy)3. Blok to nie opera, w której swobodnie można przechodzićdo wysokiego ,,C" i oczekiwać na oklaski udanegoorgazmu!4. Jeżeli sąsiadka padła ofiarą gwałciciela- niech wezwiePolicje, gdyż słychać tylko kobietę i walące lóżko, lub coś wtym stylu.5. To jest stały numer, który nudzi i jest coraz bardziejženującyJeżeli bed.ie się powtarzał sami wyciągniemykonsekwencję-jest to zakłócanie Ciszy Nocnej i Mirudomovrego.Z brakiem szacunku-Sąsiedzi

17 inspirujących ludzi, których siła woli zasługuje na nasze oklaski (18 obrazków)

Pies wchodzi na scenę, zakłóca występ orkiestry podczas koncertu w Turcji i dostaje od publiczności gromkie oklaski –
Źródło: włącz głos
Ludzie są dziwni – Mają pod nosem operę za darmo i narzekają W imieniu mieszkańców bloku uprzejmie zwracam się z prośbę do sąsiadów mających bogatorozwinięte Zycie erotyczne :1. Nie każdy mieszkaniec bloku chce uczestniczyć w ceremoniale Państwa stosunku, proszęwięc o nieco większą dyskrecję w czasie jego wykonywania.2. Blok to nie opera, w której swobodnie można przechodzić do wysokiego "C" i oczekiwaćna oklaski udanego orgazmu!3. To jest stały numer który powoli zaczął nudzić i stał się żenujący, podobnie jak forma itreść tej prośby.SĄSIEDZI

Słabość

Słabość –  Warto być w czymś wybitnie słabym.Bo w końcu, jak to się uda (tak nawet nie najlepiej), to wszyscy będą bić brawo!

Wzruszająca opowieść kobiety o niezwykłej więzi między siostrą a bratem:

Wzruszająca opowieść kobiety o niezwykłej więzi między siostrą a bratem: – Dorastałam w odległej górskiej miejscowości. Każdego dnia moi rodzice od świtu do nocy pracowali w polu. Mieliśmy bardzo mało pieniędzy i starczało tylko na bieżące potrzeby.Pewnego dnia chciałam kupić sobie chustkę. Wszystkie dziewczyny ze wsi takie nosiły, więc nie chciałam być gorsza. Ukradłam pieniądze z portfela ojca. On od razu zauważył kradzież i zapytał mnie oraz mojego brata kto to zrobił. Nie przyznałam się, bo się go zwyczajnie bałam. Był zły i powiedział, że skoro nie ma winnych, oboje poniesiemy karę. Nagle mój młodszy brat podniósł rękę i powiedział, że to on je ukradł. Płakałam całą noc, a mój mały braciszek trzymał mnie za rękę i uspokajał.„Przestań płakać. Trudno, stało się. Czasu nie cofniesz” — pocieszał mnie.Nigdy nie zapomnę wyrazu jego twarzy. Miał wtedy 8 lat a ja 11. Przez długo nienawidziłam siebie za to, że nie miałam odwagi się przyznać. Lata mijały, a ja pamiętałam tę sytuację tak, jakby wydarzyła się wczoraj.Kiedy mój brat był w ostatniej klasie szkoły średniej, został przyjęty do wyższej szkoły w mieście. W tym samym czasie ja już studiowałam na uniwersytecie. Któregoś dnia usłyszałam rozmowę mojego ojca z matką. Palił papierosy jeden za drugim i pytał ją, czy obie pociechy mają równie dobre stopnie.Matka ze łzami w oczach odpowiedziała:„A jakie to ma znaczenie, przecież nie mamy pieniędzy, aby opłacić edukację ani córki, ani syna?”Wtedy zjawił się brat i powiedział, że nie zamierza kontynuować nauki. Stwierdził, że przeczytał już wystarczająco książek. Ojciec był wściekły i zaczął na niego krzyczeć. Po czym udał się prosić mieszkańców wsi, żeby pożyczyli mu pieniądze na opłacenie czesnego.Wrócił z niewielką sumą i zaczął przekonywać mojego brata:„Chłopie musisz kontynuować naukę. Jeśli tego nie zrobisz, nigdy nie uciekniesz od ubóstwa. Chcesz, aby spotkał cię taki los jak mnie?”Następnego ranka brat opuścił rodzinny dom. Zabrał ze sobą tylko kilka wysłużonych ubrań. Obok mojego łóżka zostawił notatkę: „Siostra, skończenie uczelni nie będzie łatwe! Odchodzę, aby znaleźć pracę. Wyślę ci pieniądze na studia.”Trzymałam ten kawałek papieru w dłoniach i płakałam. Z pieniędzy pożyczonych przez ojca oraz tych, które wysłał brat (nosił cement na budowie) udało mi się skończyć rok na uniwersytecie. Miałam wówczas 20 lat, a mój brat 17.Pewnego dnia uczyłam się w moim pokoju w akademiku. Współlokator przyszedł i powiedział, że ktoś ze wsi czeka na mnie przed budynkiem. Wyszłam i zobaczyłam brata. Całe jego ciało pokryte było brudem i cementem. Zapytałam, dlaczego nie powiedział koledze, że jest moim bratem. On odpowiedział z uśmiechem:„Tylko spójrz na mnie. Co on by sobie pomyślał, gdybym się przyznał, że jesteśmy rodziną?! Pewnie wszyscy śmialiby się z ciebie.” Byłam tak poruszona, że moje oczy napełniły się łzami. Przez ściśnięte gardło powiedziałam:„Nie obchodzi mnie, co powiedzą ludzie. Jesteś moim bratem bez względu na to, gdzie pracujesz i jak wyglądasz.”Znowu się uśmiechnął i wyjął z kieszeni spinkę. Przypiął mi ją do włosów i wyszeptał:„Widziałem, że wszystkie dziewczyny w mieście takie noszą. Pomyślałem, że ty też powinnaś taką mieć. W końcu nie jesteś od nich gorsza.”Wtedy nie mogłam się już opanować. Rzuciłam się mu ramiona i oboje zaczęliśmy płakać. Mieliśmy wówczas po 20 i 23 lata.Wyszłam za mąż i nadal mieszkałam w mieście. Mąż wielokrotnie prosił moich rodziców, aby się do nas przenieśli, ale oni nie chcieli o tym słyszeć. Mówili, że w mieście nie mają czego szukać.Mój ukochany był dyrektorem fabryki, w której pracował brat. Zaproponował mu, żeby został kierownikiem, ale on odrzucił jego propozycję. Pewnego dnia dotknął przewodów i został porażony prądem. Wylądował w szpitalu. Gdy go odwiedziliśmy, zapytałam, dlaczego nie przyjął posady kierownika. Gdyby to zrobił, dziś nie leżałby w ciężkim stanie w szpitalu. On z poważną miną odpowiedział:„Pomyśl o swoim mężu. Posądzono by go o to, że załatwił mi stanowisko. Przecież ja nie mam odpowiedniego wykształcenia.”Miałam wówczas 29 lat, a mój brat 26.Mój kochany braciszek ożenił się rok później z dziewczyną z naszej wioski. Podczas uroczystości poproszono go, by powiedział, kogo najbardziej kocha i szanuje. Nie zastanawiając się ani sekundy wykrzyczał: moja siostra jest dla mnie najważniejsza. Chwilę później opowiedział pewną historię, której ja kompletnie nie pamiętałam.Kiedy byliśmy dziećmi, musieliśmy pokonać sporo kilometrów, aby dojść do szkoły. Szczególnie trudno było w zimie. Wówczas szliśmy aż 2 godziny. Któregoś dnia wracaliśmy razem, a ja zgubiłem rękawiczkę. Moja starsza siostra podarowała mi swoją. Sama miała tylko jedną i strasznie zmarzła w rękę. Kiedy doszliśmy do domu i usiedliśmy przy stole, była tak przemarznięta, że nie mogła utrzymać sztućców. Wtedy przysiągłem sobie, że mimo że jestem od niej młodszy, zrobię wszystko, by była szczęśliwa.Oklaski wypełniły całą salę. Wszyscy goście patrzyli na mnie, a ja nie wiedziałam co powiedzieć. Wydusiłam z siebie tylko tyle, że jeśli jest na świecie jakiś mężczyzna, któremu jestem cokolwiek winna, to jest to właśnie mój brat.
Oto jedna z nierozwiązanych zagadek dzieciństwa – Ktoś mi wyjaśni w jaki sposób to mierzyło głośność oklasków?
Zawsze bądź czujny jak student przy otwieraniu lodówki –  Zawsze bądź czujny  jak student przy otwieraniu lodówki –
Na każdym apelu szkolnymw czasie przemówień... –
Proszę o oklaski dla tych głąbów, którzy zablokowali mnie na facebooku, usunęli ze znajomych – a teraz oglądają mój profil z konta znajomego Proszę o oklaski dla tych głąbów, którzy zablokowali mnie na facebooku, usunęli ze znajomych – a teraz oglądają mój profil z konta znajomego
Na tym polega demokracja, że można klaskać, ale można też gwizdać – Jak polityk jest dobry, to witają go oklaski Komorowski w Lublinie. Gwizdy i krzyki na pl. Litewskim"Precz z komuną i Komorem", "Do widzenia" czy "Wejdź na krzesło" - te i inne okrzyki powitały Bronisława Komorowskiego podczas spotkania wyborczego na placu Litewskim w Lublinie. Grupa ludzi próbowała przekrzyczeć prezydenta. Ubiegający się o reelekcję Komorowski nie pozostał dłużny oponentom.Chciałem podziękować, że w niełatwych warunkach chcecie wyrazić poparcie dla mojej kandydatury. Dzięki takim zachowaniom będziecie wiedzieli, między kim a kim wybierzecie 10 maja - mówił prezydent, który przeklinających pod jego adresem nazwał "specjalistami od kur".
Bijcie brawo albo podniosę wiek emerytalny do 70. roku życia –
Świat potrzebuje więcej tak życzliwych i poczciwych ludzi jak ten pilot – Nawet w ciężkich chwilach potrafił sprawić, że pasażerowie poczuli się odrobinę lepiej i bezpieczniej Pewna pasażerka linii Germanwings podzieliła się swoimi wrażeniami z lotu do Kolonii na Facebooku Germanwings Jej lot miał miejsce tylko jeden dzień po tym, jak drugi pilot Andreas Lubitz doprowadził do katastrofy samolotu, samowolnie naprowadzając maszynę na szczyty Alp.„Wczoraj o 8:40 rano wsiadłam do samolotu linii Germanwings z Hamburga do Kolonii z duszą na ramieniu”. Ale kapitan nie tylko powitał każdego pasażera osobiście, lecz także wygłosił krótką przemowę przed startem. Nie z kokpitu - mówił, stojąc przed nami w kabinie. Mówił o tym, jak ten nieszczęśliwy wypadek wpłynął na niego i całą załogę. O tym, że choć cały zespół przeżył ogromną traumę, znajdujący się na pokładzie personel pracuje z własnej woli. Mówił o swojej rodzinie, o rodzinach personelu pokładowego i o tym, że zrobi wszystko, by dziś wieczór bezpiecznie powrócić do domu. Na pokładzie panowała absolutna cisza. A chwilę później rozległy się głośne oklaski. Wszyscy chcieliśmy podziękować temu pilotowi. Doskonale zrozumiał, co każdy z nas przeżywa i znalazł w sobie odwagę, by dodać nam otuchy w związku z tym lotem”
Piękny gest polskich piłkarzy ręcznych! –

Brawo!

Brawo! –
Kierowca tym razem nie klaskał, bo to jemu oklaski się należą – W piątkowy wieczór do nietypowego zdarzenia doszło w autobusie biłgorajskiego PKS jadącego z Lublina do Lubaczowa.Jedna z pasażerek zaczęła rodzić. Wszyscy pasażerowie uciekliz autobusu, ale kierowca zachował zimną krew i odebrał poród
Reakcja moich rodziców, kiedy zdarzy mi się wstać przed godziną 14 –  Reakcja moich rodziców, kiedy zdarzy mi się wstać przed godziną 14 –
Gdy usłyszałem – że jamajska drużyna bobslejowa przyjedzie na igrzyska w Soczi Gdy usłyszałem – że jamajska drużyna bobslejowa przyjedzie na igrzyska w Soczi
Nie trzeba wiele  – Żeby wywołać uśmiech na czyjejś twarzy
Brawo maturzysto! – Znowu tu siedzisz, zamiast ryć do matury Brawo maturzysto! – Znowu tu siedzisz, zamiast ryć do matury
Źródło: Wewnętrzna potrzeba mobilizacji kwiatu młodzieży polskiej.