Aktualizacja sytuacji 91-letniej Pani Marii, której historia poruszyła serca internautów – Na ten moment zebrano już 300 tysięcy złotych w zbiórce pieniędzy i wkrótce środki zostaną przekazane kobiecie. Poza tym zgłosiła się firma, która zgodziła się za darmo wymienić jej nieszczelne okna. Szacunek dla wszystkich ludzi dobrej woli! ⑥goniec.pl @petecki.eu Aktualizacja sytuacji 91-letniej Pani Marii, której historia poruszyła serca internautów N…
Inżynierowie ze Szwecji opracowali strój, który dzięki elektro-stymulacji umożliwia normalne funkcjonowanie ludziom dotkniętym chorobą Parkinsona czy tym po udarze – Inżynierowie ze Szwecji opracowali strój, który dzięki elektro-stymulacji umożliwia normal…
NIE oczekuję od listonosza że dostarczy mi zakupy spożywcze. OCZEKUJĘ, że dostarczy mi przesyłkę. – NIE oczekuję od lekarza że naprawi mi samochód. OCZEKUJĘ, że naprawi moje zdrowie. NIE oczekuję od kandydata na prezydenta że przyniesie mi worki z cementem. OCZEKUJĘ, że tak ustawi praworządność w kraju żeby ktoś pomógł mi te worki przynieść. Niech, do licha, każdy robi to co powinien a nie na pokaz! ot CE NIE oczekuję od listonosza że dostarczy mi zakupy spożywcze. OCZEKUJĘ, że dostarczy mi pr…
Nie wkurzają mnie socjale. Nie chcę, żeby ludzie głodowali – Ale wkurza mnie to, że człowiek, który nie pracuje, żyje na takim samym poziomie życia, co ten, który pracuje Nie wkurzają mnie socjale. Nie chcę, żeby ludzie głodowali Ale wkurza mnie to, że człowiek…
Gdy Amerykanie spróbują ptasiego mleczka – U was w Polsce doi się ptaki? U nas w Polsce doi się wszystkich. Gdy Amerykanie spróbują ptasiego mleczka
Początek lat 80. w sklepie spożywczym - wszystkie butelki szklane, żadnych plastikowych – 18 18) ody elie PEPSI-COU COR LITER FRE FRE Dr Perperper Dr Dr per per ppepper bebe pers EPSI EPSI LITER SIZE Początek lat 80. w sklepie spożywczym - wszystkie butelki szklane, żadnych plastikowych
Dobrze jest mieć na kogo liczyć – Dobrze jest mieć na kogo liczyć
To brokatowy kitku – Nie musisz mu dawać plusa, żeby spotkało Cię szczęście. Po prostu naciesz się jego majestatycznością i ruszaj dalej w poszukiwaniu dobrych memów To brokatowy kitku Nie musisz mu dawać plusa, żeby spotkało Cię szczęście. Po prostu nacie…
Momencik, trwa przetwarzanie danych   Ładowanie…

Ten, kto uważa, że bicie dzieci to normalna metoda wychowawcza, ten ma coś z głową. Uprzedzam, że długie, ale warte przeczytania

– Byłem bity jako dziecko i jakoś wyrosłem na normalnegoczłowiekaBrzmi znajomo? A może sam tak mówisz? W takim razie ten postjest dla Ciebie.Mój ojciec bił mnie przez całe moje dzieciństwo. Nie byłagresywnym alkoholikiem ani patusem. Po prostu uważał, że taknależy robić.Dopiero w wieku piętnastu lat zebrałam się na odwagę, żebyzapytać, dlaczego?" - bo ciężko mi sobie wyobrazić, żeby dzieckomogło zrobić coś takiego, za co dorosły, o wiele silniejszy odniego, miałby je bić.Ojciec odpowiedział: „Ciebie to nawet zabić byłoby mało. Ja ciępo prostu uczę". Tego dnia przyniosłam trójkę z fizyki. Na semestr.Trzy czwórki, jedna trójka i reszta piątki. Ojciec powiedział:„Przynieś pas".Zwykle posłusznie przynosiłam ten przeklęty pas, ale tego dniapowiedziałam: „NIE. A ciebie biją w pracy za błędy albo za to, żeza mało się starasz?".Tego dnia ojciec zbił mnie ze szczególną zawziętością. „,żebyświedziała, że się ojcu nie pyskuje."Zawsze się go bałam. Tylko bałam. Nie kochałam. Ale oczywiściemusiałam udawać wzorową córkę". A jak inaczej? W końcu jegoulubionym powiedzeniem było:,,Powinienem zacząć cię lać cosobotę. Żebyś się nie zepsuła".Dlaczego teraz o tym mówię? W wieku czterdziestu pięciu lat?Jestem dorosłą kobietą. Mam kochającego męża i dwoje dzieci.Dobrą pracę. Od dawna wspieram rodziców finansowo.Miesiąc temu ojciec miał udar. Matka od razu ruszyła dodziałania: „Przyjedź, pomóż, posprzątamy pokój. Musisz miećgdzie mieszkać. Nie będziesz przecież dojeżdżać codziennie przezpół miasta".Tak, uznali, że porzucę swoją rodzinę i przeprowadzę się do nich,żeby myć i karmić łyżką częściowo sparaliżowanego ojca. Boprzecież mama też,,nie jest już młoda i nie da rady go nosić".Powiedziałam, że zapłacę za jego pobyt w domu opieki. Towszystko, co mogę dla niego zrobić.Przez dwa tygodnie się kłóciłyśmy, a dokładniej ona dzwoniłai krzyczała, a ja słuchałam. Pytałam tylko, czy ma mi cośkonkretnego do powiedzenia. Nie? No to rozłączałam się.Słowa: „jak ty spojrzysz ojcu w oczy, niewdzięcznico?"i,,zobaczysz, twoje dzieci też cię kiedyś oddadzą do domustarców!" padały wyjątkowo często. Kiedy to piszę, brew zaczynami drgać. Wrócił mi nerwowy tik.,,Daliśmy ci dach nad głową, jedzenie, edukację!!!".Dorastałam w latach dziewięćdziesiątych. Wyżywił nas ogród,w którym pracowałam jak wół przez całe dzieciństwo, na równiz dorosłymi. Leczenie konsekwencji (chory kręgosłup i kobieceproblemy) do dziś kosztuje mnie krocie.Studiowałam za darmo na państwowej uczelni.Co dali mi rodzice? Egzystencjalny lęk przed mężczyznami.Kocham swojego męża, jest dobrym i łagodnym człowiekiem, alenie wie, że za każdym razem, gdy podnosi głos, ja podskakuję. Niepodnosi głosu na mnie - tak po prostu, gdy coś mu upadnie albosię uderzy. A ja wzdrygam się, czekając, że zaraz zacznie mnie bić.Rozglądam się po pokoju i w myślach przewijają się pytania typu:,,co zrobiłam źle?".To trwa ledwie kilka sekund. Zwykły odruch, ale zostanie ze mnąna zawsze. Nie pomagają ani terapia, ani leki.Dzisiaj pracownicy domu opieki poinformowali mnie, żeprzywieźli ojca ze szpitala. Przewiózł go prywatny transportmedyczny. Moja obecność nie była potrzebna. W aplikacji bankuustawiłam automatyczną płatność.Matka dzwoniła. Krzyczała coś w stylu: „mnie też oddasz?Będziesz jeszcze coś ode mnie chciała! Żebym pomogła ciz dziećmi choć raz!!! Ale ja odpowiem NIE!".Śmieję się nerwowo. Oni właściwie i tak nigdy mi nie pomagali.Chcieli wnuków? Tak. Bo jak to tak bez wnuków. Opiekowali sięnimi? Nie. Czasem zabierali je do siebie, kiedy były już w szkolei nie wymagały opieki.Co czuję? Wstyd. Za to, że dorosła, ustatkowana kobieta wciąż boisię ojca, choć ten nie może nawet sam podnieść łyżki. A ja nadalczuję irracjonalny lęk, że kiedyś zjawi się u mnie.I ból. Bo bardzo kocham tatę. Takiego, wiecie, abstrakcyjnegotatę. Z obrazka. Tego, który podrzuca dziecko w górę, prowadzi zarękę do szkoły, dmucha na zdarte kolana i mówi: „nie płacz, damyradę", gdy przychodzisz do niego ze swoimi problemami.Tatę, którego nigdy nie miałam.Jeśli teraz wychowujecie dziecko, kierując się zasadą „mnie bilii jakoś wyrosłem na normalnego człowieka," to nie, nie wyrosłeśna normalnego. Albo jesteś takim samym potworem jak mójojciec, albo tak samo złamanym człowiekiem jak ja.

Komentarze

z adresu www
Komentarze są aktualnie ukryte. Jeśli chcesz je widzieć cały czas, zaloguj się,

Ukryj komentarze
Momencik, trwa ładowanie komentarzy…