10 tragicznych historii o ludziach, którzy do dziś pozostają na Mount Evereście (11 obrazków)
Zielone buty
To jeden z najsłynniejszych znaków orientacyjnych Mount Everestu, choć historia jest tragiczna. Nazwa pochodzi od plastikowych butów we wspomnianym kolorze, które cały czas znajdują się na nogach zmarłego właściciela. Zamarznięte zwłoki wciąż leżą w zagłębieniu skalnym na wysokości 8500 n.p.m.
Uważa się, że to ciało indyjskiego himalaisty Tsewang Paljor, który zginął podczas próby zejścia ze szczytu w 1996 roku. Członków ekspedycji zastała zamieć i z całej grupy przeżył jeden mężczyzna. Ciało Paljora zniesiono na niższy poziom, gdzie nie przykrył go śnieg.
Śpiąca królewna
Śpiącą królewną nazywa się zwłoki Francys Arsentiev, która wraz z mężem Siergiejem próbowała zdobyć szczyt w 1998 roku bez dodatkowego tlenu. Para została rozdzielona, a mężczyzna dotarł do obozu VI. Na wpół żywa Francys została znaleziona przez uzbecką grupę, która opuściła ją z powodu braku własnych zasobów. Później kobietę próbowała ratować inna para, Ian Goodall i Cathy O Dowd, jednak Francys ciągle omdlewała. Himalaiści zmuszeni byli porzucić kobietę, gdyż im również skończył się tlen.
Przez lata ciało Francys leżało na otwartej przestrzeni i nazywano ją śpiącą królewną. W końcu w 2007 roku Goodall powrócił na Mount Everest i zniósł jej zwłoki na niższy poziom, by mogła spoczywać w spokoju i być dla innych drogowskazem.
Bezwzględni himalaiści
Śmierć Davida Sharpa zszokowała ludzi na całym świecie i zmusiła do refleksji. Brytyjczyk miał za sobą dwie nieudane próby zdobycia szczytu bez tlenu. Trzecie podejście było obiecujące, jednak tuż obok „zielonych butów” mężczyzna zasłabł.
David leżał obok zamarzniętych zwłok i błagał o pomoc. Ponad 40 osób minęło go wchodząc lub schodząc ze szczytu, nikt jednak nawet nie próbował mu pomóc. Choć zgodnie z niepisanym kodem, wspinający się powinni się wzajemnie wspierać, mężczyznę po prostu pozostawiono na śmierć.
George Mallory
W 1924 roku, Mallory wraz z partnerem, Sandy Irvine, wspinał się na Mount Everest. Mężczyźni zniknęli podczas zdobywania szczytu i powszechnie sądzono, że spadli w szczelinę, gdzie stracili życie.
Jednak w 1999 roku zmumifikowane ciało Malloryego zostało odnalezione. Zwłoki leżały głową w dół po północnej stronie szczytu i sądząc po urazach, śmierć nastąpiła przez uderzenie w wystający kamień. Ciała Irvine nigdy nie odnaleziono.
Pierwsza kobieta
Hannelore Schmatz i Ray Genet wspięli się na szczyt w październiku 1979 roku. Podczas zejścia para była już zupełnie wyczerpana i pomimo ostrzeżeń, postanowiła spędzić noc w strefie śmierci.
Brak niezbędnej ochrony sprawił, że śnieżyca doprowadziła do hipotermii Geneta. Schmatz zmarła w skutek gorączki i wycieńczenia zaledwie 30 metrów od obozu. Jej ciało pozostało w obozie IV, by z czasem silne wiatry zaniosły ją na ścianę Kangshung.
Tęczowa Dolina śmierci
Tęczową Doliną nazywa się obszar na północno-wschodnim grzbiecie góry leżący bardzo blisko szczytu. Znajduje się tam kilka martwych ciał, które himalaiści wrzucają, by nie stanowiły przeszkody dla innych.
Dolina została nazwana tęczową, ze względu na różnokolorowe kamizelki znajdujące się na zwłokach.
Brytyjski pilot
Maurice Wilson to pilot, który był przekonany, że różaniec wystarczy, by bezpiecznie zdobyć szczyt i z niego zejść. Uzbrojony jedynie w modlitwę ruszył, by walczyć z bezlitosną górą. Brak przygotowania i odpowiedniego sprzętu sprawił, że w 1934 roku stracił życie. Rok później znaleziono jego ciało w poszarpanym namiocie razem z pamiętnikiem, w którym opisywał swoje doświadczenia.
Komentarze Ukryj komentarze