Lepiej bym tego nie podsumował – Anna Magdalena ❤ @IIAnnaMagdalena Obserwuj Nic mnie tak nie wkurwia jak myśl, że PiSowskie złodzieiska rżnęły nas na miliardy i nawet jak pójdą do pierdla, tych miliardów nie będziemy w stanie odzyskać. Ustawili swoje dzieci i wnuki do końca życia, a nasze do końca życia będą ich spłacać. 1 30% imbecyli się z tego cieszy. 13:49 • 12 kwi 24.51,9K Wyświetlenia Lepiej bym tego nie podsumował
W Tennessee wprowadzono prawo, według którego pijani kierowcy, którzy spowodowali śmiertelny wypadek muszą utrzymywać dzieci ofiary Poparlibyście takie rozwiązanie w Polsce? – W Tennessee wprowadzono prawo, według którego pijani kierowcy, którzy spowodowali śmiertel…
Została porzucona za śmietnikiem w mojej pracy. Znalazłem ją dziś rano, zapłakaną i związaną. Mój szef zawiózł mnie do sklepu po karmę dla szczeniąt, nakarmiliśmy ją, napoiliśmy i trafiła pod moją opiekę Poznaj Xenę – Została porzucona za śmietnikiem w mojej pracy. Znalazłem ją dziś rano, zapłakaną i związa…
To śmieszne, jak ktoś może być zapalonym wierzącym tylko w niedzielę, a przez resztę tygodnia nienawistnym prostakiem – To śmieszne, jak ktoś może być zapalonym wierzącym tylko w niedzielę, a przez resztę tygod…
Jest zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa Przestępstwa, gdyż wartość ukradzionego wieńca przez Jarosława Kaczyńskiego była większa niż 800 zł – Jest zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa Przestępstwa, gdyż wartość ukradzionego wień…
Szacunek dla takiej teściowej – Kiedy mój chłopak (obecnie mąż) przedstawił mnie swoim rodzicom, moja przyszła teściowa zapytała mnie, czy mam jakieś alergie pokarmowe, czy są potrawy i dania, których nie mogę i nie chcę jeść (dostaję wysypki po cytrusach i po prostu nienawidzę białych ryb.) Zapisywała wszystko, co usłyszała, w puchatym zeszycie. Widząc moje pytające spojrzenie, wyjaśniła, że ma męża, 4 synów, 3 synowe, 6 wnuków w wieku od roku do 10 lat i wszyscy albo czegoś nie jedzą, albo są uczuleni. Każdy ma inny zestaw, którego nie chce/ nie może jeść, więc zapisuje wszystko, żeby podczas przygotowywania świątecznego menu o niczym nie zapomnieć i żeby każdy mógł zjeść co najmniej dwa posiłki bez rzeczy, których nie je. Kilka miesięcy później, gdy już byłam zaręczona z moim obecnym mężem, zostaliśmy zaproszeni na rocznicę ślubu moich teściów. Stół pękał w szwach: kilka rodzajów dań na ciepło, sałatki, mnóstwo przystawek. Ale to co zaskoczyło mnie najbardziej to małe stojaczki obok każdego dania z etykietami ze składem. Nawet jeśli coś było zrobione z dwóch składników! Okazało się, że moja teściowa ma nawet specjalną mini drukarkę, która drukuje takie etykiety. Od razu przypomniałam sobie, jak moja mama i babcia próbowały wcisnąć we mnie znienawidzoną białą rybę - rozdrobnioną w sałatkach i kanapkach... Moja mama przygotowała kiedyś na Sylwestra stół pełen ryb, a ja przywitałam 2015 rok z plasterkami jabłka. Nikt mi nie wierzył (w sumie do tej pory nie wierzą), że mi od nich niedobrze. I nagle spotykam się z wrażliwym i pełnym szacunku podejściem do preferencji żywieniowych innych ludzi. Prawie się tam przy wszystkich rozpłakałam. Moja teściowa zawsze powtarza, że należy szanować preferencje i przyzwyczajenia ludzi, bo każdy jest inny. Szacunek dla takiej teściowej
Czasami ludzie po prostu potrzebują kogoś, kto da im szansę! – 12 lat temu prowadziłem rozmowę kwalifikacyjną z pracownikiem działu pomocy technicznej pierwszego poziomu. Facet spóźnił się kilka minut, nic wielkiego. Miał prawie wszystkie certyfikaty pod słońcem i przyniósł dowód. Był niesamowicie inteligentny. Ale nie miał samochodu i jeździł autobusem, jednak praca wymagała posiadania samochodu, ponieważ mieliśmy wiele lokalizacji. Po rozmowie kwalifikacyjnej rozmawiałem z szefową, która nie chciała go zatrudnić, ale ostatecznie decyzja należała do mnie. Przemyślałem to i zatrudniłem faceta, najlepszego pracownika, jakiego kiedykolwiek miałem. Odbierałem go i odwoziłem i pozwalałem mu korzystać z mojego samochodu, aby jeździł poza firmę przez około miesiąc, a potem kupił tani samochód. Miał 20 lat, był biedny i potrzebował kogoś, kto da mu szansę, więc to zrobiłem. Teraz jest świetnym technikiem trzeciego poziomu, ma własny dom i jest żonaty 12 lat temu prowadziłem rozmowę kwalifikacyjną z pracownikiem działu pomocy technicznej pierwszego poziomu. Facet spóźnił się kilka minut, nic wielkiego. Miał prawie wszystkie certyfikaty pod słońcem i przyniósł dowód. Był niesamowicie inteligentny. Ale nie miał samochodu i jeździł autobusem, jednak praca wymagała posiadania samochodu, ponieważ mieliśmy wiele lokalizacji. Po rozmowie kwalifikacyjnej rozmawiałam z szefową, która nie chciała go zatrudnić, ale ostatecznie decyzja należała do mnie. Przemyślałem to i zatrudniłem faceta, najlepszego pracownika, jakiego kiedykolwiek miałem. Odbierałem go i odwoziłem i pozwalałem mu korzystać z mojego samochodu, aby jeździł poza firmę przez około miesiąc, a potem kupił tani samochód. Miał 20 lat, był biedny i potrzebował kogoś, kto da mu szansę, więc to zrobiłem. Teraz jest świetnym technikiem trzeciego poziomu, ma własny dom i jest żonaty Czasami ludzie po prostu potrzebują kogoś, kto da im szansę! 12 lat temu prowadziłem rozmo…
Adoptowaliśmy dzisiaj Klausa! Ma jedno oko, połowę ucha i częściowo amputowany ogon, ale uważamy, że jest idealnym, przystojnym dzieckiem – Adoptowaliśmy dzisiaj Klausa! Ma jedno oko, połowę ucha i częściowo amputowany ogon, ale u…
Momencik, trwa przetwarzanie danych   Ładowanie…
Świetny wpis internauty, który tłumaczy dlaczego nigdy nie powinno się zaglądać do kobiecej torebki: – Wiecie, panowie, jak to jest - "nigdy nie zaglądaj do torebki dziewczyny", "wciągnie cię otchłań i przepadniesz w czarnej dziurze" i tak dalej. Ja popełniłem ten błąd i zajrzałem - poprosiła mnie, żebym znalazł jej jakiś tam balsam do ust, bo jej wyschły, czy coś, a ja, idiota, zgodziłem się i wsadziłem łapę do jej przepastnego wora z zamszu (Zara, 139,90zł). Grzebię, grzebię i próbuję wymacać ten błyszczyk. Patrzenie pod światło nic nie dało - ani rusz bez latarki czołówki, nic tam, panie, nie znajdziesz. Nie ma szans. Grzebię, grzebię, natknąłem się na 5 opakowań chusteczek (suche, mokre, lekko wilgotne, do demakijażu, do higieny intymnej, do intymnego demakijażu), wyciągam to wszystko po kolei na stół. Nie ma balsamu. Grzebię dalej - wyjmuję podręcznik do nauki jazdy, 8 kołonotatników, Nowy Testament i książkę telefoniczną z 1999 roku. Szukam dalej dzielnie, bo przecież kocham tego kasztana, to ja nie znajdę? Wygrzebałem klucz francuski, rolkę papieru toaletowego i oprawione zdjęcie jej wujka z wojska. Daję słowo, że gdzieś pomiędzy mignęło mi kowadło. Po chwili czuję, że ktoś mnie ciągnie za rękę - no autentycznie wsysa mnie do środka. Próbowałem się szarpać i walczyć, ale nic z tego - jakaś koścista łapa wessała mnie i znalazłem się we wnętrzu torebki. Był to mały, zgarbiony staruszek. Spytałem go, co tu robi, a on usiadł na rozkładanym taborecie, który znalazł w jednym z kątów torebki. Zaczął snuć swoją historię, że był kiedyś szczęśliwym ojcem i mężem, że prowadził bardzo ciekawe życie. Okazało się, że to jest właśnie ten wujek mojej dziewczyny, którego zdjęcie trzymała w torbie. Powiedział mi, że moja dziewczyna - a jego bratanica - wiele lat temu poprosiła go, żeby podał jej coś z torebki, bo jej się nie chce wstawać. Że szukał tak długo, aż zdążył zdziadzieć i życie w zewnętrznym świecie wydawało mu się przerażające. Postanowił więc zostać tu na zawsze, bo w torbie faktycznie jest wszystko, co potrzebne do przeżycia. Uznałem, że w sumie ma rację i zostałem z nim. Piszę z wnętrza torebki, bo okazało się, że Asia nosi ze sobą również router. Powoli zaczynam się przyzwyczajać do takiego życia. Najbardziej mi smutno, że do tej pory nie znalazłem tego balsamu, ale wciąż wierzę, że to jeszcze nastąpi

Komentarze Ukryj komentarze

z adresu www
Komentarze są aktualnie ukryte.
Momencik, trwa ładowanie komentarzy…